Konjenital Miyastenik Sendromlar Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

Konjenital miyastenik sendromlar (CMS), sinyallerin sinir hücrelerinden kaslara iletilmesinde altta yatan bir kusura sahip olan çeşitli bir grup hastalıktır. Bu bozukluklar, efor sarf edildiğinde kötüleşen kas zayıflığı ile karakterizedir. Başlangıç ​​yaşı, ortaya çıkan semptomların şiddeti ve kas zayıflığının dağılımı hastadan hastaya değişebilir. 

Haber Merkezi / Belirli alt tiplerde diğer organ sistemlerini etkileyen çeşitli ek semptomlar mevcut olabilir. Şiddeti, hafif egzersiz intoleransı gibi küçük semptomlardan şiddetli, sakat bırakan semptomlara kadar değişebilir. Çoğu CMS otozomal resesif kalıtımla aktarılır; birkaç spesifik alt tip otozomal dominant kalıtımla aktarılır. Bu bozuklukların genetik tanısı önemlidir çünkü bir tip CMS’ye fayda sağlayan tedavi başka bir tipi kötüleştirebilir.

Tüm miyastenik bozuklukların temel semptomu, eforla tetiklenen veya kötüleşen kas zayıflığıdır. Buna yorulabilir zayıflık denir. Sağlıklı insanlarda, fiziksel aktivite sinir terminalinden salınan ACh kuantumunun sayısında küçük bir azalmaya neden olur, bu da nöromüsküler iletimin güvenlik marjını bozmaz, ancak güvenlik marjının zaten azalmış olduğu miyastenik hastalarda yetersizliğe neden olur.

CMS’li bazı hastalarda zayıflık, kraniyal sinirler tarafından beslenen (inerve edilen) kaslarla sınırlıdır; bu da çift görme, düşük göz kapakları (göz kapağı pitozu), yüz zayıflığı, hipernazal veya geveleyerek konuşma ve yutma güçlüğüne neden olur. Diğer hastalarda yukarıdaki semptomlar uzuv ve gövde kaslarının zayıflığıyla birleşerek genel miyasteniye neden olur. Bazılarında ise zayıflık uzuv ve gövde kaslarıyla sınırlıdır ve ‘bacak-kuşak miyastenisi’ne neden olur.

Protein glikosilasyonu için gerekli enzimlerdeki kusurların neden olduğu miyastenik bozukluklar aynı zamanda gelişimsel gecikme, nöbetler, zihinsel engellilik, nöropati ve farklı organların metabolik anormallikleriyle de ilişkilendirilebilir.

Birkaç farklı CMS türü tanımlanmıştır.1 Şu anda tanımlanan türler şunlardır:

Presinaptik
Sinaptik bazal lamina ile ilişkili
Asetilkolin reseptöründeki kusurlar
Normal uç plaka gelişimi ve bakımı için gerekli olan proteinlerdeki kusurlar
Glikozilasyonun konjenital defekti
Diğer miyastenik sendromlar

Konjenital miyastenik sendromlara spesifik genlerdeki değişiklikler (mutasyonlar) neden olur. Genler, vücudun birçok fonksiyonunda kritik rol oynayan proteinlerin oluşturulması için talimatlar sağlar. Bir gende mutasyon meydana geldiğinde protein ürünü hatalı, verimsiz veya mevcut olmayabilir. Belirli bir proteinin işlevlerine bağlı olarak bu, vücudun birçok organ sistemini etkileyebilir.

Yaklaşık 30 farklı genin CMS’ye neden olduğu bilinmektedir. Bu genler, nöromüsküler kavşak ve motor uç plakasının düzgün çalışması veya sağlığı için gerekli olan proteinler için talimatlar içerir. Bu proteinlerin bazıları vücudun diğer bölgelerinde bulunur ve bu alt tiplerde nöromüsküler kavşağa ek olarak vücudun diğer alanları da etkilenebilir.

CMS’li bazı bireylerde, konjenital miyastenik sendroma neden olabilecek, henüz tanımlanamayan ilave genlerin mevcut olduğunu gösteren herhangi bir değiştirilmiş gen bulunamamıştır.

Çoğu alt tipte CMS, otozomal resesif özellikler olarak kalıtsaldır. Genetik hastalıklar, anne ve babadan alınan kromozomlarda bulunan belirli bir özelliğe ait genlerin birleşimiyle belirlenir. Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin her bir ebeveynden aynı özellik için aynı anormal geni miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişi hastalık için bir normal gen ve bir de hastalık geni alırsa, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. 

Taşıyıcı olan iki ebeveynin her ikisinin de kusurlu geni geçirme ve dolayısıyla etkilenmiş bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Anne-baba gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her gebelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de normal genler alma ve söz konusu özellik açısından genetik olarak normal olma şansı %25’tir.

Spesifik CMS alt tipleri, özellikle SNAP25, synaptotagmin 2 ve yavaş kanallı miyastenik sendrom, otozomal dominant kalıtımla aktarılır. Baskın genetik bozukluklar, belirli bir hastalığa neden olmak için anormal bir genin yalnızca tek bir kopyasının gerekli olduğu durumlarda ortaya çıkar. Anormal gen, ebeveynden kalıtsal olabilir veya etkilenen bireyde yeni bir mutasyonun (gen değişikliği) sonucu olabilir. Anormal genin etkilenen ebeveynden çocuğuna geçme riski her hamilelik için %50’dir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

CMS’nin genel tanısı, bebeklik veya erken çocukluktan beri oküler kasları, ampular kasları (yüz kasları ve konuşma ve yutkunma için kullanılan kaslar) ve uzuv kaslarını içeren yorgunluğa neden olan zayıflık öyküsünden klinik temellere dayanarak yapılabilir. benzer şekilde etkilenen akrabalar ve çeşitli testler.

Bu tür testler, azalan elektromiyografik (EMG) yanıtı ve asetilkolin reseptörüne (AChR) ve kasa spesifik reseptör tirozin kinaza (MuSK) karşı antikorlar için negatif testleri içerir. Ancak birçok CMS hastasında aile öyküsü negatiftir; diğerlerinde başlangıç ​​gecikir, EMG anormallikleri tüm kaslarda mevcut değildir veya yalnızca aralıklı olarak mevcuttur ve güçsüzlük sınırlı bir dağılıma sahiptir.

Bir elektromiyografi veya EMG testi, dinlenme sırasında ve kas kasılması sırasında iskelet (istemli) kaslarındaki elektriksel aktiviteyi kaydeder. Azalan EMG yanıtı, motor sinirin kaslara saniyede 2 ila 3 kez uyarılmasıyla ölçülür; Bileşik kas aksiyon potansiyelleri veya CMAP’ler olarak bilinen kastan uyarılmış elektriksel tepkiler, uyarılmış kasın üzerindeki deriye yerleştirilen elektrotlar tarafından kaydedilir. 

Dördüncü uyarılmış CMAP, ilk uyarılmış CMAP’den %10’dan daha küçükse yanıt anormaldir. Tek lif EMG, miyastenik bir bozukluk için daha duyarlı ancak daha az spesifik bir testtir. Bu testte tek kas içi sinir lifleri tekrar tekrar uyarılır ve uyarılmış tek lif aksiyon potansiyelleri aynı anda 2 ila 4 kas lifinden eş zamanlı olarak kaydedilir.

Bir CMS’nin spesifik tanısı, hastalık geninin ve bu gendeki patolojik mutasyonların tanımlanmasına bağlıdır. Ticari olarak mevcut çalışmalar, önceden tanımlanmış CMS türlerindeki mutasyonları kolaylıkla tespit edebilir. Daha önce tanınmayan CMS türlerindeki mutasyonlar, tam ekzom dizilimi veya tüm genom dizilimi ile tespit edilebilir ancak elde edilen sonucun biyoinformatik analizi zorlu olmaya devam etmektedir. CMS’nin genetik tanısı önemlidir çünkü bir tip CMS’ye fayda sağlayan tedavi başka bir tipi kötüleştirebilir.

Etkilenen bireyler için standartlaştırılmış bir tedavi protokolü veya kılavuz yoktur. CMS’nin genel olarak nadir olması ve belirli alt tiplerin yalnızca bir avuç veya daha az kişide tanımlanmış olması nedeniyle, geniş bir hasta grubu üzerinde test edilmiş herhangi bir tedavi çalışması bulunmamaktadır. Tıbbi literatürde tek vaka raporları veya küçük hasta serileri kapsamında çeşitli tedaviler rapor edilmiştir. Tedavi denemeleri, CMS’li bireyler için belirli ilaçların ve tedavilerin uzun vadeli güvenliğini ve etkinliğini belirlemek için çok yararlı olacaktır.

Yukarıda belirtildiği gibi, bir CMS türü için etkili olduğu kanıtlanan ilaçlar diğerinde etkisiz veya hatta zararlı olabileceğinden, her bireydeki spesifik alt türün tanımlanması kritik öneme sahiptir. CMS’nin belirli alt türleri için daha ayrıntılı tedavi bilgileri, her bir alt tür listesinin altındaki “Belirtiler ve Belirtiler” bölümünde tartışılmaktadır.

CMS için mevcut tedaviler arasında piridostigmin veya amifampridin (3,4-diaminopiridin) gibi kolinerjik agonistler olarak bilinen ilaçlar, asetilkolin reseptör iyon kanalı fluoksetin ve kinidin’in uzun ömürlü açık kanal blokerleri ve salbutamol ve efedrin gibi adrenerjik agonistler yer alır.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.