image

Juvenil Pilositik Astrositom Nedir? Bilinmesi Gereken Her Şey

0

Juvenil pilositik astrositom (JPA), çocukluk çağının nadir görülen bir beyin tümörüdür. Çoğu durumda, tümör iyi huylu, yavaş büyüyen ve genellikle çevredeki beyin dokusuna yayılmayan bir tümördür. 

Haber Merkezi / JPA’nın semptomları tümörün boyutuna ve konumuna bağlı olarak değişecektir. Semptomların çoğu beyin üzerindeki artan baskıdan kaynaklanır ve baş ağrıları, mide bulantısı, kusma, denge sorunları ve görme anormalliklerini içerir.

Bir JPA, astrositler adı verilen belirli yıldız şeklindeki beyin hücrelerinden gelişir. Astrositler ve benzeri hücreler, beyin ve omurilikte bulunan diğer sinir hücrelerini çevreleyen ve koruyan dokuyu oluşturur. Toplu olarak bu hücrelere glial hücreler, oluşturdukları dokuya ise glial doku adı verilir. Astrositomlar da dahil olmak üzere glial dokudan kaynaklanan tümörlere topluca gliomalar adı verilir.

Astrositomlar, Dünya Sağlık Örgütü (WHO) tarafından geliştirilen bir derecelendirme sistemine göre sınıflandırılır. Astrositomlar, hücrelerin çoğalma hızına ve yakındaki dokuya yayılma (sızma) olasılıklarına bağlı olarak dört dereceye ayrılır. Derece I veya II astrositomlar malign değildir ve düşük dereceli olarak adlandırılabilir.

 JPA, Derece I tümörlerdir ve yetişkinlerin düşük dereceli astrositomlarının aksine, nadiren derecelenir ve kötü huylu hale gelir. Derece III ve IV astrositomlar maligndir ve yüksek dereceli astrositomlar olarak adlandırılabilir. Anaplastik astrositomlar derece III astrositomlardır. Derece IV astrositomlar glioblastoma multiforme olarak bilinir.

Jüvenil pilositik astrositomlarla ilişkili semptomlar, tümörün boyutuna ve konumuna bağlı olarak değişir. JPA, merkezi sinir sisteminin (yani beyin ve omuriliğin) herhangi bir yerinde gelişebilir. Vakaların çoğu, hareket ve dengeyi (beyincik) kontrol eden, boynun arka kısmına yakın, beyin sapında, hipotalamik bölgede veya optik sinir yollarını kontrol eden alt beyin bölgesinde ortaya çıkar.

JPA ile ilişkili en yaygın bulgu, tümörün kendisinden veya beyindeki ventrikül adı verilen sıvı dolu boşlukların tıkanmasından kaynaklanabilen, beyin omurilik sıvısının (BOS) anormal birikmesiyle sonuçlanan beyin içindeki basınç artışıdır. beyinde. 

Genellikle beyin üzerindeki artan baskıyla ilişkili semptomlar arasında baş ağrıları, uyuşukluk veya uyuşukluk, kusma ve kişilik veya zihinsel durumdaki değişiklikler yer alır. Bazı durumlarda JPA aynı zamanda nöbetler, bulanık görme veya çift görme (diplopi) gibi görme sorunları, davranış veya ruh halindeki kademeli değişiklikler ve kol ve bacaklarda koordinasyon güçlüğüne yol açan güçsüzlük ile de ilişkilendirilebilir.

Beyin sapındaki bir JPA, bulantı, kusma, istemli hareketleri koordine etme yeteneğinde bozulma (ataksi) ve çarpıklık (tortikollis) ile ilişkili olabilir. Optik diskin şişmesi (papilödem) ve istemsiz hızlı göz hareketleri (nistagmus) gibi oküler semptomlar da ortaya çıkabilir. Bazı durumlarda altıncı ve yedinci kranyal sinirlerde felç (felç) gelişebilir.

Optik sinir yollarındaki bir JPA, görme kaybı, optik sinirde dejenerasyon (atrofi), papilödem, nistagmus ve göz küresinin çıkıntısı (proptoz) ile ilişkili olabilir. Hipotalamik bölgedeki bir JPA, kilo alma veya verme, erken ergenlik veya gelişememe, anormal zayıflık, sinirlilik ve göz anormallikleri ile karakterize edilen diensefalik sendromla ilişkili olabilir.

Jüvenil pilositik astrositomların kesin nedeni bilinmemektedir. Araştırmacılar, genetik ve immünolojik anormalliklerin, çevresel faktörlerin (örneğin, ultraviyole ışınlara maruz kalma, bazı kimyasallar, iyonlaştırıcı radyasyon), diyet, stres ve/veya diğer faktörlerin belirli kanser türlerinin oluşumunda katkıda bulunan rol oynayabileceğini öne sürmektedir. Araştırmacılar kanserle sonuçlanabilecek birçok faktör hakkında daha fazla bilgi edinmek için devam eden temel araştırmalar yürütüyorlar.

Astrositomlar, nörofibromatozis tip I, Li-Fraumeni sendromu ve tüberoz skleroz gibi bazı genetik bozukluklarda daha sık görülür. Astrositomlar ile bu nadir genetik bozukluklar arasındaki kesin ilişki bilinmemektedir.

Juvenil pilositik astrositom tanısı, kapsamlı bir klinik değerlendirmeye ve çeşitli görüntüleme teknikleri de dahil olmak üzere çeşitli özel testlere dayanarak konur. Bu tür görüntüleme teknikleri, bilgisayarlı tomografi (BT) taramasını ve manyetik rezonans görüntülemeyi (MRI) içerebilir. 

CT taraması sırasında, belirli doku yapılarının kesit görüntülerini gösteren bir film oluşturmak için bir bilgisayar ve röntgen kullanılır. MRI, belirli organların ve beyin gibi vücut dokularının kesitsel görüntülerini üretmek için manyetik alan ve radyo dalgalarını kullanır. BT taraması ve MRI’lar ayrıca tümörün boyutunu, yerleşimini ve yayılımını değerlendirmeye yardımcı olabilir ve gelecekteki cerrahi prosedürlere yardımcı olabilir.

JPA tanısı, tümörden dokunun cerrahi olarak çıkarılması ve mikroskobik değerlendirmesi (biyopsi) ile doğrulanabilir. Bazı durumlarda, tümörün konumu nedeniyle (örneğin, optik yolda veya beyin sapında yer alan tümörler) biyopsi yapılmayabilir.

JPA’lı bireylerin terapötik yönetimi, kanserin tanı ve tedavisinde uzmanlaşmış doktorlar (medikal onkologlar), kanseri tedavi etmek için radyasyon kullanımında uzman doktorlar (radyasyon onkologları) gibi tıp uzmanlarından oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. , cerrahlar, onkoloji hemşireleri ve diğer uzmanlar. Çocuk Onkoloji Grubu merkezine sevk uygun olabilir.

Spesifik terapötik prosedürler ve müdahaleler, primer tümörün konumu, primer tümörün boyutu (evresi) ve malignite derecesi (derecesi) gibi çok sayıda faktöre bağlı olarak değişebilir; tümörün lenf düğümlerine veya uzak bölgelere yayılıp yayılmadığı; bireyin yaşı ve genel sağlığı; ve/veya diğer unsurlar. Belirli müdahalelerin kullanılmasına ilişkin kararlar, vakanın özelliklerine göre doktorlar ve sağlık ekibinin diğer üyeleri tarafından hastayla dikkatli bir şekilde istişarede bulunularak alınmalıdır; potansiyel faydalar ve risklerin kapsamlı bir şekilde tartışılması; hasta tercihi; ve diğer uygun faktörler.

JPA’nın ana tedavisi, cerrahi eksizyon ve mümkün olduğu kadar tümörün çıkarılmasıdır (rezeksiyon). Serebellar tümörlerde çoğu vaka, genellikle tedavi edici olduğu düşünülen ameliyatla tamamen çıkarılabilir.

Bazı durumlarda tümörün yalnızca bir kısmı güvenli bir şekilde çıkarılabilir. Bu gibi durumlarda, belirli antikanser ilaçları (kemoterapi) veya radyasyon tedavisi ile takip (adjuvan) tedavisi gereklidir. JPA’ların tedavisindeki etkinliklerini ve yan etki potansiyelini belirlemek için çeşitli kemoterapötik ajanlar üzerinde çalışılmaktadır.

JPA’lı çocukların ameliyat sonrası tedavisinde radyasyon tedavisinin kullanımı tartışmalıdır. Radyasyon tedavisi ameliyattan sonra kalan kanser hücrelerini yok edebilir, ancak ciddi yan etki potansiyeli de mevcuttur. Ciddi yan etki potansiyeli ve radyasyon tedavisinin tekrarlamayı önlediğine dair kanıt bulunmaması nedeniyle radyasyon tedavisinden özellikle 5 yaş altı çocuklarda kaçınılmaktadır.

Paylaşın

Juvenil Ossifiye Fibroma Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Juvenil ossifiye fibroma, yüzde veya çenede nadir görülen ve kanserli olmayan bir kemik büyümesidir. Psammomatoid jüvenil ossifiye fibroma (PsJOF) ve trabeküler jüvenil ossifiye fibroma (TrJOF) adı verilen juvenil ossifiye fibromanın iki alt tipi vardır.

Haber Merkezi / Her iki alt tip de öncelikle yüzün kemiklerini etkiler. PsJOF ağırlıklı olarak göz ve burun kemiklerini etkiler ve çoğunlukla 16-33 yaş arası hastalarda ortaya çıkar. TrJOF ağırlıklı olarak üst ve alt çene kemiklerini etkiler ve en sık 8 yaş civarındaki hastaları etkiler. Her iki form da erkekleri ve kadınları eşit derecede etkiler.

JOF, kemiğin aşırı büyümesiyle karakterize olduğu için “fibro-osseöz lezyon” olarak kabul edilir. JOF’un her iki formu da yüz veya çenede yavaş veya hızlı, çoğunlukla ağrısız, ilerleyici kemik büyümesiyle kendini gösterir. Semptomlar burun tıkanıklığı/tıkanıklığı, gözlerde şişkinlik veya çift görmeyi içerebilir.

Türü ne olursa olsun, etkilenen kemiğin cerrahi olarak çıkarılması birincil tedavi yöntemidir. Çıkarılan kemik miktarına bağlı olarak ek rekonstrüktif veya kozmetik ameliyatlar gerekebilir. JOF’un yüksek nüks oranı nedeniyle cerrahi sonrası takibin devam etmesi önemlidir. JOF’un kesin nedeni şu anda bilinmemektedir ve çoğu vaka, aile öyküsü olmayan hastalarda sporadik olarak ortaya çıkmaktadır.

JOF’lu hastaların çoğu asemptomatiktir ve diş röntgeni gibi ilgisiz görüntüleme yoluyla tesadüfen tespit edilen lezyonlara sahiptir.

Fibrom yavaş ya da hızlı bir şekilde genişledikçe hastalarda sinüs enfeksiyonları (sinüzit), burun akıntısı (burun), burun kanaması (burun kanaması), burun tıkanıklığı, yüzde büyüme/şekil değiştirme, görme değişiklikleri, körlük, göz kapağı değişiklikleri gibi spesifik olmayan semptomlar görülebilir.

Etkilenen kemiklere bağlı olarak sarkma (ptozis), göz(ler)in şişkinliği (proptoz/ekzoftalmi), göz hareketlerinde ağrı/zorluk veya papilödem (optik diskin şişmesi). Ağrı ve uyuşukluk sıklıkla yoktur ancak nadiren ortaya çıkar.

JOF’un kesin nedeni şu anda bilinmemektedir ve çoğu vaka, herhangi bir aile öyküsü olmadan ara sıra ortaya çıkmaktadır. Bazı çalışmalar, JOF ve JOF’daki agresif davranışın, MDM2 ve RASAL1 gibi genlerin amplifikasyonuna yol açan, kromozom 12 üzerindeki bir gendeki bir gen değişikliği (patojenik varyant veya mutasyon) tarafından yönlendirilebileceğini öne sürmektedir.

PsJOF ile ilgili diğer çalışmalar, Xq26 ve 2q33’teki X kromozomu üzerindeki rastgele olmayan kromozom sınır noktalarında, X kromozomu ile kromozom 2 arasındaki genlerin translokasyonuna yol açan mutasyonları tanımlamıştır.

Diş röntgeni gibi başka bir amaçla yapılan görüntüleme sonrasında JOF tanısından şüphelenilebilir. Bir sonraki adım, etkilenen kemikten örnekler (biyopsiler) toplayan ve ek görüntüleme testleri yapabilen kulak burun boğaz doktoru (KBB) veya çene yüz cerrahı gibi bir uzmana sevk etmektir. Bir patoloji laboratuvarı, fibroma biyopsi örneğinin spesifik özelliklerini mikroskop altında tanımlayabilir.

Her tür fibrom, görüntülemede, mikroskop altında ve ameliyat sırasında doktorların her türü doğru şekilde teşhis etmesine yardımcı olan farklı bir görünüme sahiptir. Juvenil ossifiye fibroma ameliyatla tedavi edilebilir ancak tedaviden sonra tekrarlama eğilimi yüksektir.

Tanımlamanın ardından hastayla iletişime geçilir ve etkilenen kemiğin çıkarılması için ameliyat planlanır. Fibroma yeterince büyükse, hastaya kozmetik amaçlı ek ameliyatlar yapılabilir veya ek olarak etkilenen kemik çıkarılabilir. Son olarak, fibromun tekrarlama riskinin yüksek olması nedeniyle hastaların düzenli takipleri planlanır. Genel olarak hastalar genellikle normal hayatlar yaşarlar.

Juvenil ossifiye fibromların her iki formu da hızlı veya yavaş büyüyebilen iyi huylu tümörlerdir; dolayısıyla her ikisi de kemoterapi veya radyasyonla değil, yalnızca agresif cerrahiyle tedavi edilir. JOF tümörleri her zaman ilerleyicidir ve cerrahi olarak çıkarılmadan büyümeye devam edecektir.

Tümörlerin küçük olduklarında ve/veya lokal yapılara yayılmadıklarında erken tanınması, daha küçük bir kemik alanının cerrahi olarak çıkarılmasına olanak tanır. Daha büyük ve daha fazla yayılmış tümörler, daha büyük kemik ve doku alanlarını çıkaran daha ciddi cerrahi eksizyonlar gerektirir ve kemiğin değiştirilmesi için estetik cerrahi gerektirebilir. Her ne kadar fibrom ameliyattan sonra geri gelse de, fibromların kansere dönüştüğü ve vücudun diğer bölgelerine yayıldığına dair herhangi bir rapor bulunmamaktadır.

Daha küçük tümörler küretaj (etkilenen kemiğin kazınması) ile tedavi edilebilir, orta dereceli tümörler cerrahi eksizyon (etkilenen kemiğin kesilmesi) ile tedavi edilebilir ve büyük tümörler en blok rezeksiyon (bir fibromanın tamamının cerrahi olarak çıkarılması) veya rezeksiyon gerektirebilir. yeniden yapılanma ile.

Ameliyattan sonra fibroma nüksü nadir değildir, bu da hastaların tarama için doktorlarını sürekli takip etmeleri gerektiği anlamına gelir. Orijinal fibroma ne kadar agresif olursa, ameliyattan sonra tekrarlama olasılığı da o kadar artar. Cerrah fibromanın tamamını çıkaramazsa veya fibrom yakındaki yapılara doğru büyümüşse, tekrarlama olasılığı daha yüksektir.

Paylaşın

Jüvenil Miyelomonositik Lösemi Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Jüvenil miyelomonositik lösemi (JMML), kan kanserinin nadir görülen bir şeklidir. JMML ağırlıklı olarak küçük çocukları etkiler ve çoğunlukla 4 yaşın altındaki çocuklarda gelişir. Etkilenen çocukların erkek/kadın oranı 2-3:1’dir.

Haber Merkezi / Bozukluk, monositler olarak bilinen spesifik bir beyaz kan hücresi tipinin olgunlaşmamış formunun kontrolsüz büyümesi ile karakterize edilir. Bu anormal hücreler kemik iliğinde birikerek diğer sağlıklı hücreleri geride bırakır. Kemik iliği, büyüyen ve sonunda kırmızı kan hücrelerine, beyaz kan hücrelerine ve trombositlere dönüşen özel hücreler (hematopoietik kök hücreler) üretir.

Bu hücreler vücutta dolaşmak ve belirli işlevleri yerine getirmek için kan dolaşımına salınır. Kırmızı kan hücreleri vücuda oksijen sağlar; beyaz kan hücreleri vücudun enfeksiyonla savaşmasına yardımcı olur; ve trombositler vücutta kanamayı durdurmak için pıhtı oluşmasını sağlar. Anormal hücreler kemik iliğinde biriktiğinde bu sağlıklı kan hücrelerinin üretimini ve işlevini etkileyebilir. JMML hücreleri akciğerler, deri, karaciğer ve bağırsaklar da dahil olmak üzere vücudun diğer organlarında birikebilir.

JMML agresif ve tedavisi zor bir hastalıktır ancak şu anda vakaların yaklaşık %50’sinde tedavi edilmektedir. Şu anda çoğu hasta için tek etkili tedavi allojenik hematopoietik kök hücre naklidir (HSCT). JMML’nin altında yatan kesin nedenler bilinmemektedir, ancak neredeyse tüm hastalarda kan hücrelerinin içindeki bir RAS genindeki veya DNA’sındaki DNA’yı değiştiren bir mutasyon olacaktır. Ras proteinlerinin aktivasyon seviyelerini kontrol eden bir gen.

Aşağıdaki semptomlar JMML’de ortak olmasına rağmen, etkilenen çocuklar potansiyel olarak bu semptomları herhangi bir kombinasyonda sergileyebilirler. Bireysel vakalar arasında spesifik semptomlar ve bulgular farklılık gösterebilir. Semptomlar haftalar veya aylar süren bir süre içinde gelişebilir.

Solgunluk, yorgunluk, halsizlik, ateş ve kuru öksürük JMML’nin yaygın belirtileridir. Solgunluk özellikle cildin anormal solgunluğu olarak tanımlanır. Bazı durumlarda, etkilenen çocuklarda karaciğer ve/veya dalak anormal derecede büyüyebilir (hepatosplenomegali), bu da karın şişliğine (şişmiş) neden olabilir ve nefes almada zorluk ve iştahsızlıkla sonuçlanabilir. Karaciğer hafif veya belirgin şekilde büyümüş olabilir, ancak dalak genellikle belirgin şekilde büyümüştür. Anormal derecede genişlemiş lenf düğümleri (lenfadenopati) de ortaya çıkabilir.

JMML’li çocuklarda belirli semptomlar, kanser hücrelerinin sağlıklı hücreleri geride bırakması nedeniyle anormal kemik iliği fonksiyonundan kaynaklanabilir. Anemi, dolaşımdaki kırmızı kan hücrelerinin seviyeleri düşük olduğunda ortaya çıkar ve solgunluk, yorgunluk, bulantı ve baş dönmesi ile ilişkili olabilir. Trombositopeni, düşük düzeyde trombosit olduğunda ortaya çıkar ve ciltte, ağızda ve burunda kolay morarma ve kanamaya neden olur. JMML’li bireylerde çok fazla beyaz kan hücresi olmasına rağmen, bu hücreler normal şekilde çalışmaz ve etkilenen çocuklarda bronşit ve bademcik iltihabı gibi tekrarlayan enfeksiyonlar gelişebilir.

JMML’li çocuklarda iştah azalması, zayıf kilo alma, sinirlilik ve gelişememe de ortaya çıkabilir. Etkilenen bazı çocuklarda ciltte kahve rengi pürüzsüz lezyonlar olan cafe au lait lekeleri ve kabarık benekli lezyonlarla karakterize kırmızı bir döküntü olan makülopapüler döküntü gelişebilir. Nadiren bu döküntüler lösemi hücrelerinin deriye sızmasını temsil eder. Etkilenen çocuklarda kemik ve eklem ağrıları da rapor edilmiştir.

Çok nadir durumlarda, spesifik gen mutasyonlarına sahip bazı çocuklarda durumlarının kendiliğinden düzeldiği görülmüştür. Ne yazık ki bu hastaları tanı anında tespit etmek oldukça zordur. JMML’nin altında yatan kesin neden bilinmemektedir. Araştırmacılar kanserle sonuçlanabilecek birçok faktör hakkında daha fazla bilgi edinmek için devam eden temel araştırmalar yürütüyorlar.

JMML dahil kanserli bireylerde, onkogenler veya tümör baskılayıcı genler olarak bilinen bazı hücrelerin yapısındaki ve yönelimindeki anormal değişiklikler nedeniyle maligniteler gelişebilir. Onkogenler hücre büyümesini kontrol eder; tümör baskılayıcı genler hücre bölünmesini kontrol eder ve hücrelerin uygun zamanda ölmesini sağlar.

Bu genlerdeki değişikliklerin spesifik nedeni bilinmemektedir. Ancak mevcut araştırmalar, vücudun genetik kodunun taşıyıcısı olan DNA’daki (deoksiribonükleik asit) anormalliklerin, hücresel malign dönüşümün temelini oluşturduğunu göstermektedir. JMML’li hastaların çoğunda, bu anormal genetik değişikliklerin bilinmeyen nedenlerle (ara sıra) kendiliğinden ortaya çıktığı görülmektedir.

JMML’ye neden olan DNA mutasyonları, çeşitli kromozomlar üzerinde yer alan çeşitli farklı genlerle ilişkilendirilmiştir. Bu genetik mutasyonların çoğu yaşam boyunca edinilir, yalnızca kanser hücrelerinde bulunur ve etkilenen bireyin çocuklarına aktarılmaz. JMML’de vakaların yaklaşık %20-25’i, onkogenlerin RAS geninde mutasyon vardır. CBL genindeki mutasyonlar vakaların yaklaşık %10-15’inde görülür.

Vakaların yaklaşık %10’unda tanımlanabilir bir gen mutasyonu yoktur. PTPN11 geninin mutasyona uğramış bir kopyasını taşır. Bu çocuklar, bu genin diğer (normal) kopyasına zarar veren veya onu tamamen silen bir mutasyona yakalandıklarında JMML geliştirme riski altındadırlar. Vakaların yaklaşık %35’inde NF1 genlerinde mutasyon vardır. NF1 bir tümör baskılayıcı gendir ve bazı çocuklar bu gende nörofibromatozis tip 1’e (NF1) neden olan bir mutasyonla doğarlar. NF1’li çocuklarda JMML riski büyük ölçüde artar çünkü hücrelerinin tümü NF1.

JMML’li çocuklarda kromozom yapısı veya sayısında anormallikler (sitogenetik anormallikler) de rapor edilmiştir. Çocukların yaklaşık %30’unda 7. kromozomda silinme vardır. Bazı çocuklarda ek kromozomal anomaliler de rapor edilmiştir. Bu kromozomal anomalilerle ilişkili spesifik genler bilinmemektedir.

Son birkaç yılda çeşitli araştırma grupları, NF1 dışında genlerde ek mutasyonlara (ikincil mutasyonlar da denir) sahip hastaların olduğunu göstermiştir. PTPN11, CBL veya RAS’de yalnızca tek mutasyona sahip hastalara kıyasla tedavi şansı daha düşüktür. Özellikle, SETBP1 adı verilen bir gen, JMML hastalarının yaklaşık dörtte birinde mutasyona uğramıştır ve bu çocukların nüksetme ve ölüm ihtimalinin daha yüksek olduğu görülmektedir.

NF1 görülme sıklığı 3000’de 1 ile en sık görülen ailesel kanser sendromudur. Etkilenen kişilerde sinirlerde ve ciltte çok sayıda kanserli olmayan (iyi huylu) tümörler (nörofibromlar) ve ciltte renklenmenin azaldığı veya arttığı alanlar gelişir. Café-au-lait lekeleri nörofibromatozis tip 1’de sık görülür. Ancak bu bulguların birçoğu çok küçük çocuklarda bulunmayabilir. Bu bozukluk hakkında daha fazla bilgi edinmek için NORD Nadir Hastalıklar Veritabanında arama terimi olarak “nörofibromatozis”i seçin.

Diğer genetik bozukluklar da JMML ile ilişkilidir. Çoğu zaman PTPN11 genindeki mutasyonların neden olduğu Noonan sendromlu bazı çocuklar, yaşamın ilk yılında JMML benzeri bir bozukluk geliştirebilir. Noonan sendromu, ayırt edici yüz özellikleri, kalp anormallikleri, iskelet malformasyonları ve büyüme geriliği ile karakterizedir. Noonan sendromuyla ilişkili JMML, sporadik JMML’den daha erken ortaya çıkar ve bebeklik döneminde ortaya çıkabilir. Ek olarak, JMML benzeri bu bozukluk genellikle 1 yaşına gelindiğinde tedavisiz (kendiliğinden) iyileşir.

CBL mutasyonları germ hattı olayları (yavrulara aktarılabilen mutasyonlar) olarak ortaya çıkabilir ve bu durumlarda etkilenen çocuklarda büyümede bozulma, gelişimsel gecikmeler ve testislerin skrotuma inme başarısızlığı (kriptorşidizm) gibi ek semptomlar görülebilir. CBL mutasyonları olan çocuklar aynı zamanda yüksek oranda kendiliğinden JMML çözünürlüğüne sahiptir. Bununla birlikte, bu bireylerde, kan damarlarının iltihaplanması ile karakterize edilen ve damarların zayıflamasına, daralmasına veya yaralanmasına yol açabilen ciddi bir durum olan vaskülit gelişme riski yüksektir.

JMML tanısı, karakteristik semptomların tanımlanmasına, ayrıntılı hasta geçmişine, kapsamlı bir klinik değerlendirmeye ve çeşitli özel testlere dayanmaktadır. JMML tanısı genellikle diğer koşullar ekarte edildikten sonra düşünülür.

JMML olduğundan şüphelenilen kişiler için farklı tanı kriterleri kümeleri oluşturulmuştur. Bu tür kriterler sıklıkla revize edilir ve güncellenir ve aynı anda birden fazla kriter seti mevcut olabilir. Ortak bir kriter grubu, büyük bir dalağın varlığı, Philadelphia’nın yokluğu dahil olmak üzere JMML tanısı için gerekli olan beş bulguyu listelemektedir BCR/ABL1 füzyon geni (bu anormallik, kronik miyeloid lösemi dahil çeşitli kanser türleri ile ilişkilidir); 1.000/μL’den büyük mutlak monosit sayısı; ve kemik iliğinde %20’den az patlama.

Ek olarak, bir hastanın kategori 2’den bir kriteri karşılaması gerekir: RAS, ‘de somatik bir mutasyon NF1, PTPN11 veya CBL, klinik tanı veya NF1 veya monozomi 7. Hasta kategori 2’deki kriterleri karşılamıyorsa, kategori 3’ten aşağıdakilerden ikisi yeterlidir: Beyaz kan hücresi sayımı >; 10.000/uL, dolaşımdaki miyeloid patlamalar, artmış fetal hemoglobin, herhangi bir sitogenetik anormallik veya miyeloid progenitör hücrelerin sitokin granülosit makrofaj koloni uyarıcı faktöre (GM-CSF) karşı aşırı duyarlılığı.

JMML’nin tedavisi uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabasını gerektirir. Çocuk doktorları, çocuklarda kanser tanı ve tedavisi konusunda uzmanlaşmış hekimler (pediatrik onkologlar), kan hastalıklarının tanı ve tedavisinde uzmanlaşmış hekimler (hematologlar), cerrahlar, onkoloji hemşireleri ve diğer sağlık profesyonellerinin sistematik ve kapsamlı bir planlama yapmaları gerekebilir. çocuğun tedavisini etkiler.

JMML’li bireyler ve aileleri, teşhisten sonra ve tedaviden önce danışmanlık almaya teşvik edilir çünkü teşhis kaygıya, strese ve aşırı psikolojik sıkıntıya neden olabilir. Etkilenen bireyler ve aileleri için hem profesyonel olarak hem de destek grupları aracılığıyla psikolojik destek ve danışmanlık önerilmektedir.

Tarihsel olarak çoğu kemoterapötik rejimin JMML tedavisinde sınırlı başarısı olmuştur. Kanser hücrelerini öldürmek için birden fazla kanser ilacının kullanılması anlamına gelen kombinasyon kemoterapisi, bir hastayı allojeneik hematopoietik kök hücre nakli için hazırlarken başlangıçta bozukluğu kontrol altında tutmak amacıyla JMML’li çocukları tedavi etmek için kullanılabilir. Bununla birlikte, nakil öncesi yüksek doz kemoterapinin kök hücre naklinin sonucunu iyileştirip iyileştirmediği kanıtlanmamıştır.

Şu anda potansiyel olarak iyileştirici tek seçenek, bir tür kemik iliği nakli olan allojenik hematopoietik kök hücre naklidir. Hematopoietik kök hücreler, kemik iliğinde bulunan ve farklı türde kan hücreleri (örneğin kırmızı kan hücreleri, beyaz kan hücreleri, trombositler) üreten özel hücrelerdir. Allojeneik kök hücre naklinde JMML hücrelerini öldürmek için yoğun kemoterapi verilir.

Ancak sağlıklı kan hücreleri de etkilenir ve kemik iliği esasen yok olur. Etkilenen bireyler daha sonra başka bir kişiden, genellikle yakın uyumlu bir aile üyesinden veya kordon kanı birimleri dahil ilgisiz bir donörden bağışlanan kök hücreleri alır. Nakledilen hücreler, sağlıklı kan hücreleri üretmeye başlayacakları kemik iliğine gider. Kök hücre nakilleri, JMML’li bireylerin beyaz kan hücrelerinin doğal genetik kusurunu düzeltme potansiyeline sahiptir. Ancak kök hücre nakilleri ciddi, hatta yaşamı tehdit eden komplikasyonlara neden olabilir.

Greft reddi ve graft-versus-host hastalığı, kemik iliği nakilleri de dahil olmak üzere herhangi bir nakil prosedürünün potansiyel komplikasyonlarıdır. Kemik iliği naklinden kaynaklanan graft-versus-host hastalığının komplikasyonları hafiften yaşamı tehdit eden boyutlara kadar değişebilir. İlaçlar, graft reddini veya graft-versus-host hastalığını önlemek veya tedavi etmek için kullanılabilir.

Hematopoietik kök hücre nakli yapılan JMML’li çocukların yaklaşık %50’sinde uzun süreli remisyon elde edilecektir. Ancak vakaların yaklaşık %35-40’ında genellikle ilk yıl içinde hastalığın tekrarlaması meydana gelecektir. Bu durumlarda ikinci bir kök hücre nakli yapılabilir ve birçok kişiye faydalı olduğu kanıtlanmıştır.

JMML’li bazı bireylere, tedavi planlarının bir parçası olarak dalağın cerrahi olarak çıkarılması (splenektomi) uygulanmıştır. Ancak bu işlemin gerekliliği ve faydası tartışmalıdır. Bazı araştırmacılar dalağın, nüksetme için potansiyel bir kaynak olabilecek lösemik hücreleri barındırdığına inanıyor. Ancak dalağın alınmasının enfeksiyon riskini artırdığı ve hastalığın kesin iyileşme olasılığı açısından istatistiksel olarak hiçbir faydası olmadığı gösterilmiştir. Semptomatik rahatlama için klinik olarak endike olmadığı sürece, nakil öncesi splenektomi genellikle önerilmez.

Ek tedavi semptomatik ve destekleyicidir. Örneğin enfeksiyonların önlenmesine veya bunlarla mücadeleye yardımcı olmak için antibiyotikler verilebilir.

Paylaşın

Jervell Ve Lange – Nielsen Sendromu Nedir? Bilinmesi Gerekenler

0

Jervell ve Lange – Nielsen sendromu (JLNS), kalbin elektrik sistemini etkileyen anormalliklerle ilişkili olarak ortaya çıkan doğumda mevcut (konjenital) sağırlıkla karakterize nadir görülen kalıtsal bir hastalıktır. JLNS ile ilişkili kardiyak semptomların şiddeti kişiden kişiye değişir. 

Haber Merkezi / Bazı bireylerde belirgin semptomlar olmayabilir (asemptomatik); diğerleri anormal derecede artan kalp atışları (taşiaritmiler) geliştirebilir ve bu da bilinç kaybı (senkop), kalp durması ve potansiyel olarak ani ölümle sonuçlanabilir. Fiziksel aktivite, heyecan, korku veya stres bu semptomların başlangıcını tetikleyebilir. 

Bahsedilen aktiviteler sırasında bayılma da JLNS’nin klasik bir belirtisidir. JLNS genellikle erken çocukluk döneminde tespit edilir ve otozomal resesif genetik bir hastalık olarak kalıtılır. Tedavi edilmeyen JLNS vakalarının yarısından fazlası 15 yaşından önce ölümle sonuçlanmaktadır.

JLNS belirtileri genellikle erken çocukluk döneminde belirgindir. İşitme kaybı doğumda veya erken çocukluk döneminde tespit edilir. JLNS ile ilişkili işitme kaybı, işitsel sinirlerin duyusal bilgiyi beyne iletememesinden kaynaklanır (sensorinöral işitme kaybı) ve her iki kulağı da etkiler (iki taraflı). 

JLNS’de işitme kaybı genellikle derindir, ancak yüksek frekansların işitmesini düşük frekanslardan daha fazla etkileme eğilimindedir. JLNS’li hastalarda sıklıkla düşük demir seviyeleri ve artan gastrin seviyeleri mevcuttur ve muhtemelen demir eksikliği anemisine yol açar.

JLNS ile ilişkili en yaygın kardiyak semptom, torsade de pointes (TdP’ler) olarak bilinen anormal derecede hızlı kalp ritimlerinin eşlik ettiği kısmi veya tam bilinç kaybıdır (senkop veya bayılma). TdP’ler, kalbin normal elektriksel aktivitesinin bozulduğu, koordinasyonsuz kalp atışlarına ve kalbin ana pompalama odacıklarının (ventriküller) arızalanmasına neden olan ventriküler fibrilasyon olarak bilinen daha ciddi bir duruma ilerleyebilir. Sonuç olarak, kalpten çok az kan pompalanır veya hiç pompalanmaz. Ventriküler fibrilasyon potansiyel olarak kalp durması veya ani ölümle sonuçlanabilir.

Senkop gibi JLNS semptomları genellikle uyarı vermeden ortaya çıkar ve beklenmedik şekilde tekrarlanır. Aşırı efor, heyecan veya stres bu tekrarlayan semptomları tetikleyebilir, ancak bunlar genellikle belirli bir neden olmadan da başlayabilir. Bazı durumlarda bölümler, alarm saatinin çalması veya gece yarısı telefonun çalması gibi “şaşırtıcı” olaylarla tetiklenebilir. Atakların şiddeti ve sıklığı farklılık göstermektedir. 

Bazı kişilerde bilinç kaybı olmaksızın hafif göğüs ağrısı olabilir; diğerleri bilincini tamamen kaybedebilir veya büyük nöbetler geçirebilir ve ardından bir süre yönelim bozukluğu yaşayabilir. Bazı durumlarda nöbetler JLNS’nin ilk ortaya çıkan kardiyak semptomu olabilir. Atakların şiddeti ve sıklığı genellikle orta yaşta azalır. Nöbetlere sıklıkla yanlışlıkla epilepsi tanısı konulur ve doğru tanı konulana kadar birkaç yıl boyunca buna göre tedavi edilir.

Araştırmacılar, çoğu JLNS vakasının, iki farklı genden (KCNQ1 veya KCNE1) birinin bozulması veya değişmesinden (mutasyonlarından) kaynaklandığını belirlemiştir . Bu mutasyonların çoğu, protein uzunluğunun kesilmesine veya erken kısalmasına neden olur. Bu, işlevsiz bir proteinle sonuçlanır. JLNS vakalarının yüzde 90’ından fazlası KCNQ1 genindeki mutasyonlardan kaynaklanmaktadır.

Bu iki gen, kalbin iyon kanallarının ve iç kulağın (salyangoz) bir kısmını oluşturan salyangoz benzeri tüpün işlevi için gerekli olan proteinleri üretir (kodlar). İyon kanalları, kulak ve kalbin belirli yapılarındaki elektrik yüklü parçacıkların (örneğin potasyum ve sodyum iyonları) hareketini düzenler. Bu iyonlar işitme ve kalbin normal fonksiyonu için gerekli olan elektriksel uyarıları taşır. Bu genlerdeki mutasyonlar iyon kanallarının anormal fonksiyonuna neden olur ve sonuç olarak işitmeyi ve kalbin elektrik sisteminin düzgün çalışmasını etkiler.

JLNS, biri babadan diğeri anneden alınan bir genin her iki kopyasındaki mutasyonların neden olduğu otozomal resesif bir genetik bozukluk olarak kalıtsaldır.

Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin her bir ebeveynden aynı özellik için aynı anormal geni miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişi hastalık için bir normal gen ve bir gen alırsa, kişi heterozigot olacak ve hastalık için taşıyıcı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. KCNQ1 veya KCNE1 gen mutasyonunun bazı taşıyıcılarında normal kalp ritmi bozulur ancak işitmeleri genellikle normaldir.

Taşıyıcı iki ebeveynin her ikisinin de değiştirilmiş geni geçirme ve dolayısıyla etkilenmiş bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Anne-baba gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her gebelikte %50’dir. Çocuğun her iki ebeveynden de normal gen alma şansı %25’tir. Resesif bozukluğu olan bir kardeşte etkilenmeyen kardeşler arasında taşıyıcı olma riski 2/3 yani %67’dir.

JLNS’li bazı hastaların ebeveynleri arasında kan bağı (akraba) bulunmaktadır. Tüm bireyler 4-5 anormal gen taşır. Yakın akraba olan ebeveynlerin her ikisinin de aynı anormal geni taşıma şansı, akraba olmayan ebeveynlere göre daha yüksektir, bu da resesif genetik bozukluğu olan çocuk sahibi olma riskini artırır.

JLNS tanısı kapsamlı bir klinik değerlendirmeye, ayrıntılı hasta geçmişine ve elektrokardiyogram (EKG veya EKG) adı verilen özel bir teste dayanarak konur. Konjenital sensörinöral işitme kaybı olan çocuklar, özellikle açıklanamayan bayılma, senkop veya ani kalp durması öyküsü olan çocuklar JLNS açısından değerlendirilmelidir. Elektrokardiyogram, kalbin elektriksel uyarılarını kaydeder ve JLNS’li bireylerin uzamış QT aralığı karakteristiği gibi anormal elektriksel modelleri ortaya çıkarabilir.

KCNQ1 genindeki veya KCNE1 genindeki hastalığa özgü mutasyonları tespit eden moleküler genetik testler yoluyla tanı doğrulanabilir . KCNQ1 geninin gen dizilimi genellikle ilk adım olarak gerçekleştirilir çünkü etkilenen bireylerin çoğunda bu gende mutasyonlar vardır. JLNS durumunda ciddi kardiyak komplikasyon riski nedeniyle, doğuştan sağır çocuklara koklear implant yerleştirilmesi gibi anestezi ve ameliyattan önce tanının konulması çok önemlidir.

JLNS’li bireylerin tedavisi, işitme kaybının tedavi edilmesini ve bilinç kaybı veya kalp durması gibi karakteristik semptomların önlenmesini amaçlamaktadır. JLNS’li bireyleri tedavi etmek için spesifik ilaçlar, rekabetçi sporlar gibi tetikleyici olaylardan kaçınma, yoğun duyguları ortaya çıkaran tetikleyiciler (Tranebjaerg L ve diğerleri, GeneReviews) ve belirli tıbbi cihazların tümü kullanılabilir.

JLNS’li bireylerde işitme kaybı, koklear implant olarak bilinen küçük bir cihazla tedavi edilebilir. Sesi artıran ve netleştiren işitme cihazlarının aksine koklear implant, iç kulaktaki sinir liflerini uyararak işitmeyi iyileştirir.

JLNS’li bireylerin çoğunda kalp anormallikleri için tercih edilen tedavi, beta-adrenerjik ajanlarla (beta blokerler) ilaç tedavisidir. Propranolol, atenolol ve nadolol içeren beta blokerler kalbin elektriksel stimülasyonunu azaltarak kalbin iş yükünü azaltır.

Beta blokerlerin başarısız olduğu kişiler, kalbe giden bazı sinirlerin alındığı cerrahi bir işlemle (sol kardiyak sempatik denervasyon veya sempatektomi) tedavi edilebilir. Ancak son zamanlarda implante edilebilir otomatik kardiyoverter-defibrilatör (ICD) ile tedavi, bu bireylerde tercih edilen tedavi yöntemi olarak sempatektominin yerini almıştır. Bu cihaz anormal kalp atışını otomatik olarak algılar ve seçici olarak kalbe elektriksel bir uyarı iletir. ICD’ler antiaritmik ilaç tedavisiyle birlikte kullanılır.

JLNS’li bazı kişilerin, soğuk suya atlama, eğlence parkında gezintiye çıkma veya rekabetçi sporlar gibi potansiyel tetikleyici olaylardan kaçınmaları teşvik edilir. JLNS’li bireylerin ve bu hastaları, JLNS ile ilgisi olmayanlar da dahil olmak üzere çeşitli hastalıklar için tedavi eden profesyonellerin, ciddi kalp krizlerini tetikleyebilecek tüm ilaç türlerini bilmeleri şiddetle tavsiye edilir. Diğer tedaviler semptomatik ve destekleyicidir.

Paylaşın

Johanson – Blizzard Sendromu Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Johanson – Blizzard sendromu (JBS), vücudun birçok organ sistemini etkileyen son derece nadir görülen bir genetik hastalıktır. Birçok semptom doğumda (konjenital) veya erken çocuklukta mevcuttur. JBS ile ilişkili potansiyel özelliklerin ve fiziksel bulguların yelpazesi geniş ve çeşitlidir ve bir kişiden diğerine önemli ölçüde farklılık gösterebilir. 

Haber Merkezi / Bununla birlikte, karakteristik özellikler arasında pankreasın anormal gelişimine (pankreas yetmezliği) bağlı olarak yağların ve diğer besin maddelerinin bağırsaklardan yetersiz emilimi (malabsorbsiyonu); Yaşamın ilk yıllarında beklenen oranda büyüyememe ve kilo alamama (gelişememe), boy kısalığına katkıda bulunma; kalıcı dişlerin anormallikleri; küçük “gaga şeklinde” bir burun da dahil olmak üzere kafatası ve yüz (kraniyofasiyal) bölgede belirgin anormallikler; ve/veya değişen derecelerde zihinsel engellilik. JBS, UBR1 genindeki mutasyonlardan kaynaklanır . Bu genetik mutasyon otozomal resesif bir özellik olarak kalıtsaldır.

JBS ile ilişkili özellikler ve fiziksel bulgular kişiden kişiye büyük ölçüde farklılık gösterebilir. Etkilenen bireylerin aşağıda tartışılan semptomların tümüne sahip olmayabileceğini unutmamak önemlidir. Bununla birlikte, pankreas yetersizliği, diş anormallikleri ve burnun karakteristik şekli, etkilenen bireylerin hemen hemen hepsinde bulunur. JBS’nin şiddeti de değişebilir ve bazı bebeklerde, bebeklik döneminde yaşamı tehdit eden komplikasyonlar gelişebilir. Etkilenen bireyler, doktorları ve sağlık ekibiyle kendilerine özgü vakalar, ilgili semptomlar ve genel prognoz hakkında konuşmalıdır.

JBS’li bebeklerin doğumda tipik olarak belirgin kraniyofasiyal anormallikleri vardır. JBS ile ilişkili en çarpıcı, sabit kraniyofasiyal özellik, burun kanatlarının (nazal alae) yokluğu (aplazi) veya az gelişmişliği (hipoplazi) nedeniyle “gaga şeklinde” görünen alışılmadık derecede küçük bir burundur. Ek olarak, etkilenen bazı bebeklerde küçük, az gelişmiş bir üst çene (maksiller hipoplazi), küçük sivri bir çene, uzun, dar bir üst dudak ve mikrosefali (çocuğun baş çevresinin yaşına göre beklenenden daha küçük olduğu bir durum) bulunabilir. cinsiyet. 

Etkilenen bazı bebeklerde, göz kapaklarının iç köşelerinde, gözyaşlarının normal olarak aktığı küçük açıklıklar (lakrimal punkta aplazisi) ve/veya gözyaşlarını burun yolunun iç açıklığından doğrudan cilt yüzeyine taşıyan anormal bir geçit bulunmayabilir. (nasolakrimo-kütanöz fistül). Bazı durumlarda yarık dudak ve damak ve burun bölgesinden alt göz kapağına kadar uzanan yan yüz yarıkları dahil olmak üzere daha şiddetli yüz yarıkları gözlemlenmiştir.

JBS’li bebeklerde düşük doğum ağırlığı ve genel olarak zayıf kas tonusu (hipotoni) olabilir. Tedavi olmadan bebekler genellikle kilo alamazlar ve beklenen oranda büyümezler (gelişme geriliği). Sonunda, etkilenen bireyler kısa boy sergileyebilir. Etkilenen bebekler ve çocuklar ayrıca gelişimsel dönüm noktalarına ulaşmada gecikmeler (gelişimsel gecikmeler) yaşayabilir ve değişen derecelerde zihinsel engellilik sergileyebilir. Zihinsel engellilik ortaya çıksa da bazı durumlarda zeka normaldir. İşitme kaybı veya sağırlık doğumda mevcut olabilir veya yaşamın ilerleyen dönemlerinde gelişebilir.

JBS ile ilişkili büyüme eksikliği malabsorbsiyon ve ekzokrin pankreas yetmezliği nedeniyle ortaya çıkabilir. Pankreas yetmezliği JBS’nin yaygın ve belirgin bir özelliğidir. Tedavi edilmezse pankreastaki bozulma ve malabsorbsiyon, hayatı tehdit eden komplikasyonlara neden olacak şekilde ilerleyebilir. Pankreas midenin arkasında bulunan küçük bir bezdir. Bağırsaklara giden ve sindirime yardımcı olan enzimleri salgılayan özel ekzokrin hücreler içerir. “Asiner hücreler” adı verilen pankreas hücreleri bu tür sindirim enzimlerini üretir. 

Ancak JBS’de etkilenen bireylerde yeterli sayıda düzgün işleyen asiner hücre yoktur ve pankreas dokusunun yerini anormal yağ birikimleri alabilir. Sonuç olarak, yiyecekleri parçalamak için gereken sindirim enzimlerinin miktarında bir eksiklik vardır (ekzokrin pankreas yetmezliği), bu da yağların ve diğer gerekli besin maddelerinin bağırsaklarda düzgün bir şekilde emilmesini (malabsorbsiyon) engeller.

JBS’li bireylerde bağırsak malabsorbsiyonu, aşırı miktarda yağ (steatore) ve diğer besin maddelerini içeren büyük, gevşek, kötü kokulu dışkılara neden olur. Pankreas yetersizliği, gelişme başarısızlığının yanı sıra belirli vitaminlerin (örn. A, D ve/veya E vitaminleri) eksikliğine, kronik anemiye, kanda düşük kalsiyum seviyelerine (hipokalsemi) ve ek beslenme eksikliklerine neden olabilir. Örneğin, etkilenen bebekler, kandaki protein seviyelerinin anormal derecede azalması (hipoproteinemi) ile karakterize edilen protein kaybı yaşarlar; bu da, cilt altındaki yumuşak doku katmanlarında vücut sıvılarının aşırı birikmesine (ödem) yol açar.

Tıp literatüründe yer alan bir raporda, JBS şüphesi olan bir bebekte pankreas yetmezliğine dair kanıt bulunmadığı belirtildi. Bazı araştırmacılar, pankreas kusurunun ilerleyici olabileceğine ve her durumda erken bebeklik döneminde tespit edilemeyebileceğine veya kolayca görülemeyebileceğine inanmaktadır.

Sonunda endokrin pankreas yetmezliğinin gelişmesi mümkündür. Endokrin hücreleri, vücutta özel işlevlere sahip çeşitli hormonları salgılayan pankreastaki hücrelerdir. İnsülin pankreasın en önemli hormonudur. Uygun insülin üretiminin olmaması diyabetle sonuçlanır.

JBS’li bebeklerin çoğunda saç ve saç derisinde de karakteristik anormallikler bulunabilir. Örneğin, genellikle sarı olan saç derisi alışılmadık derecede seyrek, kuru ve kaba olabilir. Etkilenen bebeklerde ayrıca kafatasının ön ve arka kısmındaki (ön ve arka fontaneller) yumuşak noktalar nedeniyle cilt ve saç eksikliği (aplasia kutis) görülebilir. Çoğu durumda, daha sonraki çocukluk döneminde, daha önce doğumda belirgin olan cilt çukurlarının bulunduğu kafa derisinde anormal kel lekeler (alopesi) de olabilir.

Etkilenen bebeklerin ve çocukların çoğunda dişlerde de belirgin anormallikler vardır. Süt dişleri (süt dişleri) anormal derecede küçük (mikrodonti), koni şeklinde ve geniş aralıklı, kısa, hatalı biçimlendirilmiş, düzensiz köklere sahip olabilir. İkincil (kalıcı) dişlerin çoğunluğu yoktur. Ortaya çıkan dişler anormal derecede küçük olabilir ve kısa, şekilsiz köklere sahip olabilir.

Etkilenen bireylerin yaklaşık yüzde 40’ında tiroid bezinin aktivitesinde anormal derecede azalma ve tiroid hormonlarının yetersiz üretimi (hipotiroidizm) görülür. Boynun tabanında bulunan tiroid bezi, metabolizma ve büyüme hızlarının düzenlenmesinde önemli bir rol oynayan hormonları (örneğin tiroksin) salgılar. Doğası gereği ilerleyici olma eğiliminde olan hipotiroidizmle ilişkili semptomlar genellikle çocukluk döneminde belirginleşir; ancak nadir durumlarda erken bebeklik döneminde ortaya çıkmaya başlayabilirler. Etkilenen bireylerde hipotiroidizm genel zayıflık ve yorgunluğa neden olabilir ve büyüme geriliğine ve zihinsel ve fiziksel aktivitenin koordinasyonunu gerektiren becerilerin kazanılmasında anormal gecikmelere (psikomotor gerilik) katkıda bulunabilir.

JBS’li bazı bebek ve çocuklarda, anüsün tamamen veya kısmen kapanmasına neden olan (imperfore anüs veya anal stenoz) anal membranın kalıcılığı ve dolayısıyla bağırsak içeriğinin normal geçişini engelleyen ek anormallikler bulunabilir. Bazı durumlarda, etkilenen bireylerde genital ve idrar (genitoüriner) yollarda da anormallikler bulunabilir. Etkilenen erkeklerde bu tür malformasyonlar, idrar açıklığının (meatus) penisin alt kısmına anormal yerleşimini (hipospadias) ve/veya anormal derecede küçük penisi (mikropenis) içerebilir. 

Etkilenen dişilerde vajinayı bölen anormal bir bölüm (çift veya bölmeli vajina), kısmen vajinal açıklığı çevreleyen deri kıvrımları içinde yer alan uzun organın olağandışı genişlemesi (klitoromegali), vajinayı ve içinden geçtiği boru şeklindeki yapıyı birleştiren anormal bir geçit bulunabilir. idrar dışarı atılır (üretrovajinal fistül) ve tek bir ürogenital açıklık (delik) bulunur. Ek olarak, bazı vakalarda, etkilenen erkek ve kadınlarda böbreklerde anormal şişlik (şişme) ve idrar birikmesi (hidronefroz) görülebilir.

JBS’li bebekler ve çocuklarda potansiyel olarak küçük, az gelişmiş meme uçları, göğüs içindeki belirli organların normal pozisyonunun tersine dönmesi (situs inversus), konjenital kalp defektleri, hipofiz bezinin azalmış fonksiyonu (hipopitüitarizm) gibi ek bulgular ve fiziksel özellikler gelişebilir. tekrarlanan enfeksiyonlara karşı anormal derecede yüksek duyarlılık. Konjenital kalp defektleri, kalbin üst veya alt odacıklarını ayıran fibröz bölümdeki (septum) “delikler”i (atriyal septal defektler [ASD’ler] veya ventriküler septal defektler [VSD’ler]) ve ayrıca kalp kasının zayıflamasını (kardiyomiyopati) içerebilir. . Hipopitüitarizm çok çeşitli semptomlara neden olabilir. JBS’li bireylerde büyüme hormonu eksikliği ve gençlik başlangıçlı diyabet de rapor edilmiştir.

JBS, ubikuitin E3 ligaz (UBR1) genindeki mutasyonlardan kaynaklanır. Bu genetik mutasyon otozomal resesif bir özellik olarak kalıtsaldır.

Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin her bir ebeveynden aynı özellik için aynı anormal geni miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişi hastalık için bir normal gen ve bir de hastalık geni alırsa, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. Taşıyıcı iki ebeveynin her ikisinin de kusurlu geni aktarması ve dolayısıyla etkilenmiş bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte yüzde 25’tir. Anne-baba gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte yüzde 50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de normal genler alma ve söz konusu özellik açısından genetik olarak normal olma şansı yüzde 25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Araştırmacılar UBR1’in geninin 15. kromozomun (15q15-q21.1) uzun kolunda (q) yer aldığınıİnsan hücrelerinin çekirdeğinde bulunan kromozomlar, her bireyin genetik bilgisini taşır. İnsan vücut hücrelerinde normalde 46 kromozom bulunur. İnsan kromozom çiftleri 1’den 22’ye kadar numaralandırılır ve cinsiyet kromozomları X ve Y olarak adlandırılır. Erkeklerde bir X ve bir Y kromozomu, kadınlarda ise iki X kromozomu bulunur. Her kromozomun “p” ile gösterilen kısa bir kolu ve “q” ile gösterilen uzun bir kolu vardır. Kromozomlar ayrıca numaralandırılmış birçok banda bölünmüştür. Örneğin “kromozom 15q15-q21.1”, 15. kromozomun uzun kolundaki 15-21.1 bantlarını ifade eder. Numaralandırılmış bantlar, her kromozomda bulunan binlerce genin konumunu belirtir.

UBR1 geni , UBR1 proteini olarak bilinen bir proteini üretir (kodlar). Bu genin mutasyonu, fonksiyonel UBR1 proteininin yetersiz seviyelerine yol açar. Bu protein vücutta çeşitli kimyasal işlemler için gereklidir ve örneğin normalde pankreasın ekzokrin hücrelerinde yüksek seviyelerde bulunur, ancak diğer birçok dokuda da mevcuttur. Fonksiyonel UBR1 proteininin yetersiz seviyeleri, bugüne kadar tam olarak anlaşılamayan mekanizmalar yoluyla sonuçta JBS’nin bulgularına ve fiziksel özelliklerine yol açmaktadır.

Karakteristik semptomların (örn., ayırt edici “gaga şeklinde” burun, ekzokrin pankreas yetmezliği, diş anormallikleri, kafa derisi kusurları, sağırlık) tanımlanması, kapsamlı bir klinik değerlendirme ve ayrıntılı bir hasta geçmişine dayanarak tanıdan şüphelenilebilir. JBS tanısı, UBR1 geninin bozukluğa neden olan karakteristik mutasyonlarını tanımlayabilen moleküler genetik test yoluyla doğrulanabilir .

Her bireyde JBS’nin ciddiyetini değerlendirmek için ek testler yapılabilir. Bu tür testler, işitme kaybının varlığını ve derecesini belirlemek için işitme testlerini veya pankreastaki yağ infiltrasyonunun boyutunu belirlemek için bilgisayarlı tomografi (BT) taramasını içerebilir. Etkilenen bebeklerin ve çocukların, konjenital kalp defektleri, hipopituitarizm, hipotiroidizm ve gençlik başlangıçlı diyabet gibi potansiyel olarak ciddi komplikasyonların gelişimi açısından taranması önemlidir.

JBS tedavisi, her bireyde belirgin olan spesifik semptomlara yöneliktir. Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, cerrahlar, diş uzmanları, konuşma patologları, endokrin bezleri bozukluklarını değerlendiren ve tedavi eden uzmanlar (endokrinologlar), gastrointestinal sistem bozukluklarını değerlendiren ve tedavi eden uzmanlar (gastroenterologlar), kardiyologlar ve diğer sağlık profesyonellerinin sistematik ve kapsamlı bir şekilde tedaviye ihtiyacı olabilir. Çocuğun tedavisini etkileyecek bir plan yapın.

JBS tedavisine yönelik spesifik tedaviler semptomatik ve destekleyicidir. Etkilenen bireyler, yağların ve diğer gerekli besin maddelerinin uygun şekilde emilmesini sağlamak için genellikle ömür boyu pankreas enzimi takviyesine (örneğin, oral pankreatin) ihtiyaç duyar. Çoğu durumda, pankreas yetmezliğine bağlı malabsorbsiyondan kaynaklanabilecek vitamin eksikliklerini önlemek veya tedavi etmek için vitamin takviyeleri (örneğin yağda çözünen A, D, E, K vitaminleri) de reçete edilebilir. 

Kolayca emilen, yüksek protein içeren özel bir diyet (protein hidrolizat diyeti), etkilenen bireyin toplam beslenme gereksinimlerinin karşılandığından emin olmak için de reçete edilebilir. Her ne kadar bu tür tedaviler besinlerin emiliminin artmasına ve kabul edilebilir kilo alımına yol açsa da, etkilenen çocukların çoğunun yaşlarına göre ortalamadan daha küçük ve daha kısa kalacağını belirtmek önemlidir (çünkü kısa boy, JBS’nin birçok temel belirtisinden biri gibi görünmektedir). .

Hipotiroidizmi olan bireylerin acilen tiroksin hormonu replasman tedavisine ihtiyacı vardır. Özellikle bebeklerde hipotiroidinin erken teşhis edilmesi ve hemen tedavi edilmesi zorunludur. Bu tür hormon tedavisi, JBS ile ilişkili malabsorbsiyon nedeniyle dikkatle izlenebilir ve ayarlanabilir.

Bazı durumlarda, JBS ile potansiyel olarak ilişkili olan diğer anormallikler cerrahi olarak düzeltilebilir. Bunlar, belirli kraniofasiyal, genitoüriner, kardiyak ve/veya potansiyel olarak hastalıkla ilişkili diğer malformasyonları içerebilir. Örneğin bazı durumlarda eksik veya az gelişmiş burun kanatları cerrahi olarak yeniden yapılandırılabilir. 

Anal anormalliklerin (imperfore anüs veya anal stenoz) ciddiyetine bağlı olarak, anüsün cerrahi olarak düzeltilmesi veya yeniden yapılandırılması (anoplasti) ve/veya kolon ile vücut yüzeyi arasında bir açıklık oluşturulması (kolostomi) için ameliyat yapılabilir. bağırsak içeriğinin geçişi. Belirli genitoüriner ve/veya kalp anormalliklerini düzeltmek için de ameliyat yapılabilir. Gerçekleştirilen cerrahi prosedürler, anatomik anormalliklerin konumuna ve ciddiyetine ve bunlarla ilişkili semptomlara bağlı olacaktır.

JBS ile bağlantılı olarak ortaya çıkan diş anormallikleri, bağlama maddeleri, takma dişlerin kullanımı ve/veya diğer destekleyici teknikler yoluyla tedavi edilebilir. Bazı JBS vakalarıyla ilişkili işitme kaybı, işitme cihazlarıyla tedavi edilebilir.

JBS’li çocukların potansiyellerine ulaşmasını sağlamak için erken müdahale önemlidir. Etkilenen çocuklara faydalı olabilecek özel hizmetler arasında özel iyileştirici eğitim, özel sosyal destek ve diğer tıbbi, sosyal ve/veya mesleki hizmetler yer alabilir. 

Paylaşın

Joubert Sendromu Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Joubert sendromu (JS), beynin beyincik olarak bilinen denge ve koordinasyonu kontrol eden alanını etkileyen otozomal resesif genetik bir hastalıktır. Bu durum, beyindeki serebellar vermisin bulunmadığı veya az gelişmiş olduğu ve beyin sapının anormal olduğu, MR’da “molar diş işareti” adı verilen spesifik bir bulguyla karakterize edilir. 

Haber Merkezi / Joubert sendromunun en yaygın özellikleri kas kontrolü eksikliği (ataksi), anormal solunum düzenleri (hiperpne), uyku apnesi, anormal göz ve dil hareketleri ve düşük kas tonusudur.

Joubert sendromunun klinik semptomlarının çoğu bebeklik döneminde belirgindir ve etkilenen çocukların çoğunda kaba motor kilometre taşlarında gecikmeler görülür. En sık görülen özellikler kas kontrolü eksikliği (ataksi), anormal solunum düzenleri (hiperpne), uyku apnesi, anormal göz ve dil hareketleri ve düşük kas tonusudur. Zeka normalden ciddi zihinsel engelliliğe kadar değişir. Joubert sendromu, beyindeki serebellar vermisin bulunmadığı veya az gelişmiş olduğu ve beyin sapının anormal olduğu, “molar diş işareti” olarak adlandırılan, MRI’da spesifik bir bulgu ile karakterize edilir.

Bu temel özelliklere ek olarak JS’li bireylerin çoğunda göz, böbrek, karaciğer ve iskelet gibi diğer vücut sistemleri de tutulmaktadır. Bu nedenle JS, çoklu sistem bozukluğu olarak kabul edilir ve ek özelliklerin birçoğu ilerleyici olabilir. Joubert sendromuyla ilişkili olabilecek diğer sorunlardan bazıları, retinanın anormal gelişimi, iristeki anormallik (koloboma), anormal göz hareketleri (nistagmus), şaşı gözler (şaşılık) ve sarkık göz kapakları (ptozis) gibi göz anormalliklerini içerir. Bazen Joubert sendromuyla ilişkili diğer problemler arasında böbrek ve/veya karaciğer anormallikleri, fazladan el ve ayak parmakları (polidaktili), beyni kaplayan zarların çıkıntısıyla kafatasında bir boşluk (ensefalosel) ve hormon anormallikleri yer alır.

Klinik belirti ve semptomlara bağlı olarak Joubert sendromunun çeşitli alt tipleri vardır. Retina hastalığı ile birlikte Joubert sendromu (JS-Ret), böbrek hastalığı ile birlikte Joubert sendromu (JS-Ren), okülorenal hastalık ile birlikte Joubert sendromu (JS-OR), karaciğer hastalığı ile birlikte Joubert sendromu (JS-H), oral hastalık ile birlikte Joubert sendromu bulunmaktadır. -yüz-dijital özellikler (JS-OFD) ve daha az yaygın olan diğer birkaç klinik alt tip. Retinal hastalıklı Joubert sendromu (JS-Ret), klasik retinitis pigmentozadan ayırt edilemeyen pigmenter retinopati ile karakterizedir. 

Yenidoğanda konjenital körlüğün başlamasıyla bazen şiddetli olabilir; ancak retina hastalığı ilerleyici olmayabilir ve her zaman bebeklik veya erken çocukluk döneminde mevcut olmayabilir. Böbrek hastalığı olan Joubert sendromu (JS-Ren) geleneksel olarak iki biçimde tanımlanır: nefronofitiz (böbrek iltihabı ve yara izi) ve polikistik böbrek hastalığı; ancak bunlar artık böbrek hastalığının evresine göre değişen spesifik böbrek belirtileriyle birlikte bir sürekliliğin parçası gibi görünmektedir. Okülorenal hastalığı olan Joubert sendromunda (JS-OR), retina hastalığı ve böbrek yetmezliği sıklıkla aynı kişide birlikte görülür. 

Karaciğer hastalığı olan Joubert sendromu (JS-H), genellikle ilerleyici olan ancak doğumda nadiren semptomatik olan hepatik (karaciğer) fibrozis ile ortaya çıkar. Oral-yüz-dijital özelliklere sahip Joubert sendromunda (JS-OFD), ağız bulguları arasında orta hat üst dudak yarığı, dilin orta hat oluğu, alveoler sırt hamartomları ve yarık damak bulunabilir. Kraniofasiyal özellikler genellikle geniş aralıklı gözler, düşük ayarlı kulaklar ve küçük çeneyi (mikrognati) içerir.

Joubert sendromu çok değişken bir durumdur ve semptomların tam spektrumu henüz belirlenmemiştir. Diğer bulgulara ek olarak “molar diş işaretinin” ve Joubert sendromunun özelliklerinin mevcut olduğu çeşitli durumlar tanımlanmıştır. Bu durumların Joubert sendromunun varyantları mı yoksa ayrı sendromlar mı olduğu henüz belli değil. Bu durumlara “Joubert sendromu ve ilgili bozukluklar” adı verilmiştir.

Joubert sendromuna neden olan otuzdan fazla gen tespit edilmiştir. Bu genlerden üretilen proteinlerin, birincil kirpikler adı verilen hücre yapılarında rol oynadığı biliniyor veya bundan şüpheleniliyor. Birincil kirpikler, hücrelerin yüzeyinden dışarı çıkan ve fiziksel çevreyi algılamada ve kimyasal sinyallemede rol oynayan mikroskobik, parmak benzeri çıkıntılardır. Birincil kirpikler, beyin hücreleri (nöronlar) ve böbrek ve karaciğerdeki belirli hücreler dahil olmak üzere birçok hücre tipinin yapısı ve işlevi için önemlidir. Birincil kirpikler aynı zamanda görme, duyma ve koku için beyin tarafından yorumlanan duyusal girdilerin algılanması için de gereklidir.

Joubert sendromuyla ilişkili genlerdeki mutasyonlar, birincil kirpiklerin yapısı ve işleviyle ilgili sorunlara yol açar. Bu hücre yapılarındaki kusurlar, gelişim sırasında önemli kimyasal sinyal yollarını bozabilir. Araştırmacılar, bu bozuklukların çoğu özelliğinden kusurlu birincil kirpiklerin sorumlu olduğuna inansa da, bunların belirli gelişimsel anormalliklere nasıl yol açtığı tam olarak anlaşılamamıştır.

Joubert sendromuyla ilişkili olduğu bilinen genlerdeki mutasyonlar, bu duruma sahip kişilerin yaklaşık %60-90’ında bulunmuştur. Geri kalan hastalarda genetik neden bilinmemektedir.

İlgili gene bağlı olarak, etkilenen bir bireyde Joubert sendromunun çeşitli klinik belirtileri ortaya çıkabilir. Ailelerin yaklaşık ~%7-%10’unda bu durumdan AHI1 ( JBTS3 ) genindeki bir mutasyon sorumludur. Bu gen mutasyonuna sahip etkilenen bireylerde sıklıkla retina distrofisi nedeniyle görme bozukluğu görülür. NPHP1 ( JBTS4 ) genindeki bir mutasyon Joubert sendromunun yaklaşık %1-2’sine neden olur. Bu gen mutasyonuna sahip etkilenen bireylerde sıklıkla nefronofitiz adı verilen ilerleyici bir böbrek hastalığı gelişir. CEP290 ( JBTS5 ) genindeki bir mutasyon Joubert sendromunun yaklaşık %7-10’una neden olur. CPLANE1, CC2D2A, INPP5E, KIAA0586, MKS1, RPGRIP1L TCTN2, TMEM67 ve TMEM216 genlerindeki mutasyonların yanı sıra diğer daha az yaygın genetik nedenler de Joubert sendromuyla ilişkilidir.

Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin her bir ebeveynden çalışmayan bir geni miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişiye hastalık için bir çalışan gen ve bir de çalışmayan gen verilirse, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. Taşıyıcı olan iki ebeveynin her ikisinin de çalışmayan geni geçirme ve dolayısıyla etkilenen bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Ebeveynler gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de çalışan genleri alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Yakın akraba (akraba) olan ebeveynlerin her ikisinin de aynı anormal geni taşıma şansı, akraba olmayan ebeveynlere göre daha yüksektir, bu da resesif genetik bozukluğu olan çocuk sahibi olma riskini artırır.

Nadir Joubert sendromu vakaları ( OFD1 genindeki mutasyonların neden olduğu) X’e bağlı resesif bir şekilde kalıtsaldır. X’e bağlı genetik bozukluklar, X kromozomu üzerinde çalışmayan bir genin neden olduğu ve çoğunlukla erkeklerde ortaya çıkan durumlardır. X kromozomlarından birinde çalışmayan bir gen bulunan dişiler bu bozukluğun taşıyıcılarıdır. Taşıyıcı dişiler genellikle semptom göstermezler çünkü dişilerde iki X kromozomu vardır ve yalnızca biri çalışmayan geni taşır. Erkeklerde annelerinden miras alınan bir X kromozomu vardır ve eğer bir erkek, çalışmayan bir gen içeren bir X kromozomunu miras alırsa, hastalığa yakalanır.

X’e bağlı bir bozukluğun kadın taşıyıcıları, her hamilelikte kendileri gibi taşıyıcı bir kız çocuğuna sahip olma şansına %25, taşıyıcı olmayan bir kız çocuğuna sahip olma şansına %25, hastalıktan etkilenen bir oğula sahip olma şansına ve %25 şansa sahiptir. Etkilenmemiş bir oğul sahibi olma şansı %25.

X’e bağlı bozukluğa sahip bir erkek üreyebilirse, çalışmayan geni taşıyıcı olacak tüm kızlarına aktaracaktır. Bir erkek, X’e bağlı bir geni oğullarına aktaramaz çünkü erkekler, erkek yavrularına her zaman X kromozomu yerine Y kromozomunu aktarır.

Joubert sendromunun tanısı, fiziksel semptomlara ve MRI’da görülen “azı dişi işaretine” dayanmaktadır. JS için tanı kriterleri gelişmeye devam etmektedir ancak çoğu uzman, tanı koymak için molar diş işaretinin nöroradyolojik bulgusunun gerekli olduğu konusunda hemfikirdir. Joubert sendromunun tanısı aşağıdaki üç ana kriterin varlığına dayanır:

MR bulgularına dayalı molar diş işareti (serebellar vermisin hipoplazisi)
Bebeklik döneminde hipotoni (zayıf kas tonusu) ve daha sonra ataksi gelişimi
Gelişimsel gecikmeler/zihinsel engellilik

Joubert sendromunun moleküler tanısı, Joubert sendromuna neden olduğu gösterilen birçok gen için mevcut olan moleküler genetik test yoluyla doğrulanabilir. Hastaların yaklaşık %60 ila %90’ında moleküler tanı konulabilir. Etkilenen bir aile üyesinde bu gen mutasyonlarından birinin tanımlanması durumunda taşıyıcı testi ve doğum öncesi tanı yapılabilir.

Joubert sendromunun tedavisi semptomatik ve destekleyicidir. Gelişimsel gecikmeler genellikle fizik tedavi, mesleki terapi, konuşma terapisi ve bebek uyarımı ile tedavi edilir. Joubert sendromlu çocuklar nefrolog, göz doktoru, genetik uzmanı ve nörolog gibi uygun uzmanlar tarafından değerlendirilmelidir. Karaciğer, böbrek ve retina anormallikleri için yıllık tarama önerilir.

Anormal solunum düzenine sahip bebekler ve çocuklarda apne takibi düşünülmelidir ve destekleyici tedavi, uyarıcı ilaçlar veya oksijen desteği gerektirebilir; mekanik destek; veya nadir durumlarda trakeostomi. Diğer müdahaleler arasında oromotor fonksiyon bozukluğu için konuşma terapisi; mesleki ve fizik tedavi; görme engellilere yönelik özel programlar da dahil olmak üzere eğitim desteği; ve gastrostomi tüpüyle beslenme. 

Polidaktili ve semptomatik pitozis ve/veya şaşılık durumlarında cerrahi gerekebilir. Optik kırma kusurları için düzeltici lenslere ihtiyaç duyulabilir. Nefronofitizis, son dönem böbrek hastalığı, karaciğer yetmezliği ve/veya fibrozis, diyaliz ve/veya böbrek naklini içerebilecek standart yaklaşımlarla tedavi edilir.

Paylaşın

Juberg – Marsidi Sendromu Nedir? Bilinmesi Gereken Her Şey

0

Juberg – Marsidi sendromu (JMS), doğumda (konjenital) veya yaşamın ilk birkaç haftasında (yenidoğan dönemi) ortaya çıkan, oldukça nadir görülen bir genetik hastalıktır. Bu sendrom ilk olarak 1980 yılında Richard Juberg ve Irene Marsidi tarafından benzer fiziksel anormalliklere ve zihinsel engelliliğe sahip üç erkek akrabanın gözlemlenmesiyle fark edildi. 

Haber Merkezi / JMS, X kromozomundaki değiştirilmiş (mutasyona uğramış) bir genden kaynaklanır ve X’e bağlı kalıtımı takip eder. JMS ile ilişkili fiziksel bulgular ve semptomlar tamamen yalnızca erkeklerde mevcuttur ve semptomların kapsamı ve şiddeti kişiden kişiye değişir. Başlıca bulgular idrar yolu ve üreme organlarındaki anormallikleri (ürogenital anormallikler), kısa boy/gecikmiş büyüme ve kraniyofasiyal anormallikleri içerir. 

Etkilenen çocuklar aynı zamanda ciddi düzeyde zihinsel engellilik de sergiliyor; gelişimsel dönüm noktalarına ulaşmada gecikmeler (örn. emekleme, yürüme vb.); Kas Güçsüzlüğü; ve kas tonusunun azalması (hipotoni). Ayrıca işitme kaybı da yaşayabilirler; cinsel organların az gelişmişliği (mikrogenitalizm); el ve ayaklarda malformasyonlar; ve/veya baş ve yüz (kraniyofasiyal) bölgedeki anormallikler. 

Kraniyofasiyal özellikler arasında anormal derecede küçük bir kafa (mikrosefali), düz veya çökmüş bir burun köprüsü, göz kapakları arasındaki açıklıkta yukarı doğru bir eğim (yukarı doğru eğimli palpebral çatlaklar), gözler arasındaki mesafenin artması (orbital hipertelorizm) ve belirgin bir alın gibi göz anormallikleri yer alır. .

Hastalık geninin tek bir kopyasını taşıyan bazı dişiler (heterozigot taşıyıcılar), düşük bilişsel yetenek/IQ ve/veya mikrosefali gibi daha hafif semptomlar sergileyebilir. Juberg-Marsidi sendromuna neden olan gen X kromozomunda yer alır ve HUWE1 geni olarak adlandırılır.

Hastalık mevcut olduğunda HUWE1 geni yanlış anlamlı bir mutasyona uğramıştır. Yanlış anlamlı mutasyon, proteinin yapı taşlarından birinin (amino asit) yanlış bir şekilde bir başkasıyla değiştirilmesine yol açar ve bu da anormal bir protein oluşturur. Kaydedilmiş çok sayıda farklı HUWE1 yanlış anlamlı mutasyon vardır ve bunlar, proteinin yaygınlaşması adı verilen bir süreci etkiler. Bu süreç, çeşitli hücre fonksiyonlarına aracılık etmek amacıyla çok sayıda proteinin değiştirilmesini içerir.

Protein çoğaltılmasında çalışan üç ana enzim vardır; E1, E2 ve E3. E3’e ubikuitin ligaz denir ve süreçteki son adımdır. HUWE1 geni spesifik bir E3 ubikuitin ligazı yapar. HUWE1’deki mutasyonlar, protein ekspresyonunun azalmasına ve anormal enzim fonksiyonuna neden olabilir ve bu da protein çoğalmasını etkileyebilir. Spesifik HUWE1 mutasyonları ile hastalığın fiziksel belirtileri arasındaki doğrudan ilişki hakkında çok az şey biliniyor ancak bu, bir fare modelinde inceleniyor.

JMS, X’e bağlı resesif bir düzende miras alınır. X’e bağlı genetik bozukluklar, X kromozomu üzerinde çalışmayan bir genin neden olduğu ve çoğunlukla erkeklerde ortaya çıkan durumlardır. X kromozomlarından birinde çalışmayan bir gen bulunan dişiler bu bozukluğun taşıyıcılarıdır. Taşıyıcı dişiler genellikle semptom göstermezler çünkü dişilerde iki X kromozomu, bir normal X kromozomu ve çalışmayan geni taşıyan bir X kromozomu vardır. Erkeklerde annelerinden miras kalan bir X kromozomu vardır. Bir erkek, çalışmayan bir gen içeren bir X kromozomunu miras alırsa, hastalığa yakalanacaktır.

X’e bağlı bir bozukluğun kadın taşıyıcılarının her hamilelikte kendileri gibi taşıyıcı bir kız çocuğuna sahip olma şansı %25, taşıyıcı olmayan bir kız çocuğuna sahip olma şansı %25, hastalıktan etkilenen bir oğul sahibi olma şansı %25’tir. ve etkilenmemiş bir oğul sahibi olma şansı %25’tir.

X’e bağlı bozukluğa sahip bir erkek üreyebilirse, çalışmayan geni taşıyıcı olacak tüm kızlarına aktaracaktır. Bir erkek, X’e bağlı bir geni oğullarına aktaramaz çünkü erkekler, erkek yavrularına her zaman X kromozomu yerine Y kromozomunu aktarır.

JMS doğumda veya erken bebeklik döneminde tanınabilir, ancak olası semptomların çok çeşitli olması ve diğer hastalıklarla benzerlikler nedeniyle sıklıkla gecikmiş tanı söz konusudur. İlk tanıyı oluşturmak için kapsamlı bir klinik değerlendirme ve karakteristik fiziksel bulguların yanı sıra aile öyküsünün değerlendirilmesi kullanılır. 

Kraniyofasiyal anormallikler, düşük doğum ağırlığı, genital malformasyonlar ve/veya işitme bozukluğu doğumda belirgin olabilir ve özellikle JMS’yi düşündürür. Bebeklik ve çocukluk döneminde motor koordinasyon, konuşma ve zekadaki anormallikler de izlenebilir. Ek olarak, benzer semptomlara sahip diğer X’e bağlı hastalıkları dışlamak ve JMS teşhisini doğrulamak için genetik testler mümkün olabilir.

Bu sendromun tedavisi, her bireyde görülen spesifik semptomlara yöneliktir ve hastaları desteklemeye odaklanır. Tedavi uzman bir ekibin koordineli çalışmasını gerektirir. Çocuk doktorları, konuşma patologları, beslenme uzmanları, işitme sorunlarını değerlendiren ve tedavi eden uzmanlar (odyologlar), göz uzmanları, ürologlar ve diğer sağlık profesyonellerinin, etkilenen bir çocuğun tedavisini sistematik ve kapsamlı bir şekilde planlaması gerekebilir.

Ürogenital semptomlar, idrar birikmesi veya tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonları nedeniyle böbrek şişmesi (hidronefroz) riskinin artması nedeniyle böbrek ve böbrek fonksiyonlarının izlenmesine duyulan ihtiyacın arttığını gösterir.

Göz anormalliklerini tedavi etmek ve düzeltmek için çeşitli yöntemler kullanılabilir. Görmeyi iyileştirmeye yardımcı olmak için ameliyat, düzeltici gözlük veya kontakt lensler kullanılabilir. Bazı durumlarda işitme engelli kişiler için işitme cihazı da kullanılabilir.

JMS’den etkilenen çocukların potansiyellerine ulaşmasını sağlamak için erken müdahale önemlidir. Etkilenen çocuklara faydalı olabilecek özel hizmetler arasında özel iyileştirici eğitim ve diğer tıbbi, sosyal ve/veya mesleki hizmetler yer alabilir.

Paylaşın

Juvenil CLN3 Hastalığı Nedir? Bilinmesi Gerekenler

0

Nadir bir genetik bozukluk olan juvenil CLN3 hastalığı, nöronal seroid lipofusinozlar olarak bilinen bir grup ilerleyici dejeneratif nörometabolik bozukluğa aittir. Bu bozukluklar bazı benzer semptomları paylaşır ve kısmen bu semptomların ortaya çıktığı yaşa göre farklılık gösterir. 

Haber Merkezi / Juvenil CLN3 hastalığına daha önce juvenil nöronal seroid lipofusinoz (NCL) deniyordu. NCL’ler, beyindeki sinir hücreleri (nöronlar) ve vücudun diğer dokuları içinde belirli yağlı, granüler maddelerin (yani pigmentli lipitler [lipopigmentler] seroid ve lipofuscin) anormal birikmesiyle karakterize edilir ve bu durum ilerleyici bozulmaya (atrofi) neden olabilir. ) Beynin belirli bölgelerindeki nörolojik bozukluklar ve diğer karakteristik semptomlar ve fiziksel bulgular.

Jüvenil CLN3 hastalığının semptomları genellikle 5 ila 15 yaşları arasında ilerleyici görme kaybı, nöbetler ve ilerleyici nörolojik dejenerasyon geliştiğinde belirgin hale gelir. Bazı bireylerde başlangıç ​​belirtileri daha az belirgin olabilir ve sakarlık, denge sorunları ve davranışsal ya da kişilik değişikliklerini içerebilir.

Juvenil CLN3 hastalığına CLN3 genindeki değişiklikler (mutasyonlar) neden olur ve otozomal resesif bir özellik olarak kalıtılır. NCL’nin en yaygın şeklidir, dünya çapında bulunur ve özellikle Kuzey Avrupa veya İskandinav kökenli ailelerde bulunur.

Juvenil CLN3 hastalığının semptomları genellikle 5 ila 15 yaşları arasında belirgin hale gelir ve genellikle hızla ilerleyen görsel anormalliklerle birlikte ortaya çıkar. Etkilenen çocuklar ayrıca konuşma, bilişsel gerileme, davranış değişiklikleri ve motor gerileme ile ilgili problemlerden de muzdariptir.

Juvenil CLN3 hastalığının erken bir bulgusu, maküler dejenerasyon, gözleri kaplayan sinir açısından zengin zardan (retina) beyne uyarıları ileten göz sinirlerinin (optik sinirler) bozulması (optik atrofi) ile karakterize ilerleyici görme kaybıdır (optik atrofi) ve retinalarda renkli (pigmentli) materyalin anormal birikmesi (retinitis pigmentosa).  Retinitis pigmentosa sonuçta retinanın dejenerasyonuna neden olarak ilerleyici görme kaybına neden olur ve ilk ilk tanı olabilir. Juvenil CLN3 hastalığı olan çocuklar genellikle 10 yaşına gelindiğinde görme yetilerini kaybederler.

Bazı çocuklarda juvenil CLN3 hastalığının ilk belirtileri beyindeki kontrolsüz elektriksel rahatsızlıklar (nöbetler) ve daha önce kazanılmış fiziksel ve zihinsel yeteneklerin kaybıdır (gelişimsel gerileme). Etkilenen bireyler yaşlandıkça nöbetler kötüleşir, demans belirtileri belirginleşir ve Parkinson hastalığında görülenlere benzer motor anormallikler gelişir. 

Bu dönemde sıklıkla duygudurum bozuklukları, anksiyete, psikotik durumlar (patlayıcı, sebepsiz gülme ve/veya ağlama gibi) ve halüsinasyonları içeren davranışsal ve kişilik değişiklikleri meydana gelir. Kekemelik gibi konuşma bozuklukları da ortaya çıkabilir.

Sonunda, genellikle ergenlik veya yirmili yaşların sonlarında, ani istemsiz kas kasılmaları (miyoklonus), bacaklarda yavaş, sert hareketlerle sonuçlanan kas spazmları (spastisite), dört ekstremitede güçsüzlük veya felç (kuadriparezi) gibi ek anormallikler gelişir. uyku bozuklukları. Çoğu durumda, ilerleyici nörolojik ve zihinsel dejenerasyon, etkilenen bireyleri yatalak hale getirir ve kolayca iletişim kuramaz hale getirir ve sonunda yirmili veya otuzlu yaşlarda yaşamı tehdit eden komplikasyonlarla sonuçlanır.

Juvenil CLN3 hastalığı , kromozom 16’nın (16p12.1) kısa kolunda (p) yer alan CLN3 geninin bozulması veya değişmesi (mutasyonları) nedeniyle oluşur . Bu genin kodladığı proteinin işlevi henüz anlaşılamamıştır.

İnsan hücrelerinin çekirdeğinde bulunan kromozomlar, her bireyin genetik bilgisini taşır. İnsan vücut hücrelerinde normalde 46 kromozom bulunur. İnsan kromozom çiftleri 1’den 22’ye kadar numaralandırılır ve cinsiyet kromozomları X ve Y olarak adlandırılır.

Erkeklerde bir X ve bir Y kromozomu, kadınlarda ise iki X kromozomu bulunur. Her kromozomun “p” ile gösterilen kısa bir kolu ve “q” ile gösterilen uzun bir kolu vardır. Kromozomlar ayrıca numaralandırılmış birçok banda bölünmüştür. Örneğin “kromozom 16p12.1”, kromozom 16’nın kısa kolundaki 12.1 bandını ifade eder. Numaralandırılmış bantlar, her bir kromozom üzerinde bulunan binlerce genin yerini belirtir.

Araştırmacılar juvenil CLN3 hastalığının hücre içindeki değişikliklerden kaynaklandığından şüpheleniyorlar; böylece vücut yağlar, bunlarla ilişkili şekerler ve proteinler gibi maddeleri normal şekilde parçalayamıyor ve geri dönüştüremiyor. Bu yağların, şekerlerin ve proteinlerin bazılarının, bu bozuklukla ilişkili semptomların yanı sıra sinirlerde ve diğer dokularda biriken lipopigmentleri oluşturduğu görülmektedir. Bu maddeler çoğu hücrede birikse de ilk olarak beyin hücreleri etkilenir.

Juvenil CLN3 hastalığı otozomal resesif bir özellik olarak kalıtsaldır. Genetik hastalıklar, anne ve babadan alınan kromozomlarda bulunan belirli bir özelliğe ait genlerin birleşimiyle belirlenir. Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin aynı özellik için anormal bir genin iki kopyasını, her bir ebeveynden birer tane olmak üzere miras almasıyla ortaya çıkar.

Bir kişi hastalık için bir normal gen ve bir de hastalık geni miras alırsa, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır ancak genellikle semptom göstermeyecektir. Taşıyıcı olan iki ebeveynin hem değiştirilmiş geni geçirme hem de etkilenmiş bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Anne-baba gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her gebelikte %50’dir. Çocuğun her iki ebeveynden de normal gen alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Yakın akraba (akraba) olan ebeveynlerin her ikisinin de aynı anormal geni taşıma şansı, akraba olmayan ebeveynlere göre daha yüksektir, bu da resesif genetik bozukluğu olan çocuk sahibi olma riskini artırır.

Jüvenil CLN3 hastalığının tanısı kapsamlı bir klinik değerlendirmeye, ayrıntılı bir hasta geçmişine, karakteristik fiziksel bulguların tanımlanmasına ve mikroskobik inceleme (yani elektron mikroskobu) ve kimyasal bileşenlerin incelenmesi dahil çeşitli özel testlere dayanarak yapılabilir. Genellikle deriden alınan doku örneklerinin (biyopsi) histokimyasal incelemesi.

Bu tür doku numunelerinin incelenmesi, hücrelerin gövdesi (sitoplazma) içindeki (inklüzyon cisimcikleri) zara bağlı boşluklarda anormal birikimlerin (yani pigmentli lipidler [lipopigmentler] seroid ve lipofuscin) ortaya çıktığını ortaya koymaktadır. Juvenil CLN3 hastalığında bunlar parmak izlerine benzeyen karakteristik bir görünüme sahiptir. Benzer birikintiler vücudun diğer dokularında ve hücrelerinde de mevcut olabilir (örneğin, belirli beyaz kan hücreleri (lenfositler).

Ek olarak, jüvenil CLN3 hastalığı olan çocuklarda, retinanın ışık uyarısına karşı elektriksel tepkisini ölçen özel bir alet olan elektroretinografi (ERG), göz ışıkla uyarıldığında (görsel olarak uyarılmış potansiyel [VEP]) tepki eksikliğini ortaya çıkarabilir ve bu durum, bu durumun doğrulandığını doğrular. ilerleyici retinal pigmenter dejenerasyon ve/veya optik sinir anormallikleri (örn. optik atrofi). Bu tip NCL’ye özgü olan, lenfositlerde kan filmlerinin arka kenarlarında kolayca görülebilen vakuollerin varlığıdır.

Jüvenil CLN3 hastalığından etkilenen çocukların neredeyse tamamı, basit bir DNA bazlı test kullanılarak tespit edilebilecek, CLN3 geninde 1 kb’lik intragenik delesyon taşır.

CLN10, CLN5, CLN6, CLN7, CLN8 hastalıkları gibi diğer NCL formları da klasik juvenil CLN3 hastalığı ile aynı yaşta ortaya çıkabilir. CLN1, CLN2 ve CLN10 hastalıkları, başlangıç ​​yaşına bakılmaksızın, enzimleri kodlayan altta yatan genlerin aktivitesinin test edilmesiyle ayırt edilebilir ve kesin bir teşhis sağlanır. Diğer türler, ilgili genlerin DNA dizilimi karşılaştırılarak ayırt edilebilir.

Juvenil CLN3 hastalığının tedavisi, her bireyde görülen spesifik semptomlara yöneliktir. Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, nörolojik bozuklukları teşhis eden ve tedavi eden doktorlar (nörologlar), göz uzmanları (oftalmologlar), fizyoterapistler, psikiyatristler ve/veya diğer sağlık profesyonellerinin, etkilenen bir çocuğun tedavisini sistematik ve kapsamlı bir şekilde planlaması gerekebilir.

Juvenil CLN3 hastalığına yönelik spesifik tedaviler semptomatik ve destekleyicidir. Bazı durumlarda valproat ve lamotrijin gibi antikonvülsan ilaçlarla tedavi, bu durumla ilişkili çeşitli nöbet türlerinin önlenmesine, azaltılmasına veya kontrol edilmesine yardımcı olabilir. Halüsinasyonlar gibi psikiyatrik semptomlara yardımcı olmak için ilaçlar da kullanılabilir.

Juvenil CLN3 hastalığı olan çocukların potansiyellerine ulaşmasını sağlamak için erken müdahale önemlidir. Etkilenen çocuklara faydalı olabilecek özel hizmetler arasında özel iyileştirici eğitim, özel sosyal destek ve diğer tıbbi, sosyal ve/veya mesleki hizmetler yer alabilir.

Paylaşın

Jüvenil Hemokromatozis Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Juvenil hemokromatoz, vücudun çeşitli organlarında demir birikmesiyle karakterize nadir bir genetik hastalıktır. Belirtiler genellikle 30 yaşından önce ortaya çıkar, ancak bazı kişilerde daha geç yaşlarda da ortaya çıkabilir. Jüvenil hemokromatozun spesifik semptomları ve şiddeti kişiden kişiye değişir.

Haber Merkezi / Yaygın semptomlar arasında erkeklerde testislerin veya kadınlarda yumurtalıkların fonksiyonunun olmaması veya azalması (hipogonadotropik hipogonadizm), kalp (kardiyak) hastalığı, karaciğerde yara izi (siroz), eklem hastalığı, diyabet ve cilt lekelerinin koyu renk değişikliği (hiperpigmentasyon) yer alır.

Tedavi edilmezse juvenil hemokromatoz potansiyel olarak yaşamı tehdit eden komplikasyonlara neden olabilir. Juvenil hemokromatozis, iki genden ( HJV ve HAMP ) birindeki mutasyonlardan kaynaklanır . Juvenil hemokromatoz otozomal resesif bir şekilde kalıtsaldır.

Jüvenil hemokromatozis semptomları , klasik kalıtsal hemokromatoz olarak da adlandırılan, daha yaygın olan HFE ile ilişkili hemokromatozda görülenlere benzer. Bununla birlikte juvenil hemokromatoz, daha erken yaşlarda ortaya çıkan ayrı, farklı bir hastalıktır ve tipik olarak HFE ile ilişkili hemokromatozdan daha şiddetlidir.

Jüvenil hemokromatozun semptomları ve ciddiyeti, aynı aile içinde bile kişiden kişiye değişebilir. Başlıca semptomlar hipogonadotropik hipogonadizm ve kalp, karaciğer ve eklem hastalığını içerir. Bazı hastalarda spesifik olmayan, belirsiz semptomlar daha ciddi komplikasyonların gelişmesinden önce gelebilir. Bu erken belirtiler yorgunluk, eklem ağrısı (artralji) ve iştahsızlığı içerebilir. Tedavi edilmezse juvenil hemokromatoz ciddi, yaşamı tehdit eden komplikasyonlara neden olabilir.

Juvenil hemokromatozun semptomları genellikle 30 yaşından önce bir noktada belirginleşir. Ancak nadir durumlarda bazı kişilerde 30’lu yaşlarına kadar semptom gelişmemiştir.

Hipogonadotropik hipogonadizm, erkeklerde testislerin veya kadınlarda yumurtalıkların fonksiyonunun olmaması veya azalması ile karakterize edilir. Hipogonadotropik hipogonadizm ergenlikte gecikmeye, cinsel saç dökülmesine, erkeklerde iktidarsızlığa (erektil disfonksiyon) ve adet görmeye başlamış kızlarda altı ay boyunca adet döngüsünün azalmasına veya yokluğuna (ikincil amenore) neden olabilir. Cinsel istek eksikliği ve kısırlık da bu durumla ilişkili olabilir. Uzun süreli hipogonadizm, düşük kemik yoğunluğuna (osteopeni) ve kırılmaya yatkın kırılgan kemiklere (osteoporoz) neden olabilir.

Jüvenil hemokromatozisli bireylerde kalp anormallikleri gelişebilir. Jüvenil hemokromatozisli birçok kişide kalp kası hastalığı (kardiyomiyopati), düzensiz kalp atışı (aritmiler) ve/veya kalp yetmezliği gelişir. Doğru tedavi, kalp hastalığının gelişmesini önleyebilir veya kalp sağlığını iyileştirebilir; ancak uygun demir giderme tedavisi olmazsa kalp anormalliklerinden dolayı ani ölüm meydana gelebilir. Bazı hastalarda kalp hastalığı juvenil hemokromatozun ilk göze çarpan belirtisi olabilir.

Jüvenil hemokromatozis ile ilişkili ek semptomlar arasında cilt lekelerinin ilerleyici bir şekilde koyulaşması (cilt hiperpigmentasyonu), eklem ağrısı (artralji) ve karaciğer hastalığı yer alır ve sonuçta karaciğerin büyümesi (hepatomegali) ve yara izi (siroz) ile sonuçlanır.

Jüvenil hemokromatozlu hastalarda da diyabet olabilir. Diyabet, vücudun insülini yeterince üretemediği veya gerektiği gibi kullanamadığı yaygın bir hastalıktır. En belirgin semptomlar alışılmadık derecede aşırı susama ve idrara çıkmadır. Kontrolsüz diyabet, kalp hastalığı gibi ciddi sağlık sorunlarına yol açabilir. Bireylerin juvenil hemokromatoz tedavisinden bağımsız olarak diyabet tedavisi görmesi gerekecektir.

Nadiren, etkilenen bireylerde tiroid bezinin az çalışması (hipotiroidizm) veya steroid hormonları kortizol ve aldosteronun yetersiz üretimi (adrenokortikal yetmezlik) görülebilir.

Juvenil hemokromatoz, otozomal resesif bir şekilde kalıtsal genetik bir durumdur. Juvenil hemokromatoz HJV ve HAMP’deki mutasyonlardan kaynaklanır . Bireylerde HJV geni ve HAMP geninin iki kopyası vardır ; bir kopyası spermden ve bir kopyası da yumurtadan gelir. Juvenil hemokromatoz tip 2A, bir çocuk HJV’nin iki değiştirilmiş (veya mutasyona uğramış) kopyasını miras aldığında ve dolayısıyla genin normal bir kopyasına sahip olmadığında ortaya çıkar. Juvenil hemokromatoz tip 2A daha yaygındır ve bilinen juvenil hemokromatoz vakalarının yüzde 90’ını oluşturur. Juvenil hemokromatoz tip 2B, bir çocukta HAMP’ın iki değiştirilmiş kopyası olduğunda ortaya çıkar.

Jüvenil hemokromatozlu bir çocuğun ebeveynleri taşıyıcıdır, yani jüvenil hemokromatozis ile ilişkili bir genin bir değiştirilmiş kopyasına ve bir normal kopyasına sahiptirler. Taşıyıcılar juvenil hemokromatoz belirtileri göstermez ancak juvenil hemokromatozis hastası çocuk sahibi olabilirler. Taşıyıcı iki ebeveynin hem genin değiştirilmiş kopyasını geçirme hem de etkilenmiş bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Ebeveynler gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %50’dir. Çocuğun her iki ebeveynden de normal gen kopyalarını alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

HJV geni, hemojuvelin olarak bilinen bir proteinin yaratılmasına yönelik talimatlar içerir. HAMP geni , hepsidin olarak bilinen bir proteinin yaratılmasına yönelik talimatlar içerir. Araştırmacılar bu proteinlerin demirin vücutta uygun şekilde emilmesi ve taşınması için gerekli olduğuna inanıyor. Bu genlerdeki mutasyonlar, fonksiyonel hemojuvelin veya hepsidin düzeylerinde yetersizliğe neden olur ve bu da sonuçta karaciğerde, kalpte ve pankreasta demir birikmesine neden olur. Demir birikimi, etkilenen organların dokusuna zarar vererek juvenil hemokromatozun karakteristik semptomlarına neden olur.

Çoğu araştırmacı, juvenil hemokromatozis ile ilişkili genlerdeki mutasyonların %100 nüfuz edici olduğunu düşünmektedir; bu, genin iki değiştirilmiş kopyasına sahip bireylerin bir dereceye kadar hastalığa sahip olacağı anlamına gelir. Bazı araştırmacılar ayrıca, henüz tanımlanamayan ek genetik ve muhtemelen çevresel faktörlerin, her bireyde juvenil hemokromatozun gelişimini ve ilerlemesini etkilediğinden şüphelenmektedir.

Juvenil hemokromatozun erken teşhisi ve hızlı tedavisi çok önemlidir ve aşırı demir depolanmasından kaynaklanan kalıcı organ hasarını ve potansiyel olarak yaşamı tehdit eden komplikasyonları önlemeye yardımcı olabilir. Bozukluğun tanısı kapsamlı bir klinik değerlendirmeye dayanarak konulabilir; belirli fiziksel bulguların tespiti (hepatomegali, diyabet, anormal cilt pigmentasyonu, kalp hastalığı, hipogonadizm ve/veya artrit dahil), hastanın ayrıntılı geçmişi; tam bir aile öyküsü ve özel testler.

Juvenil hemokromatozdan şüphelenildiğinde, kandaki demir seviyelerini ve vücudun demir depolarının (serum ferritin seviyeleri) bir göstergesi olarak kullanılan bir demir bileşiğini ölçmek için kan testleri yapılır. Kan testleri ayrıca artan transferrin doygunluğunu da tespit edebilir. Transferrin, demirin bağırsaktan kan dolaşımına taşınmasında rol oynayan bir proteindir.

Ayrıca manyetik rezonans görüntüleme (MRI) gibi özel görüntüleme testleri, demir birikimine bağlı olarak karaciğer yoğunluğunun arttığını ortaya çıkarabilir. MRI, belirli organ ve dokuların ayrıntılı görüntülerini sağlamak için manyetik alan ve radyo dalgalarını kullanır. Jüvenil hemokromatozis tanısına yardımcı olmak için karaciğer biyopsisi de kullanılabilir. Karaciğer biyopsisi sırasında, karaciğer dokusundan örnekler alınır ve artan demir depolanmasını ve yara izinin (siroz) varlığını tespit etmek için mikroskobik olarak incelenir.

Jüvenil hemokromatoz tanısı, bozukluğa neden olan HJV veya HAMP genlerindeki mutasyonları ortaya çıkarabilen genetik testlerle doğrulanabilir . Moleküler genetik testler klinik olarak mevcuttur.

Juvenil hemokromatozun tedavisi, her bireyde görülen spesifik semptomlara yöneliktir. Tedavi genellikle HFE ile ilişkili hemokromatoz (klasik kalıtsal hemokromatoz) için mevcut tedavi seçeneklerine benzerdir. Ayrıntılı tedavi önerileri, Amerikan Gastroenteroloji Koleji (bkz. Kowdley 2019) ve Amerikan Karaciğer Hastalıkları Araştırma Derneği (bkz. Bacon 2011) tarafından yayınlanmıştır. Juvenil hemokromatozun ana tedavisi, fazla demirin flebotomi adı verilen bir prosedürle vücuttan uzaklaştırılmasıdır.

Vücuttaki demirin büyük bir kısmı kırmızı kan hücrelerinde bulunur. Bu nedenle terapi, vücuttaki fazla demirin azaltılması için kanın bir damar yoluyla düzenli olarak alınmasını (flebotomi) içerir. Haftada bir veya iki kez flebotomi gerekebilir. Haftalık flebotomi yaklaşık iki ila üç yıl boyunca gerekli olmaya devam edebilir çünkü juvenil hemokromatozlu bireyler genellikle şiddetli demir yükü yaşarlar. Kabul edilebilir demir seviyelerine ulaşıldığında haftalık flebotomi tedavisi durdurulur ve idame tedavisine başlanır. İdame tedavisi ile bireyler her haftaya göre daha az sıklıkta kan verirler (demir düzeylerini düşürmek için). Gereken spesifik miktar değişir, ancak genellikle yılda dört ila altı flebotomi yeterlidir.

Demir şelatörleri aşırı demir yükünü tedavi etmenin başka bir yöntemidir. Demir şelatörleri vücuttaki fazla demiri bağlayarak suda çözünmesini ve böbrekler yoluyla vücuttan atılmasını sağlayan ilaçlardır. Deferoksamin, jüvenil hemokromatozlu, aynı zamanda anemi veya ciddi kalp hastalığı olan bireylerde yardımcı tedavi olarak kullanılan bir demir şelatörüdür.

Jüvenil hemokromatozun erken, hızlı tespiti ve tedavisi çok önemlidir çünkü organ hasarını ve kalp yetmezliği gibi bazı ikincil komplikasyonların gelişmesini önleyebilir. Çocukluk çağında erken teşhis konulan ve flebotomi programlarına yerleştirilen ve bunlara sadık kalan bireylerde ikincil komplikasyon gelişimi önemli ölçüde azalmıştır. Bazı hasarlar bir kez meydana geldiğinde geri döndürülemez. Gelişen ikincil komplikasyonlar standart, konvansiyonel yöntemlerle tedavi edilir.

Hipogonadotropik hipogonadizm hormon replasman tedavisi ile tedavi edilebilir. Eklem ağrısı, steroidal olmayan antiinflamatuarlar (NSAID’ler) ile tedavi edilebilir. Kalp hastalığı, anjiyotensin dönüştürücü enzim (ACE) inhibitörleri, vücuttan tuz ve suyun uzaklaştırılmasına yardımcı olan ilaçlar (diüretikler [su hapları]) ve kalp yetmezliği ve aritmileri tedavi etmek için yaygın olarak kullanılan glikozitler adı verilen ilaçlarla tedavi edilir. Bazı hastalarda ciddi, geri dönüşü olmayan kalp hasarı, kalp naklini gerektirmiştir.

(Fibrozis) gibi karaciğer hastalığının erken belirtileri flebotomi ile tedavi edilebilir. Klasik kalıtsal hemokromatozisli bazı bireylerde bu semptomlar geri dönüşümlü olmuştur. Jüvenil hemokromatozisli bireylerde bu semptomların geri dönüşümlü olup olmadığı bilinmemektedir. Karaciğer sirozu geri döndürülemez ve karaciğerin ana arterindeki yüksek tansiyonu (portal hipertansiyon) önleyen ilaçlar olan propranolol ve nadolol ile tedavi gerektirir. Bazı hastalarda karaciğer nakli gerekli olabilir. Bireyin semptomlarına göre diğer tedaviler sunulur.

Paylaşın

Enfektif Endokardit Nedir? Bilinmesi Gereken Her Şey

0

Enfektif endokardit (IE), kan dolaşımına giren bakteri, mantar veya mikropların neden olduğu, kalp kasının iç zarının (endokardiyum) enfeksiyonudur. EE en sık olarak anormal (sızdıran veya dar) kalp kapakçıkları, yapay (protez) kalp kapağı olan hastalarda veya kalp pili kablosu taşıyan kişilerde görülür. 

Haber Merkezi / Herhangi bir yapısal kalp hastalığı, kişiyi EE geliştirmeye yatkın hale getirebilir. Geçmişte romatizmal ateş, EE’nin ana habercisiydi ve halen gelişmekte olan ülkelerde yaygın bir yatkınlık olmaya devam etmektedir. Ortaya çıkan semptomlar, belirgin bir nedeni olmayan düşük dereceli inatçı ateş, yorgunluk ve eforla nefes darlığıdır. Hastalarda ayrıca eklem ve kas ağrısı olabilir ve sağlık personeli yeni veya değişen bir üfürüm duyabilir.

Endokard kalp kapakçıklarını kaplar ve enfektif endokarditten öncelikli olarak etkilenenler bu kapaklardır. Enfeksiyon tedavi edilmezse çoğalan bakteriler sonunda kapakçıkları tahrip edebilir ve kalp yetmezliğine neden olabilir. Bakteriler ayrıca kanda hareket eden ve küçük arterleri tıkayan küçük pıhtılar (emboli) oluşturabilir. Bu pıhtılar beyin de dahil olmak üzere vücudun çeşitli yerlerine yerleşerek ciddi hasara neden olabilir.

Enfektif endokardit, kalp kapakçıklarının ve/veya iç zarının enfeksiyonudur. Ortaya çıkan semptomlar, belirgin bir nedeni olmayan düşük dereceli inatçı ateş ve yorgunluk ve efor sırasında nefes darlığıdır. Hastalarda ayrıca eklem ağrısı (artralji) ve kas ağrısı (miyalji) olabilir ve sağlık personeli yeni veya değişen bir üfürüm duyabilir. 

Enfektif endokardite neden olan bakteriler kan dolaşımı yoluyla kalbe ulaşır. Normalde kalp kapakçıkları bakterilerin tutunmasına ve bunun sonucunda ortaya çıkan enfeksiyona karşı oldukça dirençlidir. Kalp kapakçıklarının ve kalbin iç zarının hasar görmesi, enfektif endokardit için ana risk faktörüdür çünkü dokuyu bakteriyel aşırı büyümeye duyarlı bırakır. Mikroorganizmalar hasarlı kapak kaplamasını hızla geçerken, yüzeye en güçlü şekilde yapışabilen türler, enfektif endokardit üretme şansı en yüksek olan bakterilerdir. 

Kalp kapakçıkları üzerinde, kalbin düzgün çalışmasını etkileyen bitki örtüsü adı verilen bakteri ve hücre kümeleri oluşur. Tedavi edilmezse, bu bitki örtüsü kapakta sızıntıya neden olabilir veya kapağın yanında veya kalp kaslarında apse oluşmasına neden olarak doku hasarına ve normal elektrik iletim yollarının tıkanmasına neden olabilir. Ayrıca bitki örtüsü gevşeyebilir ve beyne (felç), böbreklere veya akciğerlere zarar verebilir.

Endokardit tanısında en önemli adım antibiyotiklere başlanmadan önce kan kültürlerinin alınmasıdır. Endokardit açısından risk faktörleri taşıyan kişiler, özellikle de protez kapak ve kalp pili taşıyan kişiler, endokarditin belirtilerini bilmeli ve açıklanamayan ateşleri olduğunda kan kültürü yaptırma konusunda ısrarcı olmalıdır. Enfektif endokarditin tanısı patolojiye dayanarak veya belirli klinik tanı kriterlerinin karşılanmasıyla yapılabilir. Bu kriterler Duke Klinik Kriterleri olarak bilinir ve bir hastanın enfektif endokardit tanısı alabilmesi için 2 majör, 1 majör ve 3 minör veya 5 minör kriterden birini göstermesi gerekir.

Zamanında ve uygun tedavi yapılmazsa, enfektif endokardit ciddi kalp hasarına veya ölüme neden olur. Enfeksiyonun ilk 30 günü içindeki ölüm oranının ~%20 olduğu rapor edilmiştir ancak antibiyotik tedavisi olmadan hayatta kalma olasılığı düşüktür. Bu nedenle erken tanı ve agresif tedavi başarılı tedavi için kritik öneme sahiptir. Terapötik önlemler tipik olarak yüksek dozda uygun antibiyotik ilaçların intravenöz infüzyonunu içerir. Antibiyotik tedavisi en az altı veya sekiz hafta süreyle gereklidir ve en az 2 hafta boyunca ve sıklıkla tüm tedavi süresi boyunca intravenöz olarak sağlanır. 

Kullanılan spesifik ilaçlar veya ilaç kombinasyonları, enfeksiyondan sorumlu bakteriye ve diğer faktörlere (örneğin, belirli antibiyotiklere karşı bakteriyel suş direnci) bağlı olabilir. Her hastada kullanılacak spesifik antibiyotikler, kan kültürü sonuçlarına göre ve her hastada izole edilen spesifik bakterileri hangi antibiyotiğin öldürdüğü belirlenerek seçilir. Etkinliği artırmak için sıklıkla birden fazla antibiyotik birlikte verilir. İhtiyaç duyulan antibiyotik türü enfeksiyon hastalıkları uzmanlarına danışılarak belirlenecektir.

Etkilenen birçok bireyde, antibiyotikler enfeksiyonu kontrol etmek için tek başına yeterli değildir, çünkü antibiyotikler enfekte kapak malzemesine veya apseye ulaşamaz. Protez kalp kapağı veya implante edilmiş başka materyali olan hastalarda, enfeksiyon kapmış yapay materyali çıkarmak ve kalbi onarmak için neredeyse her zaman ameliyata ihtiyaç duyulur. Kalpteki elektrik sinyalinin bloke olduğu apse, kalp odaları arasında yırtılma veya antibiyotik tedavisine rağmen inatçı enfeksiyon varsa da ameliyat gerekir. 

Kalp pili veya elektrot teli enfekte olan hastalarda, enfeksiyonu kontrol altına almak için genellikle kalp pili sisteminin tamamının çıkarılması gerekir. Şiddetli kapak kaçağı nedeniyle kalp yetmezliği varsa veya felci önlemek için bitki örtüsü genişse de ameliyat önerilebilir. Çoğu durumda, aynı hastanede yatış sırasında acil olarak kalp ameliyatı önerilebilir. Bazı hastalarda antibiyotik tedavisi tamamlandıktan sonra ameliyat daha sonraki bir tarihte yapılabilir.

Paylaşın

KÜNYE

MESAJ

– Borsa ve Döviz
– Finans
– Enerji
– Otomobil
– Emlak
– Diğer Ekonomi

 

0 (537) 883 27 00

haberkaos.com@gmail.com

Sosyal Medyada Haber Kaos