image

D Vitamini Eksikliği Kansere Neden Olabilir Mi?

0

D vitamini eksikliği ile kanser arasında bir bağlantı var mı? Bu soru tıp dünyasında önemli bir ilgi uyandırdı ve ortaya çıkan bulgular, D vitamini seviyeleri ile kanser riski arasında zorlayıcı da olsa bir bağlantı olduğunu ortaya koyuyor.

Haber Merkezi / Doğrudan bir neden olmasa da, bu temel besin maddesinin eksikliği, çeşitli kanser türlerinin gelişimine ve ilerlemesine katkıda bulunan bir faktör gibi görünüyor.

Araştırmalar, D vitamini eksikliği ile ileri kanser aşamaları arasında önemli bir korelasyon olduğunu ve özellikle meme kanseri ile bazı kan, yemek borusu ve mide kanserlerinde daha düşük kanser tedavi oranlarının olduğunu öne sürüyor.

D vitamini, yalnızca kalsiyum seviyelerinin ve hemostazın korunmasında rol oynamakla kalmaz, aynı zamanda hücre çoğalmasını, metastazı ve anjiyogenezi azaltmada da önemli bir etkiye sahiptir.

D vitamini kanseri önleyebilir mi?

Aslında D vitamini, kanser hücrelerinin hızlı bölünmesini engellemede ve dolayısıyla kanser hücrelerinin büyümelerini yavaşlatmada çok önemli bir rol oynamakta. D vitamini ayrıca, metastazı (kanserin yayılması) ve anjiyogenezi (yeni kan damarlarının oluşumu) azaltmakta.

Bu yararlı etkiler, vücudun kanserle mücadele yeteneğini güçlendiren bağışıklık tepkisinin arttırılması da dahil olmak üzere çeşitli yollarla elde edilir. Ayrıca D vitamini hücre ölümü oranını artırır ve kızarıklık, ateş, kilo kaybı ve iştahsızlıkla karakterize iltihaplanma gibi kanserle ilişkili semptomları hafifletir. Bu nedenle yeterli düzeyde D vitamini sağlamak bu koruyucu işlevler için çok önemlidir.

D vitamininin vücuttaki görevleri

D vitamininin çeşitli önemli rolleri vardır. Bunlardan en önemlileri muhtemelen kalsiyum ve fosfor emilimini kontrol eden ve bağışıklık sisteminin sağlıklı çalışmasını destekleyenlerdir. Normal kemik ve diş büyümesi ve gelişmesinin yanı sıra hastalıklara karşı direncin artması için yeterli miktarda D vitamini almak çok önemlidir.

Laboratuvar araştırmalarına göre D vitamini iltihabı azaltabilir, enfeksiyonları düzenleyebilir ve kanser hücrelerinin büyümesini yavaşlatabilir.

Kanser riski azaltılabilir

D vitamini eksikliği ile kanser arasındaki bağlantı karmaşık olmasına ve bu konudaki araştırmaların devam etmesine rağmen, optimal D vitamini seviyelerinin korunmasının, kanser riskinin azaltılmasında ve bu yıkıcı hastalıktan etkilenenler için sonuçların iyileştirilmesinde önemli bir rol oynayabileceğine dair artan kanıtlar bulunmaktadır.

Özellikle kanser riski yüksek olan kişilerde D vitamini seviyelerinin düzenli olarak izlenmesi ve yeterli takviyenin dikkate alınması önemlidir.

D Vitamini kaynakları

Çok az gıda doğal D vitamini içerir, ancak güçlendirilmiş süt, zenginleştirilmiş tahıllar ve somon, uskumru ve sardalye gibi yağlı balıklar yüksek miktarda D vitamini içerir. Ayrıca cildiniz, güneş ışığına maruz kaldığında D vitamininin aktif bir formu olan kalsiferole dönüşen bir molekül içerir.

Paylaşın

Duodenal Atrezi Veya Stenoz Nedir? Bilinmesi Gereken Her Şey

0

Duodenal atrezi veya stenoz, genellikle belirgin bir neden olmaksızın (ara sıra) ortaya çıkan nadir bir konjenital sindirim bozukluğudur. Bununla birlikte, birkaç duodenal atrezi vakası otozomal resesif bir genetik özellik olarak kalıtsaldır.

Haber Merkezi / Duodenal atrezi yenidoğan bebeklerin bir hastalığıdır. İnce bağırsağın (duodenum) ilk kısmındaki kanalın (lümen) bir kısmının yokluğu veya tamamen kapanması (atrezi) veya duodenumun daralmasına (stenoz) bağlı kısmi tıkanıklık mevcuttur. Duodenal atrezi veya duodenal stenozdan etkilenenlerin yarısından fazlasında diğer ilişkili anormallikler bulunabilir.

Duodenal atrezi ve duodenal stenoz, ince bağırsağın (duodenum) ilk kısmında yokluk veya tamamen kapanmanın (atrezi) veya duodenumun daralmasının (stenoz) olduğu anormalliklerdir. Bebeklerin sindirim sistemindeki bu tıkanıklıklar, besinlerin uygun şekilde emilmesini engeller.

Duodenumdaki defekt, pankreas ve safra kanallarının ince bağırsağın ilk kısmına (ampulla of Vater) açılırken birleştiği bölgede veya duodenumun ampulla açıklığından en uzak kısmında yerleşmiş olabilir. Vater. İnce bağırsağın üst kısmında kanal yokluğu, duodenumda bir halka veya ağ, ince bağırsağın üst kısmında anormal derecede küçük bir kanal olabilir veya duodenum sadece bağırsağa giden kısa bir akorla sonlanmış olabilir. .

Duodenumun tamamen tıkanmasının belirtileri arasında genellikle doğumdan birkaç saat sonra başlayan safralı kusma (karaciğerden kaynaklanan sarı-yeşil bir salgı veya bazı durumlarda açık veya açık kahverengi granüler madde), üst karın bölgesinde şişkinlik veya şişkinlik sayılabilir. tedaviye dirençli kabızlık, ciltte sarı renk değişikliği (sarılık) ve/veya doğumdan önce ultrasonla tespit edilen amniyotik sıvı fazlalığı (polihidramnios).

Kısmi duodenal tıkanıklığın belirtileri ciddiyetine bağlı olarak değişir. Haftalar, aylar veya yıllar boyunca ortaya çıkmadan büyüyebilir ve azalabilirler. Dehidrasyonun yanı sıra uzun süreli kusma da meydana gelebilir.

Bu bozuklukla ilişkili diğer problemler arasında normalden daha kısa bağırsaklar, düşük doğum ağırlığı, erken doğum ve/veya elektrolit dengesizliği (enerji kullanımı için doğru miktarlarda ihtiyaç duyulan kan, doku ve hücre sıvısındaki elementler) yer alabilir.

Duodenal atrezi veya duodenal stenozu olan bazı bebeklerde ilişkili anormallikler bulunmuştur. Bu bozukluklardan etkilenen bireylerin yüzde yirmi ila otuzunda Down sendromu, yüzde yirmi ikisinde ise kalp hastalığı bulunmaktadır. Kolonun anormal dönmesi, duodenumun bir kısmını çevreleyen halka şekilli pankreas (annulas pankreas), nefes borusu ile yemek borusu arasında anormal tüp benzeri geçiş (trakeoözofageal fistül) ve/veya böbrek malformasyonları da bu durumlarla ilişkilendirilebilir.

Duodenal atrezi veya stenoz vakalarının çoğunluğu, görünürde bir neden olmaksızın (ara sıra) ortaya çıkar. Anormalliklerin neden ortaya çıkabileceğine dair iki teori vardır. Embriyodaki kan damarı kusurları, etkilenen bölgedeki kan akışını azaltarak duodenumun yokluğuna veya kapanmasına neden olabilir veya duodenumda duodenumun ilk bölümünün (lümen) kanalını tıkayan hücrelerin aşırı büyümesi olabilir. fetal gelişimin altıncı veya yedinci haftasında meydana gelir.

Birkaç duodenal atrezi vakası otozomal resesif bir genetik özellik olarak kalıtsaldır. Klasik genetik hastalıklar da dahil olmak üzere insan özellikleri, biri babadan, diğeri anneden alınan iki genin etkileşiminin ürünüdür. Resesif bozukluklarda, kişi her iki ebeveynden de aynı özellik için aynı kusurlu geni miras almadıkça bu durum ortaya çıkmaz. Bir kişi hastalık için bir normal gen ve bir de hastalık geni alırsa, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. 

Her ikisi de resesif hastalık taşıyıcısı olan bir çiftin çocuklarına hastalığın bulaşma riski yüzde 25’tir. Çocuklarının yüzde ellisi hastalığın taşıyıcısı olma riski taşıyor ancak genellikle hastalığın belirtilerini göstermiyor. Çocuklarının yüzde yirmi beşi, her iki ebeveynden birer tane olmak üzere normal genlerin her ikisini de alabilir ve genetik olarak normal olacaktır (söz konusu özellik için). Risk her hamilelikte aynıdır.

Duodenal atrezi ultrasonla karın bölgesinde görülebilen “çift kabarcık” varlığıyla tanınabilir. Hastalık ne kadar erken teşhis edilir ve ameliyat yapılırsa sonuç o kadar iyi olur. Bir süre parenteral beslenmeye (ağızdan değil, damar yoluyla veya doğrudan mideye verilen yiyecekler) ihtiyaç duyulabilir.

En sık yapılan ameliyat duodenojejunostomidir. Bu, duodenum ile jejunum arasında bağlantının oluşturulduğu bir işlemdir. Atrezi duodenumun ilk kısmında yer aldığında gastrojejunostomi tedavi seçeneği olabilir. Bu, mide ile jejunum arasında tıkanıklığı atlayarak cerrahi bir bağlantının oluşturulduğu bir prosedürdür.

Duodenoduodenostomi, bazen bölünmüş duodenumun iki kısmı arasında bir bağlantı veya açıklık oluşturmak için kullanılan başka bir cerrahi prosedürdür. Genetik danışmanlık, bozuklukların kalıtsal formuna sahip hastalar ve aileleri için faydalı olabilir.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.

Paylaşın

Dup15q Sendromu Nedir? Bilinmesi Gerekenler

0

Kromozom 15q11.2-13.1 çoğaltma sendromu (dup15q sendromu), 15q11.2-13.1 kromozomunun (aynı zamanda Prader-Willi/Angelman kritik bölgesi (PWACR) olarak da anılır) kısmının kopyalarından kaynaklanan, klinik olarak tanımlanabilir bir sendromdur. en yaygın olarak iki formdan birinde meydana gelir: Bunlar arasında ekstra izodisentrik 15 kromozom, kısaltılmış idic(15) veya interstisyel duplikasyon 15, kısaltılmış int dup(15) bulunur.

Haber Merkezi / Dup15q sendromu hipotoni ve kaba ve ince motor gecikmeler, değişken zihinsel engellilik (ID), otizm spektrum bozukluğu (ASD) ve infantil spazmları içeren epilepsi ile karakterizedir. Bu klinik bulgular insanlar arasında önemli ölçüde farklılık gösterebilir ve kopyalanmanın bireyin annesinden veya babasından (köken ebeveyni) miras alınıp alınmadığına ve PWACR’nin kopya sayısına göre etkilenir. Anneden türetilen idic(15) ve interstisyel üçlemelere sahip olanlar tipik olarak int dup(15) olanlara göre daha ciddi şekilde etkilenir.

Bununla birlikte, özelliklerin ciddiyeti (fenotip), kesme noktalarına dayalı olarak benzer kopyalara sahip moleküler gruplar içindeki bireyler arasında bile farklılık gösterir. OSB gibi bazı fenotipik özellikler, PWACR’nin ötesine uzanan anneye özgü (15) veya büyük (>5 Mb) interstisyel kopyaları olan bireylerde daha tutarlı bir şekilde gözlenir. Bugüne kadar rapor edilen Idic(15) kromozomları neredeyse yalnızca anne kökenlidir, dolayısıyla babadan türeyen bir idic(15)’in fenotipi bilinmemektedir. Babadan türetilmiş int dup(15)’e sahip bireyler tipik olarak dup15q sendromunun tam fenotipini göstermezler (aşağıya bakın).

Sınır değerlerine (BP) göre benzer dup15q kromozomlarına sahip iki bireyin yetenekleri açısından çok farklı olabilir. Bununla birlikte, aşağıdaki özellikler dup15q sendromlu bireylerin çoğunda bir dereceye kadar bulunur.

Dup15q’li yenidoğanlarda ve bebeklerde hipotoni beslenme güçlükleriyle ilişkilidir ve çoğu çocukta kaba ve ince motor gecikmeler görülür. Çocukluk çağındaki düşük kas tonusu (hipotoni) motor gelişimini olumsuz etkilese de, çoğu çocuk iki ila üç yaşından sonra bağımsız yürümeyi başarır (interstisyel duplikasyonu olan çocuklarda daha küçük).

Geniş tabanlı veya ataksik bir yürüyüş yaygındır. Hem ince hem de kaba motor becerilerdeki gecikmeler ve kalıcı bozulmalar, adaptif yaşam becerilerini etkiler ve dup15q sendromlu çocukları sendromik olmayan OSB’li çocuklardan ayırır. Erken çocukluk döneminde küresel gelişimsel gecikme neredeyse evrenseldir. Bu, beş yaşından sonra daha spesifik olarak zihinsel engellilik olarak teşhis edilebilir.

Dup15q’li çocukların ve yetişkinlerin çoğu, orta ila şiddetli zihinsel engellilik aralığında işlev görür; ancak, geçiş kopyası olanlarda görülen daha yüksek bilişsel yetenek aralığı ile bazı değişkenlikler vardır.

Konuşma ve dil gelişimi, orta ila şiddetli arasında değişen evrensel gecikmelerle özellikle etkilenir. Bazı kişiler ekolali, zamirlerin tersine çevrilmesi ve basmakalıp ifadeler sergilerken, diğerleri işlevsel konuşmadan yoksun olabilir. Dup15q sendromlu çocukların ve yetişkinlerin çoğu OSB kriterlerini karşılamaktadır. OSB’nin belirtileri, özellikle sosyal etkileşimde yaşanan zorluklar, erken çocukluktan geç çocukluk dönemine kadar artabilir.

Sendromik olmayan ASD’li çocuklarla karşılaştırıldığında, dup15q/ASD’li çocuklar, korunmuş duyarlı sosyal gülümseme ve başkalarına yönelik yönlendirilmiş yüz ifadeleri de dahil olmak üzere, davranışsal müdahalelere bilgi verebilecek özellikler olan ayırt edici bir davranış profili sergilerler.

Dup15q sendromlu bireylerin yarısından fazlasında epilepsi vardır ve bunlar genellikle infantil spazmlar ve miyoklonik, tonik-klonik, absans ve fokal nöbetler dahil olmak üzere birden fazla nöbet tipini içerir. Nöbetler çoğunlukla altı ay ile dokuz yaş arasında başlar. Nöbet geçiren bireylerin %40 kadarı başlangıçta çocukluk çağı spazmlarıyla başvurur; bu grubun yaklaşık %90’ında daha sonra başka nöbet türleri gelişir. Alternatif olarak, dup15q’li bireyler yalnızca fokal nöbetlerle başvurabilirler.

Dup15q, çocukluk çağı spazmlarının bilinen en yaygın nedenlerinden biridir. Dup15q’deki infantil spazmlar sıklıkla Lennox Gastaut sendromuna ve kontrol edilmesi zor olabilecek diğer karmaşık nöbet modellerine doğru ilerler. Dup15q’deki inatçı epilepsi, düşmeler veya gelişimsel gerileme dahil olmak üzere ikincil etkilerin devre dışı bırakılmasıyla sonuçlanabilir. Bu durum sık, kontrolsüz nöbet geçiren veya konvülsif olmayan status epileptikuslu bireylerin yarısından fazlasında görülür. Küçük bir çalışmada epilepsili çocukların bilişsel ve uyumsal fonksiyonlarının epilepsisi olmayanlara göre daha düşük olduğu bulunmuştur.

Dup15q’de sıklıkla bildirilen anormal (dismorfik) yüz özellikleri arasında kısa kalkık burunlu düzleştirilmiş burun köprüsü, uzun filtrum, öne dönük burun delikleri, aşağıya doğru çekik palpebral çatlaklar, mikrognati, düşük ayarlı kulaklar, düz oksiput, alçak alın, yüksek kemerli damak ve dolgun dudaklar. Bu özellikler genellikle incedir ve bebeklik döneminde gözden kaçırılır.

Şizofrenide annenin idiic(15) bildirilmiş olmasına rağmen, dup15q’de psikoz yaygın olarak tespit edilen bir komorbidite değildir; bu bulgu, düşük bilişsel işlevselliğe ve sınırlı sözel becerilere sahip bireylerde psikozu tanıma ve teşhis etme zorluğunu yansıtabilir. Örneğin psikoz, Prader-Willi sendromunda tek ebeveynli disominin neden olduğu yaygın bir komorbiditedir ve benzer şekilde annenin katkıda bulunduğu 15q11.2-13.1’in kopyalanmasını içerir. Bu bireyler dup15q’li bireylere göre daha yüksek bilişsel ve sözel yeteneklere sahip olma eğilimindedir. Tersine, dup15q’de yüksek oranda OSB olması nedeniyle, duygudurum bozukluğuna bağlı psikoz, şizofreni olarak yanlış teşhis edilebilir.

Epilepside ani beklenmedik ölüm (SUDEP), dup15q’li bireylerin küçük ama önemli bir azınlığında meydana gelir. Dup15q’de bu ölümler neredeyse her zaman uyku sırasında meydana geliyor ve çoğu (hepsi olmasa da) epilepsili ergenlerde ve genç yetişkinlerde meydana geliyor.

SUDEP ayrıca ciddi bilişsel bozuklukları ve tedaviye dirençli epilepsiyi içeren diğer nörogelişimsel bozukluklarda da ortaya çıkar. SUDEP’in altında yatan mekanizma tam olarak anlaşılmamıştır; ancak mevcut kanıtlar çoğu durumda tonik-klonik nöbetin ardından beyin fonksiyonlarının durması ve kardiyo-solunum durmasının geldiğini göstermektedir. SUDEP epilepsili bireylerin %9’unda görülür; Dup15q’deki SUDEP oranı bilinmiyor.

Dup15q sendromuna, 15q11.2-q13.1 kromozomunda PWACR’nin ekstra anneden türetilmiş en az bir kopyasının varlığı neden olur. Fazladan kopya veya kopyalar çoğunlukla iki mekanizmadan biriyle ortaya çıkar:

Maternal izodisentrik 15q11.2-q13.1 üst düzey kromozom – idic(15) – tipik olarak 15q11.2-q13.1’in iki ekstra kopyasını içerir ve 15q11.2-q13.1 için tetrazomi ile sonuçlanır (vakaların ~%80’i)
Tipik olarak kromozom 15 içinde 15q11.2-q13.1’in fazladan bir kopyasını içeren anneye ait interstisyel 15q11.2-q13.1 kopyası, 15q11.2-q13.1 için trizomi ile sonuçlanır (vakaların ~%20’si).
Maternal izodisentrik 15q11.2-q13.1 süpernümerer kromozom [idic(15)], 15q11.2-q13.1 için tetrazomi veya hekzozomiye yol açar
Maternal interstisyel 15q11.2-q13.1 çoğaltma veya üçleme
Çoğaltmaların boyutu değişebilir ve 12 Mb uzunluğa kadar görülebilir ( burada görüldüğü gibi ) ancak dup15q sendromunun nedeni olabilmesi için PWACR içermesi gerekir.

Her ne kadar ilgilenilen birkaç gen (örn., ATP10A , CYFIP1 , MAGEL2, NECDIN, SNRPN, UBE3A, snoRNA’lar ve GABA A reseptör alt birimlerini kodlayan bir gen kümesi) 4,5 ila 12 Mb tekrarlayan çoğaltma içinde olmasına rağmen, tek bir gen – kopyalandığında – dup15q’nin tanımlanmasına neden olur.

Ddup15q sendromunun tanısı, 15q11.2-q13.1 kromozomu içinde yaklaşık 5 Mb uzunluğunda bir bölge olan PWACR’nin ekstra anneden türetilmiş en az bir kopyasının saptanmasıyla konur.

Aşağıdakilerden herhangi birine sahip kişilerde Dup 15q’den şüphelenilmelidir; Bebeklik döneminde orta ila şiddetli hipotoni ve motor gecikmeler, kimlik ve/veya konuşma ve dil gecikmeleri olarak ortaya çıkabilen gelişimsel gecikme, OSB, nöbetler, özellikle de çocukluk çağı spazmları.

Ayrıca dup15q’li bireylerde sıklıkla görülenler arasında burun kıvrıklığı, epikantal kıvrımlar ve aşağıya doğru eğimli palpebral çatlaklar gibi hafif ila orta dereceli dismorfik özellikler ve hiperaktivite, anksiyete veya duygusal kararsızlık gibi davranışsal zorluklar da görülür.

Dizilerin kopya sayısını belirleyen genomik test yöntemleri, kromozomal mikrodizi analizini (CMA) veya hedeflenen çoğaltma analizini içerebilir. Not: (1) Ara 15q11.2-q13.1 kopyaları tipik olarak G-bantlı kromozomların rutin analizi veya diğer geleneksel sitogenetik bantlama teknikleri ile tanımlanamaz; ancak PWACR’nin ötesine uzanan idic(15) ve büyük interstisyel kopyalar (>5 Mb) sitogenetik analiz yoluyla tanımlanabilir. (2) Bir bireyde farklı genotiplere sahip iki veya daha fazla hücre popülasyonunun varlığı (mozaiklik), idic(15) için rapor edilmiştir; bu, fenotipi ve tanı için kullanılan genomik test stratejilerinin duyarlılığını etkileyebilir.

15q11.2-q13.1 çoğalmasının menşei ebeveyni, PCR bazlı metilasyon analizi [Zielinski ve diğerleri 1988, Urraca ve diğerleri 2010] veya 15q11.2-q13’ün tanımlanması dahil olmak üzere genotipleme veya metilasyon analizi ile tanımlanır. Bir ebeveyn örneğinde 1 geçiş kopyası.

CMA kullanılarak yapılan doğum öncesi testler veya implantasyon öncesi genetik tanı, 15q interstisyel çoğalmayı tespit edecektir; ancak doğum öncesi test sonuçları, dup15q riskinin yüksek olduğu bilinen bir gebelikte bile fenotipin ciddiyetini güvenilir bir şekilde tahmin edemez. Tüm aileler nitelikli genetik danışmaya yönlendirilmelidir.

Dup15q sendromu teşhisi konulan bir bireyde hastalığın kapsamını ve ihtiyaçları belirlemek için sistemlerin tam olarak gözden geçirilmesi, fizik muayene, hipotoni ile ilişkili olası beslenme güçlüklerinin değerlendirilmesi, nöbet aktivitesinin değerlendirilmesi ve başlangıç ​​EEG’sini içeren nörolojik muayeneler ve bir klinik genetik uzmanına danışılması ve/veya genetik danışman önerilir. Sürekli uzman bakımına ihtiyaç sıklıkla görülür.

Belirtilerin Tedavisi: Multidisipliner bir ekibin bebekleri motor ve konuşma gelişimi açısından değerlendirmesi ve daha sonra uygun eğitim programlarına yönlendirmede yardımcı olması önerilmektedir. Destekleyici bakım şunları içerebilir: mesleki ve fizik tedavi, alternatif ve destekleyici iletişim, davranış terapisi (örn. uygulamalı davranış analizi terapisi), davranış belirtileri için psikotrop ilaçlar ve nöbetler için standart yönetim. Ayrıca davranış değişikliklerinin kabızlık ya da ağrı gibi fiziksel sorunların göstergesi olabileceği ve davranışta akut değişiklik varsa bireylerin dikkatle incelenmesi gerektiği de dikkat çekmektedir.

Gözetim: Periyodik: nörogelişimsel ve/veya gelişimsel/davranışsal değerlendirmeler ve nöbet kanıtlarının ve/veya nöbet tipindeki değişikliğin izlenmesi.

Kaçınılması gereken etkenler/durumlar: Nöbet tetikleyicileri (örn. uyku yoksunluğu, stres) ve ilaç rejimine uyulmaması.

Risk altındaki akrabaların değerlendirilmesi: İnterstisyel duplikasyonu olan kişileri multidisipliner ekip değerlendirmesi için derhal yönlendirmek amacıyla bir hastanın kardeşlerine (kalıtsal anneden gelen interstisyel 15q11.2-q13.1 duplikasyonu açısından yüksek risk altında olduğu bilinen) genetik test yapılmasını düşünün.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.

Paylaşın

Duchenne Musküler Distrofi Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Duchenne müsküler distrofi (DMD) nadir görülen bir kas bozukluğudur ancak dünya çapında yaklaşık 3.500 erkek doğumda 1’i etkileyen en sık görülen genetik durumlardan biridir. Genellikle üç ila altı yaşları arasında tanınır. DMD, pelvik bölgedeki kasların zayıflığı ve tükenmesi (atrofi) ve ardından omuz kaslarının tutulması ile karakterizedir. 

Haber Merkezi / Hastalık ilerledikçe kas zayıflığı ve atrofi yayılarak gövdeyi ve önkolları etkiler ve yavaş yavaş vücudun diğer kaslarını da kapsayacak şekilde ilerler. Ayrıca çoğu hastada baldırlar büyümüş görünür. Hastalık ilerleyicidir ve etkilenen kişilerin çoğu gençlik yıllarında tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duyar. Sonuçta kalp kası hastalığı (kardiyomiyopati) ve nefes alma (solunum) güçlükleri dahil, yaşamı tehdit eden ciddi komplikasyonlar gelişebilir.

DMD, X kromozomu üzerindeki DMD genindeki değişikliklerden (mutasyonlardan) kaynaklanır. Gen, iskelet ve kalp kası hücrelerinin zarının iç kısmında bulunan distrofin adı verilen bir proteinin üretimini düzenliyor. Distrofinin kas hücrelerinin zarının (sarkolemma) korunmasında önemli bir rol oynadığı düşünülmektedir.

DMD genellikle çocukluk döneminde erken dönemde belirginleşir. Etkilenen çocuklarda üst bacaklar, pelvik bölge, üst kollar ve omuz bölgesi gibi gövdeye en yakın kaslarda (proksimal kaslar) zayıflık ve erime (atrofi) gelişir. Bununla birlikte, diğer birkaç kas orantısız derecede hacimli görünmektedir. Hastalık ilerledikçe kas zayıflığı ve atrofi alt bacakları, önkolları, boynu ve gövdeyi etkileyecek şekilde yayılır. İlerleme oranı kişiden kişiye oldukça benzerdir ancak bireysel farklılıklar olabilir.

DMD’li çocuklarda ilk bulgular, yardımsız oturmak veya ayakta durmak gibi gelişimsel dönüm noktalarına ulaşmada gecikmeleri; ayak parmağı yürüyüşü; alışılmadık, paytak paytak yürüme tarzı (yürüyüş); merdiven çıkma veya oturma pozisyonundan kalkma zorluğu (Gower belirtisi); ve tekrar tekrar düşüyorum. Yeni yürümeye başlayan çocuklar ve küçük çocuklar beceriksiz ve sakar görünebilir ve kasların yaralanmasına (psödohipertrofi) bağlı olarak baldırlarda anormal bir büyüme sergileyebilir. 

Ebeveynler, 3 ila 5 yaşları arasında gözle görülür bir iyileşme ile yanlış bir şekilde teşvik edilebilirler, ancak bu, doğal büyüme ve gelişmeden kaynaklanıyor olabilir. Hastalık ilerledikçe, omurganın ilerleyici eğriliği (skolyoz veya lordoz), uyluk ve göğüs kaslarının erimesi ve bazı eklemlerin anormal sabitlenmesi (kontraktürler) gibi ek anormallikler gelişebilir. 

Kas lifleri gibi dokuların kalınlaşması ve kısalması deformiteye neden olduğunda ve etkilenen bölgelerin, özellikle de eklemlerin hareketini kısıtladığında kontraktür meydana gelir. Fizik tedavi tedavisi olmadan, etkilenen bireylerin yürümesine yardımcı olmak için 8-9 yaşlarında bacak desteklerine ihtiyaç duyulabilir. Yaklaşık 10 ila 12 yaşları arasında, etkilenen kişilerin çoğu tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duyar.

DMD’li çocuklarda kemik yoğunluğu azalmıştır ve kalça ve omurga gibi belirli kemiklerde kırık gelişme riski artmıştır. Etkilenen bireylerin çoğu, hafif ila orta dereceli, ilerleyici olmayan zihinsel bozukluk ve öğrenme güçlüğü sergileyecektir.

Ergenlik çağının sonlarına gelindiğinde DMD, kalp kasının zayıflaması ve bozulması (kardiyomiyopati) gibi potansiyel olarak yaşamı tehdit eden ek komplikasyonlarla da karakterize edilebilir. Kardiyomiyopati, kalbin kan pompalama yeteneğinde bozulmaya, düzensiz kalp atışlarına (aritmiler) ve kalp yetmezliğine neden olabilir. DMD ile ilişkili bir diğer ciddi komplikasyon ise göğüs kafesindeki kasların zayıflığı ve bozulmasıdır. Bu, solunum yolu enfeksiyonlarına (örneğin zatürree), öksürme güçlüğüne ve sonuçta solunum yetmezliğine karşı duyarlılığın artmasına neden olabilir.

Gastrointestinal sistemdeki kasların katılımı, genellikle sindirim sistemi kaslarının yavaş ve koordine olmayan hareketleri nedeniyle gıdanın sindirim kanalından geçişinin olduğu bir durum olan dismotilite ile sonuçlanabilir. Gastrointestinal dismotilite kabızlığa ve ishale neden olabilir. DMD’li hastaların üçte birinde öğrenme güçlüğü, dikkat eksikliği ve otistik spektrum bozukluğu gibi çeşitli derecelerde bilişsel bozukluklar bulunabilir.

DMD, X’e bağlı bir hastalık olarak kalıtsaldır. X’e bağlı genetik bozukluklar, X kromozomu üzerindeki anormal bir genin neden olduğu ve çoğunlukla erkeklerde görülen durumlardır. X kromozomlarından birinde kusurlu bir gen bulunan dişiler bu bozukluğun taşıyıcılarıdır. Taşıyıcı dişiler genellikle semptom göstermezler çünkü dişilerde iki X kromozomu vardır ve yalnızca biri kusurlu geni taşır. Erkeklerde annelerinden miras alınan bir X kromozomu vardır ve eğer bir erkek kusurlu bir gen içeren bir X kromozomunu miras alırsa hastalığa yakalanır.

X’e bağlı bir bozukluğun kadın taşıyıcıları, her hamilelikte kendileri gibi taşıyıcı bir kız çocuğuna sahip olma şansına %25, taşıyıcı olmayan bir kız çocuğuna sahip olma şansına %25, hastalıktan etkilenen bir oğula sahip olma şansına ve %25 şansa sahiptir. Etkilenmemiş bir oğul sahibi olma şansı %25.

X’e bağlı bozukluğa sahip bir erkek üreyebilirse, kusurlu geni taşıyıcı olacak tüm kızlarına aktaracaktır. Bir erkek, X’e bağlı bir geni oğullarına aktaramaz çünkü erkekler, erkek yavrularına her zaman X kromozomu yerine Y kromozomunu aktarır.

DMD hastalık geninin tek bir kopyasını (gen taşıyıcıları veya heterozigotlar) miras alan bazı dişiler, belirli kasların, özellikle de kol, bacak ve sırt kaslarının zayıflığı gibi hastalıkla ilişkili semptomların bazılarını sergileyebilir. DMD semptomları aynı zamanda egzersiz intoleransı veya nefes darlığı olarak ortaya çıkabilen kalp anormalliklerinin gelişmesi açısından da risk altındadır. Tedavi edilmediği takdirde kalp anormallikleri, bu tür etkilenen kadınlarda yaşamı tehdit eden komplikasyonlara neden olabilir.

DMD, X kromozomunun (Xp21.2) kısa kolunda (p) bulunan DMD geninin mutasyonlarından kaynaklanır. İnsan hücrelerinin çekirdeğinde bulunan kromozomlar, her bireyin genetik bilgisini taşır. İnsan vücut hücrelerinde normalde 46 kromozom bulunur. İnsan kromozom çiftleri 1’den 22’ye kadar numaralandırılır ve cinsiyet kromozomları X ve Y olarak adlandırılır.

Erkeklerde bir X ve bir Y kromozomu, kadınlarda ise iki X kromozomu bulunur. Her kromozomun “p” ile gösterilen kısa bir kolu ve “q” ile gösterilen uzun bir kolu vardır. Kromozomlar ayrıca numaralandırılmış birçok banda bölünmüştür. Örneğin “Xp21.2 kromozomu”, X kromozomunun kısa kolundaki 21.2 bandını ifade eder. Numaralandırılmış bantlar, her kromozomda bulunan binlerce genin konumunu belirtir.

DMD geni, iskelet (istemli) ve kalp kası hücrelerinde hücre zarının bütünlüğünün korunmasında önemli bir rol oynadığı görünen bir protein olan distrofin üretimini düzenler (kodlar). Distrofin, kas liflerini çevreleyen zarın iç kısmına bağlı olarak bulunur. DMD geninin mutasyonu, distrofin proteininin yokluğuna neden olacak ve kas liflerinin dejenerasyonuna yol açacaktır.

Vücut bazı kas liflerini yenileyebilir (yenileyebilir), ancak zamanla daha fazla kas lifi kaybolur. Bu tür bir dejenerasyon, DMD ile ilişkili semptom ve bulgulara yol açmaktadır. İlgili bir hastalık olan Becker müsküler distrofisinde distrofin mevcuttur, ancak kesiktir veya işlevlerini düzgün bir şekilde yerine getirmek için yalnızca yetersiz seviyelerde mevcuttur.

Her ne kadar DMD’li erkek çocukların çoğu anormal geni annelerinden kalıtsal olarak alsa da, bazıları hastalıkları, bilinmeyen nedenlerle rastgele ortaya çıkan distrofin geninin spontan mutasyonunun sonucu olarak geliştirebilir.

DMD tanısı, kapsamlı bir klinik değerlendirmeye, ayrıntılı hasta geçmişine ve moleküler genetik testler de dahil olmak üzere çeşitli özel testlere dayanarak konur. Genetik testler bilgilendirici değilse, etkilenen kas dokusunun cerrahi olarak çıkarılması ve mikroskobik incelenmesi (biyopsi), kas liflerindeki karakteristik değişiklikleri ortaya çıkarabilir. Kastaki belirli proteinlerin varlığını ve düzeylerini (immünohistokimya) değerlendiren özel kan testleri (örn. kreatin kinaz) da kullanılır.

Moleküler genetik testler, delesyonlar, kopyalar veya tek nokta mutasyonları dahil olmak üzere belirli bir genetik mutasyonu tanımlamak için deoksiribonükleik asidin (DNA) incelenmesini içerir. Kan veya kas hücresi örnekleri test edilebilir. Bu teknikler aynı zamanda doğumdan önce (doğum öncesi) DMD tanısı koymak için de kullanılabilir.

Kan testleri, kas hasar gördüğünde anormal derecede yüksek seviyelerde bulunan bir enzim olan kreatin kinazın (CK) yüksek seviyelerini ortaya çıkarabilir. Yüksek CK seviyelerinin tespiti (genellikle binlerce veya onbinlerce aralığında) kasın hasar gördüğünü veya iltihaplandığını doğrulayabilir ancak DMD teşhisini doğrulayamaz.

Bazı durumlarda, kas biyopsisi örnekleri üzerinde, hücreler içindeki spesifik proteinlerin varlığını ve seviyelerini belirleyebilecek özel bir test yapılabilir. İmmün boyama, immünfloresan veya Western blot (immünoblot) gibi çeşitli teknikler kullanılabilir. Bu testler, distrofin gibi belirli proteinlere tepki veren belirli antikorların kullanımını içerir. Kas biyopsilerinden alınan doku örnekleri bu antikorlara maruz bırakılır ve sonuçlar, hücrelerde belirli bir kas proteininin bulunup bulunmadığını, hangi miktarda veya hangi boyutta bulunduğunu belirleyebilir.

DMD’nin iyileştirici bir tedavisi mevcut değildir. Tedaviler her bireyde mevcut olan spesifik semptomlara yöneliktir. Tedavi seçenekleri kas gücünü artırmak ve kontraktürleri önlemek için fizik tedavi ve aktif ve pasif egzersizi içermelidir. Bazı hastalarda kontraktürleri veya skolyozu tedavi etmek için cerrahi önerilebilir. Kontraktür gelişimini önlemek için braketler kullanılabilir. Yürümeye (ambulasyona) yardımcı olmak için mekanik yardımların (örneğin bastonlar, destekler ve tekerlekli sandalyeler) kullanılması gerekli olabilir.

Kortikosteroidler DMD’li bireylerin tedavisinde standart bakım olarak kullanılır. Bu ilaçlar etkilenen bireylerde kas zayıflığının ilerlemesini yavaşlatır ve yürüme kaybını 2-3 yıl geciktirir. DMD’li bireyleri tedavi etmek için kullanılan iki yaygın kortikosteroid ilaç prednizon ve deflazakorttur.

Exondys 51 (eteplirsen) enjeksiyonu 2016 yılında DMD tedavisi için FDA tarafından onaylandı ve bu durum için onaylanan ilk ilaç oldu. Exondys 51, DMD’li popülasyonun yaklaşık yüzde 13’ünü etkileyen, ekson 51 atlamasına uygun distrofin geninde doğrulanmış bir mutasyona sahip hastalar için özel olarak endikedir.

2017 yılında Emflaza (deflazacort), 5 yaş ve üzeri DMD’li hastaları tedavi etmek için FDA tarafından onaylandı. Sırasıyla 2019 ve 2020’de FDA, DMD’li hastaların yaklaşık yüzde 8’ini etkileyen ekson 53 atlamasına uygun distrofin geninde doğrulanmış bir mutasyona sahip DMD’li hastaları tedavi etmek için Vyondys 53 (golodirsen) ve Viltepso’yu (viltolarsen) onayladı. .

2021’de FDA, DMD geninde ekson 45 atlamaya uygun doğrulanmış bir mutasyona sahip DMD hastalarını tedavi etmek için Amondys 45’i (casimersen) onayladı. Bu mutasyon DMD’li hastaların yaklaşık yüzde 8’inde görülür. Amondys 45, bu tür mutasyona sahip hastalar için FDA onaylı ilk hedefe yönelik tedavidir. 2023 yılında FDA, DMD için ilk gen terapisini onayladı. Elevidys, DMD geninde doğrulanmış mutasyona sahip 4-5 yaş arası çocukları tedavi etmek için onaylandı.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.

Paylaşın

Dubin Johnson Sendromu Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Dubin Johnson Sendromu (DJS), nadir görülen, iyi huylu bir genetik karaciğer bozukluğudur. Otozomal resesif bir şekilde kalıtılır ve normalde karaciğer tarafından safraya atılan bilirubinin birikmesiyle karakterize edilir. DJS, kırmızı kan hücrelerinin normal bir parçalanma ürünü olan bilirubinin daha sonra dışkı yoluyla vücudu terk eden safraya taşınmasından sorumlu olan taşıyıcı proteindeki bir kusurdan (gen mutasyonu) kaynaklanır. 

Haber Merkezi / En sık Orta Doğu Yahudileri ve Japonlarda görülen nadir bir oluşumdur. Yahudi popülasyonunda, etkilenen bireylerin yaklaşık %60’ında, faktör VII’deki azalmanın neden olduğu, uzamış bir protrombin zamanı (PT) olan ilişkili bir kan pıhtılaşma anormalliği de vardır. Hastaların çoğu asemptomatiktir ve karaciğer fonksiyonunu ölçmek için rutin olarak kullanılan diğer testler normaldir. Bazen sarılık, gözlerin beyaz kısmında sarımsı bir renk ve nadiren de hafif büyümüş ve hassas bir karaciğer olabilir. 

DJS’nin (aslında hasta tarafından bilinmeyen) karakteristik bir yönü, tutulan bilirubin pigmentinin karaciğere benzersiz bir siyah renk vermesidir. Başlangıç ​​genellikle ergenlik veya yetişkinlik döneminde ortaya çıkar, ancak yenidoğan döneminde nadiren tanımlanmıştır. Alkol kullanımı, doğum kontrol hapları, enfeksiyon ve hamilelik sarılığın artmasına neden olabilir. Neredeyse tüm vakalarda DJS’nin en önemli yönü, sarılığın daha ciddi bir nedeninin olmadığını kabul etmektir. 

DJS’li kişilerin yaklaşık %80 ila %99’unda, normal şekilde atılamayan aşırı bilirubinin (safra pigmenti) neden olduğu aralıklı sarılık vardır. Karaciğer hücrelerinde birikir ve daha sonra kana karışarak gözlerde ve ciltte birikir. Aynı pigment anormal idrar rengine neden olabilir. Karaciğer, bilirubini karaciğerden dışarı çıkarmak için gerekli olan önemli bir taşıyıcı proteinin kaybı dışında normal şekilde çalışır. Daha az görülen diğer semptomlar arasında yorgunluk ve ateş bulunur. Nadiren bilirubin seviyeleri organ hasarına yol açacak kadar yükselebilir.

DJS’ye ABCC2 genindeki değişiklikler (mutasyonlar) neden olur . Bu gen, çoklu ilaç direnci proteini 2 (MRP2) adı verilen bir proteini kodlar. Bu protein maddeleri hücrenin dışına taşır ve esas olarak karaciğerde bulunur, ancak aynı zamanda böbreklerde, bağırsakta ve plasentada da bulunur. Normal çalışan protein, bilirubini safraya salgılamak için çalışır ve bu daha sonra depolandığı safra kesesine taşınır. Sindirim sırasında safra kesesi kasıldığında safra bağırsağa salgılanır ve daha sonra dışkıya geçer. Taşıyıcı proteinin işlevini değiştiren birkaç farklı mutasyon tespit edilmiştir. Bu süreç, ATP formunda enerji gerektirir ve ortak bir mutasyon bölgesi, sürecin bu yönünü koordine eden taşıyıcının parçasıdır.

Hamilelik veya oral kontraseptif kullanımı, daha önce hiçbir semptomun ortaya çıkmadığı kadınlarda hastalığın belirginleşmesine neden olabilir.

DJS, otozomal resesif bir şekilde kalıtsaldır. Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin her bir ebeveynden çalışmayan bir geni miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişiye hastalık için bir çalışan gen ve bir de çalışmayan gen verilirse, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. Taşıyıcı olan iki ebeveynin her ikisinin de çalışmayan geni geçirme ve dolayısıyla etkilenen bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Ebeveynler gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de çalışan genleri alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

DJS’de ortaya çıkan semptom sarılıktır. Yapılan ilk test, kanda yüksek bilirubin seviyelerinin varlığını belgelendirir ve bunun doğrudan (konjuge) veya dolaylı (konjuge olmayan) olup olmadığını belirler. Bu incelemeyle birlikte laboratuvar, transaminazları, hepatositlerde bulunan proteinleri ve karaciğer hücrelerini ölçerek karaciğer hastalığının diğer kanıtlarını arayacaktır. Yükseklik karaciğerde hasar olduğunu gösterir ve DJS’yi dışlar. 

Transaminazlar normalse ve bilirubin yükselmişse DJS tanısı, yalnızca DJS’de görülen bilirubin bozulmasının alışılmadık bir özelliğinin incelenmesiyle doğrulanır. Normal bireylerde idrarda koproprohyrin III, koproporfirin I’den 3-4 kat daha yüksektir. Ancak DJS’de bu oran tersine döner ve koproporfirin I/III oranının yükseldiği görülür. Belirli bir hastada veya ailede DJS’den sorumlu olan kesin mutasyon, genetik test yoluyla belirlenebilir. Diğer karaciğer hastalıklarını araştırmak için sıklıkla kullanılan bir test olan karaciğer biyopsisi, DJS’li bir hastada çok nadiren endikedir.

Yaygın olarak gerekli olmayan başka bir araştırma, genellikle safra sistemi geçişini araştırmak için gerçekleştirilen bir HIDA veya DISIDA taramasıdır. DJS’de, karaciğerin hemen izleyici gösterdiği ve daha sonra iki saat boyunca belirgin kaldığı, safra kesesinin ya gecikmiş geçiş gösterdiği ya da hiç görüntülenmediği benzersiz bir model kaydedilmiştir.

DJS’nin tedavisi semptomatik ve destekleyicidir. Pek çok hasta tekrarlayan hafif sarılıklara rağmen hiçbir tedaviye ihtiyaç duymaz. Ancak DJS’li hastalarda birçok farmasötik ürün karaciğerde metabolize edildiğinden bazı ilaçların metabolizması etkilenebilir. Bu nedenle hekimin ilaçları dikkatle denetlemesi gerekir.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.

Paylaşın

Duane Sendromu Nedir? Bilinmesi Gereken Her Şey

0

Duane sendromu (DS), yatay göz hareketi sınırlaması ile karakterize edilen doğumda mevcut (konjenital) bir göz hareketi bozukluğudur: gözü buruna doğru içe doğru (addüksiyon), kulağa doğru dışa doğru (kaçırma) veya her iki yönde hareket ettirmede sınırlı bir yetenek.

Haber Merkezi / Etkilenen göz(ler) buruna doğru içeri doğru hareket ettiğinde, göz küresi geri çekilir (içeri çekilir) ve göz açıklığı (palpebral fissür) daralır. Bazı hastalarda göz içeriye bakmaya çalıştığında yukarı doğru (yukarı doğru) veya aşağı doğru (aşağı doğru) hareket eder.

Duane sendromu, sonradan gelen şaşılığın (bakış yönlerine göre değişen gözlerin yanlış hizalanması) alt sınıflandırması altında şaşılık (gözlerin yanlış hizalanması) daha geniş başlığı ve daha önce ekstraoküler fibrozis sendromları (gözlerin fibrozisi ile ilişkili durumlar) olarak adlandırılan alt başlık altında yer alır. gözleri hareket ettiren kaslar), artık konjenital kranial disinnervasyon bozuklukları (CCDD) olarak adlandırılmaktadır. 

CCDD’ler, innervasyondaki gelişimsel hatalardan kaynaklanan bir grup konjenital nöromüsküler hastalıktır; anormallikler, normal innervasyonun olmadığı ve/veya ikincil anormal innervasyonun olmadığı bir veya daha fazla kranyal siniri/çekirdeği içerir. Grup Duane sendromunu, ekstraoküler kasların konjenital fibrozisini (CFEOM), konjenital pitozisi, Marcus Gunn çene kırpmasını, Möbius sendromunu, timsah gözyaşlarını, yatay bakış felci ve konjenital yüz felci, ancak bu kapsamlı bir liste değildir. Duane sendromu klinik olarak üç tipe ayrılmıştır: tip 1, tip 2 ve tip 3.

Duane sendromu tip 1: Etkilenen gözü/gözleri kulağa doğru dışa doğru hareket ettirme yeteneği (kaçırma) sınırlıdır, ancak etkilenen gözü/gözleri buruna doğru içe doğru hareket ettirme yeteneği (addüksiyon) normal veya neredeyse öyledir. Buruna doğru bakıldığında göz açıklığı (palpebral fissür) daralır ve göz küresi yörüngeye doğru çekilir (addüksiyon). Kulağa doğru bakıldığında (kaçırılma) bunun tersi meydana gelir.

Duane sendromu tip 2: Etkilenen göz(ler)i içe doğru buruna doğru hareket ettirme yeteneği (addüksiyon) sınırlıdır, oysa gözü dışarı doğru hareket ettirme yeteneği (abdüksiyon) normaldir veya çok az sınırlıdır. Etkilenen göz(ler) buruna doğru içeriye bakmaya çalıştığında (adduksiyon) göz açıklığı (palpebral fissür) daralır ve göz küresi yörüngeye doğru çekilir.

Duane sendromu tip 3: Etkilenen göz(ler)i hem içe doğru buruna doğru (addüksiyon) hem de dışarıya doğru kulağa doğru (abdüksiyon) hareket ettirme yeteneği sınırlıdır. Etkilenen göz(ler) buruna doğru içeriye bakmaya çalıştığında göz açıklığı daralır ve göz küresi geri çekilir (addüksiyon).

Bu üç tipin her biri, düz bakarken (birincil bakışta) gözleri tanımlamak için A, B ve C olarak adlandırılan üç alt gruba sınıflandırılmıştır. Alt grup A’da, etkilenen göz buruna doğru içe doğru dönmüştür (ezotropya). B alt grubunda, etkilenen göz kulağa doğru dışa dönüktür (ekzotropya) ve alt grup C’de gözler düz bir birincil pozisyondadır.

Aynı ailede farklı klinik tiplerin mevcut olması, aynı genetik bozukluğun çeşitli klinik tablolara yol açabileceğini düşündürmektedir.

En sık görülen klinik tablo tip 1 DS’dir (vakaların %78’i), bunu tip 3 (%15) ve tip 2 (%7) takip etmektedir. Her iki gözün tutulması (iki taraflı), yalnızca tek gözün (tek taraflı) tutulmasından daha az yaygındır. Vakaların yaklaşık %80-90’ı tek taraflıdır. Tek taraflı olgularda sol göz daha sık (%72) etkilenir. Binoküler görme eksikliğine bağlı ambliyopi (gözde görme keskinliğinin azalması), DS vakalarının yaklaşık %10’unda meydana gelir ve ailesel otozomal dominant CHN1 geni ailesel vakalarında daha yaygındır.

Duane sendromu genellikle izole bir bulgudur (yaklaşık %70), ancak diğer malformasyonlarla da ilişkili olabilir. DS ile ilişkili majör anomaliler beş kategoriye ayrılabilir: iskeletsel, kulakla ilgili (kulaklarla ilgili), oküler (gözlerle ilgili) ve nöral (sinir sistemiyle ilgili) ve böbrekle ilgili (kulaklarla ilgili) böbrekler ve idrar yolları ile birlikte).

DS ayrıca diğer iyi tanımlanmış sendromlarla da ilişkilendirilebilir. Bunlar Okihiro, Wildervanck, Holt-Oram, Goldenhar ve Möbius sendromlarını içerir.

Duane sendromu vakalarının çoğunluğu sporadik kökenlidir ve hastaların yalnızca yaklaşık %10’u ailesel bir model gösterir (aileden geçen). DS’nin hem baskın (en yaygın) hem de resesif formları belgelenmiştir. Baskın DS’li bazı ailelerde, bir nesil atlanmıştır (penetransın azaldığı gösterilmiştir) ve aynı aile içinde şiddeti değişmektedir (değişken ekspresyon gösterilmiştir). Ailesel vakaların çoğu diğer anomalilerle ilişkili değildir.

Baskın genetik bozukluklar, belirli bir hastalığa neden olmak için çalışmayan bir genin yalnızca tek bir kopyasının gerekli olduğu durumlarda ortaya çıkar. Çalışmayan gen, ebeveynlerden herhangi birinden miras alınabilir veya etkilenen bireydeki mutasyona uğramış (değişmiş) bir genin sonucu olabilir. Çalışmayan genin etkilenen ebeveynden çocuğuna geçme riski her hamilelik için %50’dir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin her bir ebeveynden çalışmayan bir geni miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişiye hastalık için bir çalışan gen ve bir de çalışmayan gen verilirse, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. Taşıyıcı olan iki ebeveynin her ikisinin de çalışmayan geni geçirme ve dolayısıyla etkilenen bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Ebeveynler gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de çalışan genleri alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

DS, konjenital bir kranial disinnervasyon bozukluğudur (CCDD). Genetik ve muhtemelen çevresel faktörlerin rol oynadığı bilinmektedir.

DS’de kranyal sinir VI’nın (abdusens siniri) anormal gelişimini destekleyen veriler nöropatolojik, nöroradyolojik ve nörofizyolojik kanıtlardan gelmektedir. Nöropatolojik kanıtlar DS’lu bireylerin otopsilerinden gelir. Bu otopsiler, lateral rektus kasının (gözü kulağa doğru dışarı doğru hareket ettiren kas) anormal innervasyonunu ve normalde lateral rektus kasını besleyen abdusens sinirinin (kranyal sinir VI) yokluğunu / normal şekilde gelişmediğini gösterir. Abdusens sinirinin yerine, normalde diğer oküler kasları besleyen okülomotor sinirden (kranyal sinir III) bir sinir dalı bulunur. DS’daki son nöroradyolojik çalışmalar, ölüm sonrası bulguları desteklemekte ve ayrıca manyetik rezonans görüntüleme (MRI) çalışmaları, abdusens sinirinin (kraniyal sinir VI) normal şekilde gelişmediğini / başarısız olduğunu göstermektedir.

DS’de nöronal tutuluma ilişkin nörofizyolojik kanıtlar, DS’lu bireylerde medial ve lateral rekti kaslarının elektriksel olarak aktif olduğunu gösteren elektromiyografik (EMG) çalışmalardan gelmektedir. DS’lu bireyler gözlerini içe doğru hareket ettirmeye çalıştıklarında, bu kasların her ikisi de aynı anda kasılır, bu da göz küresinin içe doğru çekilmesine (içe çekilmesine) ve göz açıklığının daralmasına neden olur.

Ailesel DS vakalarında her iki gözün de etkilenme olasılığı daha yüksektir. Tip 2 DS, aile öyküsü pozitif olanlarda veya genlerdeki mutasyonların DS’ye neden olduğu saptanan hastalarda görülmez; farklı bir neden öne sürüyor.

İlişkili anormallikler olmaksızın iki büyük DS ailesinin (etkilenen üyeleri tip 1 ve/veya tip 3 DS’ye sahip, otozomal dominant olarak kalıtılır) genetik bağlantı çalışmaları, bir DS geninin kromozom 2 üzerindeki konumunu belirledi. Bunun nedeni, CHN1 genindeki mutasyonlar olup , a2-kimaerin proteini. CHN1 genindeki mutasyonlar diğer ailelerde de bulunmuştur.

Otozomal dominant DS, kromozom 20 üzerindeki MAFB genindeki mutasyonlardan da kaynaklanabilir ; ya fonksiyon kaybı olarak ya da sağırlığa ve DS’ye neden olan dominant negatif mutasyon olarak. Fokal segmental glomerüloskleroz (FSGS), DS ve sağırlık kombinasyonunun nadir bir MAFB mutasyonuna bağlı olduğu gösterilmiştir .

DRRS’li (Duane radyal ışın sendromu; Okihiro sendromu) bireyler için genetik bir neden, yani en yaygın olarak başparmak hipoplazisinden en ciddi şekilde fokomelik ekstremiteye kadar değişen radyal displazinin (tek taraflı veya iki taraflı) iskelet değişikliği ile birlikte Duane sendromudur (tek taraflı veya iki taraflı). (talidomid vakalarında görülene benzer) bulunmuştur. Diğer özellikler arasında sağırlık, böbrek ve göz belirtileri yer alır. Kalıtım otozomal dominanttır. DRRS ailelerinde kesik mutasyonlar ve SALL4 gen delesyonları tespit edilmiştir ve haploins yetmezliği vardır (protein seviyesi normal işleyiş için yeterli değildir). 25 sporadik izole DS vakasında SALL4 gen mutasyonu bulunmadı .

DS ayrıca HOXA1 genindeki iki mutasyona bağlı olarak sağırlık, yüz zayıflığı, vasküler malformasyonlar ve öğrenme zorluklarını içerebilen karmaşık otozomal resesif bir bozukluğun parçası olarak da bulunabilir .

DS aynı zamanda N-cadherin proteinini kodlayan CDH2 genindeki mutasyonlarla da ilişkilidir . Bu mutasyonlar, oküler, kardiyak ve genital anomalilerle ilişkili, korpus kallozum agenezisi veya hipoplazisi dahil olmak üzere aksonal yol bulma kusurları, genel gelişimsel gecikme ve/veya zihinsel engellilik ile birlikte sendromik bir nörogelişimsel bozukluğa neden olur.

Duane sendromu ve diğer anormallikleri olan bireylerin sitogenetik sonuçları (kromozomlarla ilgili bir çalışma), nadir durumlarda, DS’ye neden olan genlerin başka yerleri işaret eden anormallikleri göstermiştir. DS’lu bireylerde 1, 4, 5 ve 8 numaralı kromozomlardaki kromozomal materyalin silinmesi ve 22 numaralı kromozomdan türetildiği düşünülen ekstra bir işaretleyici kromozomun varlığı belgelenmiştir. Ayrıca DS’de kromozomal duplikasyonlar da rapor edilmiştir.

DS’nin, abdusens sinirinin (kranyal sinir VI) ve anormal innervasyonun normal şekilde gelişmemesi/yokluğundan kaynaklandığı ve DS’nin bazı hastalarda diğer anomalilerle ilişkili olduğu yönündeki kanıtlar göz önüne alındığında, DS’nin normal sinir sistemindeki bir bozukluktan kaynaklandığı düşünülmektedir. Kranial sinirlerin ve oküler kasların geliştiği dönemde (gebeliğin üçüncü ve altıncı haftaları arasında) genetik veya çevresel bir faktöre bağlı embriyonik gelişim.

DS varlığından şüphelenildiğinde, diğer oküler veya sistemik malformasyonların varlığına özellikle dikkat edilerek kapsamlı bir oküler (göz) muayenesi gereklidir. Oküler yanlış hizalama, oküler hareket aralığı, baş dönüşü, glob (göz küresi) retraksiyonu, palpebral fissür (göz açıklığı) boyutu, yukarı ve aşağı atışlar ve görme keskinliği ölçümleri belirtilir. Ek olarak, DS ile ilişkili bozuklukları dışlamak için servikal (boyun) ve torasik (göğüs) omurga, damak (ağız tavanı), omurlar, eller ve bir işitme testinin muayenesi önerilir.

Duane sendromunun standart tedavisi gözlem, ambliyopi tedavisi (daha iyi gören gözün kapatılması gibi) veya muhtemelen ameliyatı içerebilir. Ameliyatın amacı, kabul edilemez bir baş dönmesinin ortadan kaldırılması veya iyileştirilmesi, gözlerdeki önemli yanlış hizalamanın ortadan kaldırılması veya azaltılması, şiddetli geri çekilmenin azaltılması ve yukarı ve aşağı atışların iyileştirilmesidir. 

Cerrahi, innervasyondaki temel anormalliği ortadan kaldırmaz ve anormal göz hareketlerini ortadan kaldırmada hiçbir cerrahi teknik tamamen başarılı olmamıştır. Basit yatay kas gerileme prosedürleri, dikey rektus kası transpozisyon prosedürleri veya ikisinin kombinasyonları, baş dönüşlerini ve gözlerin yanlış hizalanmasını iyileştirmede veya ortadan kaldırmada başarılı olabilir. Prosedür seçimi bireyselleştirilmelidir.

 

Paylaşın

Dravet Sendromu Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Dravet sendromu (DS), genellikle yüksek vücut sıcaklığı (hipertermi), gelişimsel gecikme, konuşma bozukluğu, ataksi, hipotoni, uyku bozuklukları ve diğer sağlık sorunlarıyla tetiklenen sık, uzun süreli nöbetlerle karakterize ciddi bir epilepsi şeklidir. 

Haber Merkezi / DS’nin, sodyum iyon kanalı genlerindeki değişiklikler (mutasyonlar) ile ilişkili bir dizi bozukluk arasında en ciddi uçta olduğu düşünülmektedir. Sodyum iyon kanalı, hücre zarında bulunan, sodyum iyonlarının hücrenin içine ve dışına hareketini düzenleyen, elektrik sinyallerinin nöronlar boyunca yayılmasına yardımcı olan, kapılı gözenek benzeri bir yapıdır. Sodyum iyon kanalları, beyin ve kalp de dahil olmak üzere elektrik sinyallerine ihtiyaç duyan herhangi bir dokunun kritik bileşenleridir.

Nöbet başlangıcındaki ortalama yaş 5,2 ay olup, bu yaş aralığı 1-18 ay arasındadır ancak çoğunlukla 12 ayın altındadır. İlk nöbet genellikle jeneralize tonik klonik veya hemiklonik varyasyon şeklinde uzar ve ateşle ilişkili olabilir veya olmayabilir. Daha kısa nöbetler de meydana gelebilir. Hipertermi veya aşırı ısınma, DS’da yaygın bir nöbet tetikleyicisidir ve hastalar sıcak banyolara, ateşe, efora ve diğer sıcaklık artışı biçimlerine karşı yüksek hassasiyet gösterir.

Miyoklonik nöbetler ortaya çıktığında tipik olarak 2 yaş civarında görülür ancak tanı için gerekli değildir. Farkındalığın bozulduğu konvülsif olmayan durum (obtundasyon durumu) fokal nöbetler ve atipik absans nöbetleri genellikle 2 yıl sonra ortaya çıkar. Tipik absans nöbetleri ve epileptik spazmlar olağandışıdır. Başlangıçtaki EEG, CT, MR ve spinal tap genellikle normaldir, ancak bir nöbetten sonra yapıldığında arka plan yavaşlaması belirgin olabilir.

Sonraki EEG’lerde yaygın yavaşlama ve/veya genelleştirilmiş deşarjlar görülebilirken diğer görüntülemeler normal kalır. MR, yaşamın ilerleyen dönemlerinde hafif jeneralize atrofi veya hipokampal skleroz gösterebilir. Gelişim genellikle ilk yıl boyunca yolundadır ancak gecikme genellikle yaşamın 2. ve 3. yıllarında ortaya çıkar ve genellikle 18-60 ay arasında belirginleşir.

Daha büyük çocuklarda ve yetişkinlerde nöbetler devam eder, ancak status epileptikusun sıklığı zamanla azalır. Gelişimsel gecikme, konuşma bozukluğu, çömelmiş yürüyüş, hipotoni, koordinasyon eksikliği ve el becerisinde bozulma belirgindir.

Klinik geçmişi DS’yi düşündüren herhangi bir hasta, SCN1A ve/veya epilepsiyle ilişkili diğer genler için genetik teste tabi tutulmalıdır. SCN1A mutasyonunun varlığı tanının doğrulanmasına yardımcı olabilir ancak mutasyonun varlığı tek başına tanı için yeterli değildir ve mutasyonun yokluğu tanıyı dışlamaz. Uzmanların çoğu, 12 aydan önce ateşli veya ateşsiz iki veya daha fazla uzamış jeneralize tonik klonik veya hemiklonik nöbet geçiren bir bebeğin genetik testten geçmesi gerektiğine inanıyor.

Dravet sendromu vakaların %80-90’ında SCN1A genindeki bir mutasyonla ilişkilidir (Rosander 2015). Çoğaltma, silme ve mozaikçilik tanımlamayı içeren gelişmiş genetik testler bu yüzdeyi artırmaya devam ediyor (Djemie 2016). Yanlış (%40), saçma (%20), çerçeve kayması (%20), kopyalama/silme (%7) ve ekleme bölgesi mutasyonlarının (%10) tümü Dravet sendromuyla ilişkilendirilmiştir.

SCN1A ile ilişkili durumların daha hafif sunumları (fenotipleri) daha sıklıkla yanlış mutasyonlarla ilişkilidir, ancak ne mutasyonun türü ne de gen üzerindeki konumu DS’nin klinik şiddetine karşılık gelmez.

Mutasyonların %90’ı de novo, yani çocuk için yeni ve ebeveynden miras alınmamış gibi görünüyor. Belgelenen kalıtsal SCN1A mutasyonu vakalarında , ebeveynde epilepsi daha hafif bir formdadır veya nörolojik semptomlar yoktur, oysa çocukta DS vardır. Geliştirilmiş testler, daha önce SCN1A testi negatif çıkan ebeveynlerde mozaik mutasyonlar keşfettimutasyon.

Mozaiklik, bir kişinin içindeki bazı hücrelerin, aynı kişinin içindeki diğer hücrelerden genetik olarak farklı olduğu bir durumdur. Bu, döllenmeden kısa bir süre sonra, bir hücre kümesindeki tek bir hücrenin kendiliğinden bir mutasyona uğramasıyla gerçekleşebilir. Mutasyonu ancak mutasyona uğramış hücreden inen hücreler taşıyacaktır: Mutasyona uğramamış hücreler sağlıklı hücreleri oluşturacak ve dolayısıyla gelişmiş bireyin hücre yapısı biraz farklı olabilecektir.

Kalıtsal SCN1A mutasyonu olan ailelerde tekrarlama riski %50’dir . Mozaikliğin tanımlanması ve yumurta veya sperm hücrelerindeki mutasyonların (germ-line mutasyonları) olasılığı nedeniyle, görünürde yeni mutasyonların bile tekrarlama riski genel halkınkinden yüksektir ve bu nedenle genetik danışmanlık önerilmektedir.

SCN2A, SCN8A, GABRA1, GABARG2, PCDH19, STXBP1 ve SCN1B dahil olmak üzere diğer genler DS ile ilişkilendirilmiştir , ancak bu vakalardaki klinik görünüm genellikle DS’ye göre bir şekilde atipiktir (Wirrell 2017).

Dravet sendromu klinik bir tanıdır. Sunum benzersiz bir karakteristiktir ve DS konusunda uzman Kuzey Amerikalı nörologların 2017 fikir birliğine göre şunları içerir:

Tipik başlangıç ​​1 ila 18 ay arasında, çoğunlukla <12 ay, ortalama 5,2
Tekrarlayan jeneralize tonik-klonik veya hemikonvülsif nöbetler, sıklıkla uzun süreli ancak kısa da olabilir
2 yaşına kadar ortaya çıkan miyoklonik nöbetler, bunu bilinç kaybı durumu, farkındalık bozukluğu olan fokal nöbetler ve atipik absans nöbetleri takip eder.
Hipertermi çoğu hastada nöbetleri tetikler (hastalık, aşı, sıcak banyo, efor vb. nedeniyle). Diğer tetikleyiciler arasında görsel desenler veya ışığa duyarlılık, yemek yeme ve bağırsak hareketleri sayılabilir.
Başlangıçta normal gelişim, nörolojik muayene, MR ve normal veya spesifik olmayan EEG bulguları

Daha büyük çocuklarda ve yetişkinlerde:

Uzun süreli veya uzun süreli olmayan kalıcı nöbetler. Status epileptikusun sıklığı zamanla azalır ve genç erişkinlikte fark edilmeyebilir.
Nöbet tetikleyicisi olarak hipertermi, hasta yaşlandıkça azalabilir
Sodyum kanalı ajanlarının kullanımıyla nöbet alevlenmesi
18-60 ay arası belirgin zihinsel engellilik
Çömelmiş yürüyüş, hipotoni, koordinasyon bozukluğu ve el becerisinde bozulma
MRI normal olabilir veya hafif jeneralize atrofi ve/veya hipokampal skleroz gösterebilir.
EEG, multifokal ve/veya genelleştirilmiş interiktal deşarjlarla birlikte yaygın arka plan yavaşlaması gösterebilir.

Dravet sendromunun tedavisi olmasa da çoğu tedavi nöbetleri azaltmayı amaçlamaktadır. Birinci basamak nöbet önleyici ilaçlar arasında klobazam (Onfi, Frisium) ve valproik asit (Depakote, Depakene) bulunur. İkinci basamak tedaviler arasında stiripentol (Diacomit), topiramat (Topamax) ve ketojenik diyet yer alır. Modifiye Atkins Diyeti de dahil olmak üzere ketojenik diyetin çeşitleri de DS’de faydalı olabilir. Üçüncü basamak tedaviler arasında klonazepam (Klonopin), levetirasetam (Keppra), zonisamid (Zonegran), etosüksimid (Zarontin) ve vagal sinir stimülatörü (VNS) yer almaktadır.

2018 yılında Epidiolex (cannabidiol veya CBD), iki yaş ve üzeri hastalarda Dravet sendromuyla ilişkili nöbetleri tedavi etmek için ABD Gıda ve İlaç İdaresi (FDA) tarafından onaylandı. Epidiolex, Dravet sendromunu tedavi eden ilk FDA onaylı üründü. Ayrıca 2018 yılında Dicomit (stiripentol), aynı zamanda klobazam alan iki yaş ve üzeri hastalarda Dravet sendromuyla ilişkili nöbetlerin tedavisi için onaylandı.

Son olarak 2020 yılında Fintepla (fenfluramin), iki yaş ve üzeri hastalarda Dravet sendromuyla ilişkili nöbetlerin tedavisi için onaylandı.

DS’de kullanılması gereken ilaçlar arasında karbamazepin (Tegretol), okskarbazepin (Trileptal), lamotrijin (Lamictal), vigabatrin (Sabril), rufinamid (Banzel), fenitoin (Dilantin), fosfenitoin (Cerebyx, Prodilantin) gibi sodyum kanal blokerleri bulunur . . Günlük ilaç olarak fenitoin ve fosfenitoinden kaçınılması gerektiğini, ancak bunların status epileptikusun acil tedavisindeki etkinliklerinin belirsiz olduğunu unutmayın.

Status epileptikus DS’da sık görülür ve bakım verenlerin uzun süreli nöbetleri durdurmak için evde ilaç uygulaması konusunda eğitilmesi gerekir. Rektal diazepam ve bukkal (ağızdan) veya intranazal (burun yoluyla) midazolam sıklıkla kullanılır.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.

Paylaşın

Yüksek Tansiyon (Hipertansiyon) Böbrekleri Vuruyor

0

Yüksek tansiyon olarak da bilinen hipertansiyon, dünya çapında milyonlarca insanı etkileyen yaygın bir durumdur. Bu durum hayati tehlikelere neden olabilir, bu yüzden genellikle “sessiz katil” olarak bilinir.

Haber Merkezi / Yüksek tansiyon veya hipertansiyon, böbrekler de dahil olmak üzere vücudun genel sağlığına ciddi zararlar verebilir.

Böbrekler, çeşitli temel işlevleri yerine getiren vücudun doğal filtrelerindendir. Ancak kan basıncının çok yüksek olması böbreklerimize zarar verebilir.

Hipertansiyonun önlenmesi

Sağlıklı Beslenme: Sodyum (tuz) oranı düşük, meyve, sebze, tam tahıl ve yağsız protein açısından yüksek bir beslenme benimsenmeli. Tuz alımını azaltmak kan basıncını düşürmeye yardımcı olabilir.

Düzenli Egzersiz: Sağlıklı kiloyu korumak ve kardiyovasküler sağlığı iyileştirmek için düzenli fiziksel aktivite yapılmalı. Haftada en az 150 dakika orta yoğunlukta egzersiz yapma hedeflenmeli.

Alkolün azaltılması: Aşırı alkol alımı kan basıncını yükseltebilir.

Sigarayı bırakılması: Sigara içmek kan damarlarına zarar vererek, yüksek tansiyona katkıda bulunabilir. Sigarayı bırakmak genel sağlığa önemli ölçüde fayda sağlayabilir.

Stres yönetimi: Kan basıncını etkileyebilecek stres seviyelerini düşürmeye yardımcı olmak için meditasyon, derin nefes alma veya yoga gibi stres azaltma teknikleri uygulanabilir.

Kan basıncının takip edilmesi: Kan basıncı evde veya sağlık uzmanı aracılığıyla düzenli olarak kontrol edilmeli.

Hipertansiyonun erken tespiti, etkin tedavi için çok önemlidir.

İlaçlar: Sağlık uzmanı tarafından reçete edildiyse, tansiyon ilaçları belirtilen şekilde alınmalı ve kan basıncını sürekli takip edilmeli.

Hipertansiyon böbrek sağlığını nasıl etkiler?

Hipertansiyonu yönetmek böbrek sağlığı için önemlidir çünkü yüksek kan basıncı böbreklerdeki küçük kan damarlarına zarar verebilir, böbrek hastalığına veya önceden var olan böbrek koşullarının kötüleşmesine yol açabilir.

Doğru kan basıncı yönetimi, sağlıklı bir yaşam tarzı ve düzenli tıbbi kontrollerle birlikte böbrek sorunlarının önlenmesine ve genel sağlığın geliştirilmesine yardımcı olabilir.

Hipertansiyonun belirtileri

Baş ağrıları: Sık ve şiddetli baş ağrıları bir semptom olabilir ancak hipertansiyona özgü değildir ve çeşitli faktörlerden kaynaklanabilir.

Burun kanamaları: Ara sıra görülen burun kanamaları kesin bir semptom olmasa da yüksek tansiyonla ilişkilendirilebilir.

Baş dönmesi: Özellikle ayağa kalkarken baş dönmesi veya sersemlik hissi bazen yüksek tansiyonla ilişkili olabilir.

Bulanık veya çift görme: Şiddetli hipertansiyon vakalarında görme sorunları ortaya çıkabilir ve bunlar gözlerdeki kan damarlarında hasara işaret edebilir.

Paylaşın

Kalp Çarpıntısı Mı Yaşıyorsunuz? İşte Yapmanız Gerekenler

0

Bazen kalp atışı çok hızlı ya da çok yavaş atmaya başlar ve kalp atışları düzensiz hale gelebilir, bu duruma kalp çarpıntısı denir. Kalp çarpıntısı, dinlenirken veya normal günlük aktiviteler yaparken bile meydana gelebilir.

Haber Merkezi / Birçok faktör kalp çarpıntısını tetikleyebilir, yaygın tıbbi olmayan tetikleyiciler dehidrasyon, uyku eksikliği ve hatta gebelik olabilir. Anksiyete, stres veya duygusal patlamalar, hormonal değişiklikler ve yaşam tarzı seçimleri gibi nedenler de yüksek oranda adrenalin salgılayarak kalbin daha hızlı atmasına neden olabilir.

Kalp çarpıntısı aynı zamanda dikkat edilmesi gereken altta yatan bir tıbbi soruna da işaret edebilir. Tiroid bozukluğu, anemi, düşük kan şekeri, yüksek veya düşük tansiyon, elektrolit dengesizliği vb. sorunları olan kişilerde kalp çarpıntısı riski daha fazla olabilir.

Doğru şekilde yapılan yaşam tarzı değişiklikleri, kalp atışlarını dengeleyebilir: Derin nefes alma ve rahatlama egzersizleriyle stres seviyesini azaltılması, alkol tüketiminden kaçınılması veya miktarının sınırlanması, tütün veya nikotin ürünlerinin kullanımının bırakılması gibi…

Kan basıncını ve kolesterol seviyelerinin kontrol edilmesi: Kalp çarpıntısını tetikleyen kafein ve yiyecekleri azaltılması da kalp atışlarını dengeleyebilir.

Kalp çarpıntısının tedavisi: Kalp çarpıntısı olan herkesin mutlaka tedaviye ihtiyacı olacak diye bir durum söz konusu değildir. Bununla birlikte, çarpıntıların nedenine ve sıklığına veya kalp sorunları, göğüs ağrısı vb. gibi başka sağlık sorunları geçmişi olup olmadığına bağlı olarak tedavi gerekebilir.

Altta yatan bir nedene bağlı kalp çarpıntısı durumunda en yaygın tedavi yöntemi, aritmi veya atriyal fibrilasyon gibi, ilaçlarla, ameliyatla veya implante edilebilir cihazlardır.

Ayrıca, kalp çarpıntısı tekrarlamaya devam ediyorsa ve buna göğüs ağrısı, baş dönmesi, mide bulantısı, nefes darlığı veya bayılma atakları da eşlik ediyorsa derhal doktora başvurulmalıdır.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez.

Paylaşın

Drakunküloz Nedir? Bilinmesi Gerekenler

0

Drakunküloz, Gine kurdu Dracunculus medinensis olarak bilinen parazitik bir solucanın neden olduğu bir enfeksiyondur. Enfekte su pireleri solucanın larvalarını içme suyuna salar. Kirlenmiş suyun yutulması, larvaların bağırsaklardan karın boşluğu yoluyla deri altındaki dokuya göç etmesine neden olur.

Haber Merkezi / Larvalar olgunlaşır ve üstteki deride ülser oluşmasına neden olan toksik bir madde salgılarlar. Tedaviden sonra semptomlar kaybolur ve solucanlar ciltten güvenli bir şekilde çıkarılabilir.

Drakunküloz kronik cilt ülserleri ile karakterizedir. Deri altındaki dokuya, Dracunculus medinensis veya Gine kurdu olarak bilinen parazitik solucanın gelişen larvaları tarafından sızılır. Larvaları salmaya hazır dişi solucan, ciltte kızarıklığa ve kaşıntıya neden olan, batıcı, yüksek noktalar (papüller) üretir.

Bu belirtiler parazite karşı alerjik bir reaksiyon olabilir. Lekeler kabarcıklar oluşturur ve daha sonra patlayarak ağrılı ülserlere dönüşür. Çoklu ülserler (genellikle bacaklarda) yaygındır. Tedavi edilmezse solucanlar birkaç hafta boyunca emilir veya deriden dışarı çıkar.

Drakunkülozün nedeni, suda bir ara konakçıda yaşayan parazit solucan Dracunculus medinensisin larvalarının bulaştığı suyun tüketilmesidir. Larvalar midedeyken ara konakçıdan salınır ve burada çiftleşip büyürler.

Bu aşama bir yıl kadar sürer. Görünüşe göre dişi bu süreçten sağ çıkıyor ve boyu bir metreye kadar büyüyebiliyor. Semptomlar ve karakteristik ülserler ve enfeksiyonlar, dişi mideden veya bağırsaktan deri altındaki dokulara geçtiğinde ortaya çıkar.

Drakunkülozlu bireylerde, yetişkin solucanın bireyin derisinden ortaya çıkmasıyla bağlantılı karakteristik semptomlara (örn. ateş, ağrı ve etkilenen bölgede kabarcıklanma ve ülserasyon) dayanarak durum teşhis edilir.

Metronidazol veya tiyabendazol gibi solucanlara zarar veren bazı ilaçların (antihelmintik tedavi) uygulanması, ilgili semptomların hafifletilmesine yardımcı olabilir. Ancak bu tür ajanların kobay solucanının aktivitesine karşı etkinliği kanıtlanmamıştır.

Çoğu durumda, solucan ortaya çıkmaya başladığında, küçük bir çubuğun sarılmasıyla yavaş yavaş günde birkaç santimetre çıkarılabilir. Solucanın tamamen ortadan kaldırılması genellikle haftalardan aylara kadar sürer. Bazı durumlarda solucan cerrahi olarak çıkarılabilir.

Kirlenmiş içme suyunun kaynatılması, uygun kimyasal işlemden geçirilmesi ve filtrelenmesi drakunkülozun bulaşmasını önlemeye yardımcı olabilir.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.

Paylaşın

KÜNYE

MESAJ

– Borsa ve Döviz
– Finans
– Enerji
– Otomobil
– Emlak
– Diğer Ekonomi

 

0 (537) 883 27 00

haberkaos.com@gmail.com

Sosyal Medyada Haber Kaos