Ogilvie Sendromu Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

Ogilvie sendromu, kolondaki istemsiz, ritmik kas kasılmalarını (peristaltizm) etkileyen anormalliklerle karakterize, nadir görülen, edinilmiş bir hastalıktır. Peristalsis, kasların, sinirlerin ve hormonların koordinasyonu yoluyla yiyecek ve diğer materyalleri sindirim sistemi yoluyla ilerletir.

Haber Merkezi / Kolon genellikle önemli ölçüde genişler (genişler). Semptomlar diğer bağırsak psödo-tıkanıklıklarına benzer ve mide bulantısı, kusma, karın şişkinliği veya şişliği ve kabızlığı içerebilir. Ogilvie sendromunun semptomları kolonun mekanik tıkanıklığını taklit eder, ancak böyle bir fiziksel tıkanıklık mevcut değildir. Mekanik tıkanma, gıdanın ve diğer materyallerin gastrointestinal kanaldan geçişini fiziksel olarak engelleyen bir şeyi (örn. tümör, yara dokusu vb.) ifade eder.

Ogilvie sendromu genellikle altta yatan bir bozukluk, travma veya ameliyatla ilişkilidir. Ogilvie sendromu konservatif tedaviyle tedavi edilebilir, ancak tanınmazsa ve tedavi edilmezse ciddi, potansiyel olarak yaşamı tehdit eden komplikasyonlara yol açabilir.

Ogilvie sendromunun semptomları ve ciddiyeti kişiden kişiye büyük ölçüde değişebilir. Ogilvie sendromu potansiyel olarak ciddi, yaşamı tehdit eden komplikasyonlara neden olabilir. Bu bozukluk çoğunlukla altta yatan bir hastalığı olan ya da yakın zamanda ameliyat olmuş, hastanede ya da bakımevinde yatan hastalarda ortaya çıkar.

Ogilvie sendromunun yaygın semptomları arasında karın şişliği (şişkinlik) ve şişkinlik, karın ağrısı, bulantı ve kusma yer alır. Bazı bireylerin kronik, bazen şiddetli kabızlık geçmişi vardır. Karın şişliği genellikle birkaç gün içinde gelişir, ancak potansiyel olarak 24 saatlik bir süre içinde hızla gelişebilir. Kolon distansiyonu çok büyük olabilir.

Ateş, belirgin karın hassasiyeti ve genellikle enfeksiyona bağlı olarak beyaz kan hücrelerinin sayısında anormal bir artış (lökositoz) gibi ortaya çıkabilecek ek semptomlar. Ateş, belirgin karın hassasiyeti ve lökositoz, perforasyon veya iskemisi olan kişilerde daha sık görülür, ancak bu durumların yokluğunda da ortaya çıkabilir.

Ogilvie sendromunda kolonun şişmesi potansiyel olarak kolon duvarında bir delik oluşması (perforasyon) veya kolona kan akışının olmaması (iskemi) gibi ciddi, yaşamı tehdit eden komplikasyonlara yol açabilir. Perforasyon, kolon içeriğinin karın boşluğuna dökülmesine izin verebilir. Delikli bir bağırsak yoğun karın ağrısına, ateşe ve ciddi bir kan enfeksiyonu olan sepsise neden olabilir. Kalın bağırsakların başlangıcını işaret eden büyük kese olan çekum, en sık olarak en fazla genişlemenin meydana geldiği ve dolayısıyla perforasyon riskinin en fazla olduğu alandır. Ogilvie sendromunda perforasyon, etkilenen bireylerin yalnızca yüzde 1-3’ünde nadir olarak gelişmektedir.

İskemik bağırsak, bağırsağın etkilenen kısmında doku hasarına veya ölüme neden olur. Delikli veya iskemik bağırsağı olan kişilerde ateş görülme sıklığı daha yüksektir ve periton iltihabı (peritonit) belirtileri gösterebilir. Periton, karın duvarının iç kısmını kaplayan ve karın organlarının çoğunu kaplayan ince dokudur.

Ogilvie sendromunun kesin nedeni ve altında yatan mekanizmalar tam olarak anlaşılamamıştır ve tartışmalıdır. Bu bozukluk çoğunlukla yakın zamanda ciddi bir tıbbi durum veya cerrahi prosedür geçirmiş kişilerde ortaya çıkar.

Ogilvie sendromuyla ilişkilendirilen durumların listesi oldukça geniştir. Ogilvie sendromuyla ilişkili en yaygın üç durum ameliyat dışı travma, enfeksiyon ve kalp hastalığı, özellikle kalp krizi (miyokard enfarktüsü) veya konjestif kalp yetmezliğidir. Ogilvie sendromuyla ilişkili en yaygın enfeksiyonlar zatürre ve sepsistir. Ogilvie sendromuyla ilişkili ameliyatlar arasında abdominal, ortopedik (özellikle total kalça protezi), nörolojik, ürolojik ve kalp cerrahisi yer alır. Şiddetli akciğer hastalığı, malignite, böbrek (böbrek) hastalığı, solunum yetmezliği, metabolik bozukluklar ve ciddi elektrolit dengesizlikleri de Ogilvie sendromuyla ilişkilendirilmiştir.

Nöroleptik ilaçlar, antikolinerjikler, amfetaminler, steroidler ve narkotikler dahil olmak üzere bazı ilaçların kullanımı Ogilvie sendromunun gelişimiyle de ilişkilendirilmiştir.

Ogilvie sendromu büyük ihtimalle otonom sinir sisteminin kolonik motor fonksiyon kontrolünü etkileyen anormalliklerden kaynaklanmaktadır. Otonom sinir sistemi, sinir sisteminin kalp atış hızı, kan basıncı, sıcaklık düzenlemesi, nefes alma ve daha fazlasını içeren belirli istemsiz vücut fonksiyonlarını kontrol eden veya düzenleyen kısmıdır. Otonom sinir sistemi ayrıca bağırsakları ve mesaneyi de kontrol eder veya düzenler.

Ogilvie sendromu tanısı, karakteristik semptomların tanımlanması, ayrıntılı bir hasta öyküsü, kapsamlı bir klinik değerlendirme ve diğer koşulları dışlamak veya altta yatan nedenleri belirlemek için çeşitli özel testlere dayanarak konur.

Ogilvie sendromunun spesifik bir tedavisi yoktur. Terapötik seçenekler arasında destek tedavisi, ilaçlar, dekompresyon ve ameliyat yer alır. Tedavi seçeneklerinin çoğu kapsamlı kontrollü klinik çalışmalara tabi tutulmamıştır.

Spesifik terapötik prosedürler ve müdahaleler, hastalığın ilerlemesi gibi çok sayıda faktöre bağlı olarak değişiklik gösterebilir; belirli semptomların varlığı veya yokluğu; bağırsağın durumu; bireyin yaşı ve genel sağlığı; ve/veya diğer unsurlar. Belirli tedavi seçeneklerinin kullanımına ilişkin kararlar, hekimler ve sağlık ekibinin diğer üyeleri tarafından, hastanın durumunun özelliklerine göre dikkatli bir şekilde danışılarak alınmalıdır; olası yan etkiler ve uzun vadeli etkiler de dahil olmak üzere potansiyel faydalar ve risklerin kapsamlı bir şekilde tartışılması; hasta tercihi; ve diğer uygun faktörler.

Tedaviyi planlarken, doktorlar genişlemiş kolonun cerrahi dekompresyonuna karşı konservatif tedavi ve gözlemi tartmalıdır. Çoğu birey muhafazakar yönetime yanıt verir.

Ogilvie sendromunun ilk tedavisi, bağırsak perforasyonu veya iskemi belirtilerini tespit etmek için bir muayene gerektirir. Bu komplikasyonların belirtileri acil tıbbi müdahale gerektirir.

Ogilvie sendromunun tanımlanabilir bir nedeninin (örn. solunum yetmezliği, konjestif kalp yetmezliği, enfeksiyon) belirlendiği durumlarda, altta yatan durumun tedavisi zorunludur. Ogilvie sendromu belirli ilaçların kullanımıyla bağlantılıysa, etkilenen kişilerin ilaçları almayı bırakması gerekir.

Destekleyici tedavi, oral gıda ve sıvı alımının durdurulmasını, sıvı ve elektrolit dengesizliklerini düzeltmek için intravenöz sıvıların uygulanmasını, havanın kolonun daha da genişlemesini önlemek için yutulan hava miktarını sınırlamak için nazogastrik aspirasyonun uygulanmasını ve kolonun içine uzun, ince bir tüpün yerleştirilmesini içerebilir. rektal tüpten yerçekimi drenajına kadar bilinen bir prosedür olan gaz ve dışkının salınmasına izin vermek için rektum. Opiatlar ve antikolinerjikler gibi kolon hareketliliğini etkileyebilecek ilaçların kullanımının durdurulması da önerilir. Destekleyici tedavinin başarısı etkilenen bireyler arasında farklılık gösterir.

Ogilvie sendromu için klinik çalışma yapılan az sayıdaki tedavi seçeneğinden biri, neostigmin olarak bilinen bir ilaçtır. Çalışmalar, neostigmin’in intravenöz uygulanmasının, konservatif tedaviye yanıt vermeyen Ogilvie sendromlu bireylerde kolonun hızlı dekompresyonuna yol açtığını göstermiştir.

Neostigminin, nörotransmiter asetilkolinin parçalanmasına müdahale ederek asetilkolinin süresini ve aktivitesini arttırdığına inanılmaktadır. Asetilkolin, sindirim sistemindekiler gibi sinir ve kas hücreleri arasındaki iletişime yardımcı olur. Neostigmin gastrointestinal motiliteyi iyileştirir ve gıdanın ve diğer materyallerin gastrointestinal kanaldan geçişini arttırır. Nadiren de olsa, neostigmin ile başarılı tedavi sonrasında kolonik distansiyon tekrar ortaya çıkabilir.

Ogilvie sendromlu bazı bireyler, kolon içindeki basıncı azaltan bir prosedür olan kolonik dekompresyon ile tedavi edilebilir. Genellikle bu tedavi, diğer tedavi seçeneklerine yanıt vermeyen, kalıcı, belirgin kolonik distansiyonu olan kişilere uygulanır. Kolonoskopik dekompresyon olarak bilinen, ince, esnek bir tüpün anal kanala yerleştirildiği ve kolona kadar geçirildiği özel bir prosedür kullanılabilir.

Kolonoskopik dekompresyon klinik olarak araştırılmamış olmasına rağmen, tıbbi literatürdeki çok sayıda rapor, bunun kolondaki havayı uzaklaştırmak ve potansiyel olarak perforasyon riskini azaltmak için etkili bir yöntem olduğunu belirtmektedir. Ek olarak, bazı kişiler dekompresyonu sağlamak veya tekrarlama riskini azaltmak için kolonun içine bir dekompresyon tüpünün yerleştirilmesini gerektirebilir. Dekompresyon teknikleri perforasyon dahil riskler taşır. Ayrıca hastalığın tekrarlama riski de vardır.

Nadir durumlarda Ogilvie sendromlu bireylerde cerrahi müdahale gerekebilir. Etkilenen bireylerde perforasyon veya iskemi belirtileri görüldüğünde veya diğer tedavi seçeneklerine yanıt alınamadığında cerrahi uygulanır. Cerrahi, kısmen altta yatan durumun ciddiyetine bağlı olarak önemli morbidite ve mortalite ile ilişkilendirilebilir.

Kullanılan spesifik ameliyat türü bağırsağın durumuna bağlı olarak değişebilir. Perforasyon veya iskemi mevcut değilse genellikle çekostomi yapılır. Çekostomi, çekumda yapay bir açıklığın oluşturulduğu ve doktorların kolondaki fazla havayı veya içeriği “havalandırmasına” olanak tanıyan bir prosedürdür. Bu işlemin Ogilvie sendromlu bireylerde başarı oranı yüksektir.

Perforasyon veya iskemi mevcutsa kolonun bir kısmının çıkarılması ameliyatı (subtotal kolektomi) gerekli olabilir. Kullanılan spesifik cerrahi prosedür, çekumun durumu gibi çeşitli faktörlere bağlı olarak değişebilir.