Distal Miyopati Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

Distal miyopati (veya distal kas distrofisi), gönüllü distal kasların zayıflaması (atrofi) ve zayıflığı ile karakterize edilen bir grup nadir ilerleyici genetik bozukluk için genel bir terimdir. Distal kaslar vücudun merkezinden daha uzakta olan kaslardır ve alt kol ve bacak kaslarını, el ve ayak kaslarını içerir. 

Haber Merkezi / Tersine, proksimal kaslar omuz, pelvis, üst kol ve bacak kasları gibi vücudun merkezine en yakın kaslardır. Başlangıç ​​yaşı bebeklikten yetişkinliğe kadar herhangi bir zamanda ortaya çıkabilse de çoğu form yaşamın ilerleyen dönemlerinde gelişir ve yavaş yavaş ilerler. Kalıtım otozomal dominant veya resesiftir.

Distal miyopatiler, kas distrofileri olarak bilinen daha geniş bir hastalık grubuna aittir. Kas distrofileri vücudun çeşitli gönüllü kaslarının zayıflığı ve dejenerasyonu ile karakterize edilir. Kas distrofilerini yaklaşık 30 farklı hastalık oluşturmaktadır. Bozukluklar farklı kasları etkiler ve farklı başlangıç ​​yaşları, şiddetleri ve kalıtım düzenleri vardır.

Distal miyopatilerin şiddeti, spesifik semptomları ve ilerlemesi, aynı ailenin üyeleri arasında bile büyük farklılıklar gösterir. İstemli distal kasların yavaş ilerleyen zayıflığı ve dejenerasyonu bu bozuklukları karakterize eder. Bazı durumlarda çeşitli proksimal kaslar da dahil olmak üzere ek kaslar da etkilenebilir.

Welander Distal Miyopati: Bu distal miyopati formunun çoğu vakası 40 yaşın üzerindeki bireylerde görülür. El ve ayakların belirli kasları (içsel kaslar ve uzun ekstansörler) ve el ve ayak parmaklarının belirli kasları (ekstansörler) ağırlıklı olarak etkilenir. Kas zayıflığı ve dejenerasyonu hafif ila şiddetli arasında değişir. Kas zayıflığının ilerlemesi yavaştır. Önce el kasları etkilenir, daha sonra bacak kasları etkilenir veya hiç etkilenmez. Welander distal miyopatisi İsveç ve Finlandiya’da daha sık tespit edilmiştir.

Udd Distal Miyopati (Tibial Distal Miyopati): Distal miyopatinin bu formu, kaval kemiği (tibia) kaslarını da etkileyecek şekilde yayılabilen ayak bileklerini etkileyen kas zayıflığı ile karakterize edilir. Başlangıç ​​genellikle 35 yaş sonrasındadır ve ilerleme yavaştır. Sonunda ayak parmaklarının uzun ekstansörleri etkilenebilir ve bu da sakarlığa ve ayakları ve ayak parmaklarını yukarı doğru çevirememeye (ayak düşmesi) neden olabilir, bu da yürürken ayağın ön kısmını kaldırmayı zorlaştırabilir. Çoğu durumda Udd distal miyopatisi yalnızca alt ekstremiteleri etkiler. Yetmişli yaşların ortalarına gelindiğinde, bazı bireylerde üst bacak kasları (proksimal kaslar) tutulabilir ve hafif ila orta dereceli yürüme zorluğu yaşayabilirler.

Laing Distal Miyopati (Laing Erken Başlangıçlı Distal Miyopati; Distal Miyopati 1; MPD1): Çoğu durumda, Laing distal miyopatisinin başlangıcı 5 yaşından önce ortaya çıkar ve belirgin bir kas zayıflığı ve dejenerasyon paternine sahiptir. Başlangıçta ayak bileklerindeki ve ayak başparmaklarındaki spesifik kaslar etkilenir. Parmak kasları da etkilenebilir ve en ciddi şekilde etkilenen üçüncü ve dördüncü parmaklardır. Boyun fleksiyonunda zayıflık ve bazı yüz kaslarında hafif zayıflık gibi ek bulgular ortaya çıkabilir.

Bazı durumlarda Laing distal miyopatisinin başlangıcı, etkilenen bebeklerde yürümede gecikmelere neden olacak kadar erken olabilir. Diğer durumlarda yirmili yaşlara kadar hiçbir belirti görülmez. Distal kas güçsüzlüğünün başlangıcından yaklaşık 10 yıl sonra proksimal kaslar hafif derecede etkilenebilir. Laing distal miyopatisinin ilerlemesi son derece yavaştır ve etkilenen bireylerin hiçbiri altmışlı yaşlarında bile tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duymamıştır.

İnklüzyon Cisimciği Miyopatisi Tip 2 (IBM2; Çerçeveli Vakuollü Distal Miyopati (DMRV); Nonaka Miyopatisi): İnklüzyon cisimcikli miyopati tip 2 (IBM2), bacakların distal kaslarının ilerleyici zayıflığı ve dejenerasyonu ile karakterizedir. Başlangıç ​​yaşı 10 ila 40 arasında değişir, ancak en sık ergenlik döneminin sonlarından yirmili yaşların başlarına kadar görülür. Etkilenen bireylerde yürüme bozuklukları ve ayak düşmesi yaşanabilir. Kas zayıflığı sonunda elleri ve uyluk ve diz arkası kirişleri de dahil olmak üzere üst bacakların bazı proksimal kaslarını etkileyecek şekilde yayılır. IBM2’nin başlangıcından yaklaşık 20 yıl sonra, etkilenen bazı bireyler sonunda tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duyabilir. Bazı durumlarda omuz ve boyun kasları etkilenebilir. Nadir durumlarda bazı yüz kaslarında zayıflık meydana gelebilir.

Miyoshi Miyopatisi: Distal miyopatinin bu formunun başlangıcı genellikle 15-30 yaş arasındadır. Etkilenen bireylerde, baldırlar da dahil olmak üzere bacak kaslarında zayıflık ve dejenerasyon görülür; bu kaslar ilk başta hacimli veya anormal derecede büyük görünebilir (psödohipertrofi). Baldırda bulunan iki kas, gastrocnemius ve soleus, çoğunlukla Miyoshi miyopatisinden ilk olarak etkilenir. Başlangıçta, etkilenen bireyler ayak parmaklarının üzerinde duramayabilir. Sonunda, kas zayıflığı üst bacakların proksimal kaslarını etkileyecek şekilde yayılır ve sıklıkla merdiven çıkma, ayakta durma veya yürümede zorluklara neden olur. Ellerdeki, ön kollardaki ve omuz bölgesindeki kaslar da etkilenebilir. Hastalık ilerledikçe, etkilenen bireyler sonunda yürümede ciddi zorluk yaşayabilir ve tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duyabilir.

Miyoshi miyopatisinin spesifik semptomları ve şiddeti büyük ölçüde değişir. Bu bozukluğa, aynı zamanda kalça ve omuz bölgelerindeki (bacak-kuşak bölgesi) proksimal kasların zayıflığıyla karakterize nadir bir kas bozukluğu olan uzuv-kuşak kas distrofisi tip 2B’ye (LGMD2B) de neden olan disferlin geninin mutasyonları neden olur. ). Ailelerin bazı üyelerinde Miyoshi miyopatisi ve diğerlerinde LGMD2B geliştiği rapor edilmiştir. Ek olarak, disferlin mutasyonu olan bazı hastalarda anterior tibial zayıflık dağılımı bulunabilir.

Vokal Kord ve Faringeal Bulgularla Birlikte Distal Miyopati (Distal Miyopati 2; MPD2): Distal miyopatinin bu formu yalnızca bir ailede tanımlanmıştır. El ve ayakların distal kaslarının zayıflığı ve dejenerasyonu ile karakterizedir. Bazı durumlarda omuz bölgesindeki kaslar da etkilenebilir. Ses teli kaslarında ve boğazdaki bazı kaslarda (faringeal kas) zayıflık da meydana gelebilir ve potansiyel olarak yutma güçlüğüne (yutma güçlüğü) veya yiyecek veya sıvıların akciğerlere yutulmasına (aspirasyon) neden olabilir.

Distal Miyopati 3 (MPD3): Distal miyopatinin son derece nadir görülen bu formu, kolların veya bacakların distal kaslarında başlayabilen kas zayıflığı ve atrofi ile karakterizedir. Etkilenen kişiler ellerini kullanmakta beceriksiz olabilir veya yürüyüş anormallikleri (örneğin sık sık tökezleme) yaşayabilir. Hastalık, üst bacakların proksimal kasları gibi ek kasları da etkileyecek şekilde ilerleyecektir. Ellerde hafif kontraktürler mevcut olabilir. Başlangıç ​​32-45 yaş arasında değişmektedir.

Distal miyopatiler otozomal dominant veya resesif özellikler olarak kalıtsaldır. Genetik hastalıklar, anne ve babadan alınan kromozomlarda bulunan belirli bir özelliğe ait genlerin birleşimiyle belirlenir. Baskın genetik bozukluklar, hastalığın ortaya çıkması için anormal bir genin yalnızca tek bir kopyasının gerekli olduğu durumlarda ortaya çıkar. Anormal gen, ebeveynlerden herhangi birinden miras alınabilir veya etkilenen bireyde yeni bir mutasyonun (gen değişikliği) sonucu olabilir. Anormal genin etkilenen ebeveynden yavruya geçme riski, ortaya çıkan çocuğun cinsiyetine bakılmaksızın her hamilelik için %50’dir.

Otozomal resesif genetik bozukluklar, bir bireyin her bir ebeveynden aynı özellik için anormal bir geni miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişi hastalık için bir normal gen ve bir de hastalık geni alırsa, kişi hastalığın taşıyıcısı olacak ve genellikle semptom göstermeyecektir. Taşıyıcı olan iki ebeveynin her ikisinin de kusurlu geni geçirme ve dolayısıyla etkilenmiş bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Anne-baba gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her gebelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de normal genler alma ve söz konusu özellik açısından genetik olarak normal olma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır. Distal miyopatiler, kas hücrelerinin düzgün işleyişinde ve sağlığında önemli bir rol oynayan spesifik proteinlerin eksikliği veya yokluğundan kaynaklanır.

Laing distal miyopati, kromozom 14’ün (14q12) uzun kolunda (q) bulunan beta kardiyak miyozin (MYH7) genindeki mutasyonlardan kaynaklanır. MYH7 geni, kas proteini olan miyozin oluşturma (kodlama) talimatlarını içerir. İnsan hücrelerinin çekirdeğinde bulunan kromozomlar, her bireyin genetik bilgisini taşır. İnsan vücut hücrelerinde normalde 46 kromozom bulunur. İnsan kromozom çiftleri 1’den 22’ye kadar numaralandırılır ve cinsiyet kromozomları X ve Y olarak adlandırılır.

Erkeklerde bir X ve bir Y kromozomu bulunurken, dişilerde iki X kromozomu bulunur (çoğu durumda). Her kromozomun “p” ile gösterilen kısa bir kolu ve “q” ile gösterilen uzun bir kolu vardır. Kromozomlar ayrıca numaralandırılmış birçok banda bölünmüştür. Örneğin “14q12 kromozomu”, 14. kromozomun uzun kolundaki spesifik bir bandı ifade eder. Numaralandırılmış bantlar, her kromozomda bulunan binlerce genin konumunu belirtir. Laing distal miyopati otozomal dominant bir özellik olarak kalıtsaldır.

Udd distal miyopatisi, kromozom 2’nin (2q24.3) uzun kolunda bulunan titin (TTN) mutasyonlarından kaynaklanır. TTN geni, hem iskelet hem de kalp (kalp) kaslarında bulunan kas proteini titin’i kodlar. Udd distal miyopati otozomal dominant bir özellik olarak kalıtsaldır.

İnklüzyon cisimciği miyopatisi tip 2 (DMRV), kromozom 9’un (9p12-p11) kısa kolunda yer alan GNE genindeki mutasyonlardan kaynaklanır. GNE geni, UDP-N-asetilglukosamin-2-epimeraz/N-asetilmannosamin kinaz proteinini kodlar. IBM2, otozomal resesif bir özellik olarak miras alınır. Miyoshi miyopatisine, kromozom 2’nin (2p13.3-p13.1) kısa kolunda bulunan disferlin (DYSF) geninin mutasyonları neden olur. Miyoshi miyopatisi otozomal resesif bir özellik olarak kalıtsaldır.

Araştırmacılar distal miyopatinin diğer formlarını belirli kromozomlara bağladılar ancak neden olan genleri henüz tanımlamadılar. Welander distal miyopatisi, kromozom 2’nin (2p13) kısa koluyla ilişkilendirilmiştir. Vokal kord ve faringeal bulgularla birlikte distal miyopati, kromozom 5’in (5q) uzun koluyla ilişkilendirilmiştir. Distal miyopati 3, kromozom 8’in kısa veya uzun koluna (8p22-q12) veya kromozom 12’nin uzun koluna (12q13-q22) bağlanmıştır. Distal miyopatinin bu üç formu otozomal dominant özellikler olarak kalıtsaldır.

Distal miyopati tanısı, kapsamlı bir klinik değerlendirmeye, ayrıntılı bir hasta geçmişine, karakteristik bulguların tanımlanmasına ve kasların ve kasları kontrol eden sinirlerin sağlığını değerlendiren bir test (elektromiyografi); özel kan testleri; kas dokusunun manyetik rezonans görüntülemesi (MRI); ve etkilenen kas dokusunun cerrahi olarak çıkarılması ve mikroskobik incelenmesi (biyopsi), kas liflerindeki karakteristik değişiklikleri ortaya çıkarabilir.

Elektromiyografi sırasında deriden etkilenen kas içine bir iğne elektrot yerleştirilir. Elektrot kasın elektriksel aktivitesini kaydeder. Bu kayıt, bir kasın sinirlere ne kadar iyi tepki verdiğini gösterir ve kas zayıflığının kasın kendisinden mi, yoksa kasları kontrol eden sinirlerden mi kaynaklandığını belirleyebilir. Elektromiyografi, motor nöron hastalığı ve periferik nöropati gibi sinir bozukluklarını dışlayabilir.

Kan testleri, kas hasar gördüğünde genellikle anormal derecede yüksek seviyelerde bulunan bir enzim olan kreatin kinazın (CK) yüksek seviyelerini ortaya çıkarabilir. Yüksek CK düzeyleri distal miyopati vakalarının hepsinde olmasa da bazılarında ortaya çıkar; bunun önemli ölçüde yükseldiği Miyoshi miyopatisi vakaları hariç. Yüksek CK seviyelerinin saptanması kasın hasar gördüğünü veya iltihaplandığını doğrulayabilir ancak distal miyopati tanısını doğrulayamaz.

Kas dokusunun MRI’ları, kas hasarı veya tutulumunun farklı bir modelini ortaya çıkarabilir. Welander, Udd ve diğer distal miyopatili bireylerde farklı modeller tanımlanmıştır. Etkilenen kas dokusunun biyopsisi, bağ dokusu ve yağ artışı gibi karakteristik değişiklikleri ortaya çıkarabilir. Distal miyopatinin bazı formlarında, kas biyopsisinde çerçeveli vakuoller olarak bilinen çok sayıda hücre altı bölme tespit edilebilir.

Distal miyopatilerin tedavisi yoktur. Tedavi, her bireyde mevcut olan spesifik semptomlara yöneliktir. Spesifik tedavi seçenekleri, kas gücünü artırmak için fiziksel ve mesleki terapiyi ve gerektiğinde yürümeyi (ambulasyon) kolaylaştıran destekleri (örneğin ayak bileği-ayak ortezi) veya tekerlekli sandalyeleri içeren çeşitli cihazların kullanımını içerebilir.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.